Nadieżda Kaszereninowa
Nadieżda Aleksandrowna Kaszereninowa (ros. Надежда Александровна Кашерининова, ur. 1 lutego 1870 w Sankt Petersburgu[1], zm. 1920) – rosyjska lekarka, fizjolożka. Jej ojcem był admirał Aleksandr Parmenowicz Kaszereninow (1843–1920)[2]. Studiowała w Instytucie Medycznym w Petersburgu, ukończyła studia w 1902 roku. Służyła jako lekarz wojskowy w Mandżurii podczas wojny rosyjsko-japońskiej. Od 1906 współpracowała z Iwanem Pawłowem w Wojskowej Akademii Medycznej i Carskim Instytucie Medycyny Doświadczalnej. Od 1910 powróciła do praktyki lekarskiej. W 1920 roku kierując szpitalem chorób zakaźnych zachorowała na tyfus i zmarła.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Д. Г. Квасов, Л. К. Федорова-Грот: Физиологическая школа И. П. Павлова. Наука. Ленинградское отделение, 1967 г. s. 123
- ↑ ВОЕННАЯ ЛИТЕРАТУРА -[ Дневники и письма ]- Пилкин В. К. В Белой борьбе на Северо-Западе [online], militera.lib.ru [dostęp 2017-11-25].
Wybrane prace[edytuj | edytuj kod]
- Материалы к изучению условных слюнных рефлексов на механическое раздражение кожи у собаки. Дисс., СПб., изд. ВМА, 1908
- О механическом раздражении как раздражителе слюнных желез. Труды Общества русских врачей ss. 385–388 (1905)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- George Windholz. Three Researchers in Pavlov's Laboratories. NWSA Journal 1, 3, ss. 491-496 (1989)