Nabu-bel-szumati
Nabu-bel-szumati (akad. Nabû-bēl-šumãti, tłum. „(bóg) Nabu jest panem imion”) – przywódca plemion chaldejskich w Kraju Nadmorskim[1]; wnuk króla Babilonii Marduk-apla-iddiny II. Wspólnie z Szamasz-szuma-ukinem, plemionami arabskimi i Elamem zorganizował antyasyryjską rebelię w latach 652–648 p.n.e. Walczył o tron Babilonii przy wsparciu Elamu. Po niepowodzeniach zbiegł do Elamu, szukając ochrony u Humban-haltasza III. W obawie przed wydaniem w ręce Asyryjczyków nakazał się zabić giermkowi. Król elamicki odesłał zakonserwowane w soli zwłoki Nabu-bel-szumatiego Aszurbanipalowi, który nie mogąc ukarać żywego odmówił zwłokom pochówku[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ , Siedemnasty rok panowania Szamasz-szuma-ukina (j.ang.). [dostęp 2009-10-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-01)].
- ↑ H.W.F. Saggs, Wielkość i upadek Babilonii, Warszawa 1973, s. 124–125.