Naiwni aktorzy
| |
| Autor | |
|---|---|
| Rodzaj dramatu | |
| Liczba aktów |
1 |
| Wydanie oryginalne | |
| Język |
francuski |
| Data wydania |
listopad 1757 |
Naiwni aktorzy (fr. Les Acteurs de bonne foi) – komedia w jednym akcie Pierre’a de Marivaux wydana w 1757.
Data powstania utworu[edytuj | edytuj kod]
Utwór został wydany w listopadzie 1757 roku w le Conservateur[1][2].
Osoby[edytuj | edytuj kod]
| Osoba | Jej rola w dramacie |
|---|---|
| Pani Arganta | matka Angeliki |
| Pani Amelin | ciotka Erasta |
| Araminta | wspólna przyjaciółka |
| Erast | siostrzeniec pani Amelin, kochanek Angeliki |
| Angelika | córka pani Arganty |
| Merlin | kamerdyner Erasta, kochanek Lizety |
| Lizeta | pokojówka Angeliki |
| Błażej | syn gospodarza u pani Arganty, kochanek Kolety |
| Koleta | córka ogrodnika |
| Notariusz |
Treść[edytuj | edytuj kod]
Akcja sztuki rozgrywa się w domu pani Arganty.
Podczas małżeństwa Erasta (siostrzeńca pani Amelin) i Angeliki (córki pani Arganty) pani Amelin wpadła na pomysł komedii, powierza rolę reżysera Merlinowi, lokajowi swojego siostrzeńca. Ten ostatni postanawia stworzyć komedię, w której lokaje i służące będą improwizować i polegać na naturalnym charakterze każdego z nich. Błażej musi poślubić Koletę, a on sam, Merlin, jest zaręczony z Lizetą, pokojówką. Wyobraża sobie, że Błażej zabiegał o Lizetę, podczas gdy on sam zalecał się do Kolety i każe im ćwiczyć. Koleta traktuje całą sprawę bardzo poważnie i zamiast drwić z Merlina, jak jej wolno, odpowiada grzecznie na jego komplementy. Błażej złości się na zachowanie swojej narzeczonej. Lizeta również stwierdza, że Merlin gra swoją rolę z Koletą zbyt naturalnie. Kłócą się. Zwabiona hałasem pojawia się pani Arganta i domaga się, by zaplanowana komedia nie została zagrana. Pani Amelin, która była zainteresowana tą komedią, udaje, że odwołuje planowane małżeństwo jej siostrzeńca Erasta z Angeliką, i że zamierza poślubić Erasta swojej przyjaciółce Aramincie, znacznie od niego starszej. Reakcje pani Arganty i innych bohaterów na tę sytuację stają się niezamierzoną nową komedią. Przybycie notariusza pozwala na szczęśliwe zakończenie.[3].
Omówienie[edytuj | edytuj kod]
Naiwni aktorzy są dowodem na to, że postarzały autor-akademik nie ustawał w poszukiwaniach. Akcja rzeczywista komedii, której bohaterami są występujący aktorzy, miesza się z akcją fikcyjną postaci sztuki rozgrywanej w salonie, co przywodzi na myśl wczesnego Arlekina w szkółce miłości. Ostatnia, godna Pirandella, próba Marivaux znalazła uznanie u odbiorców XX wieku[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Fleury 1881 ↓, s. 112-113.
- ↑ a b Adam (red.) 1974 ↓, s. 623.
- ↑ Marivaux 1825 ↓, s. 482-525.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Literatura francuska. Adam Antoine (red.). T. 1. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974.
- Pierre de Marivaux: Théâtre. T. 2. Paryż: Haut Cœur et Gayet jeune, 1825.
- Jean Fleury: Marivaux et le marivaudage. Paryż: Plon, 1881.
|
