Nazariusz (Leżawa)
święty biskup nowomęczennik | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
28 sierpnia 1924 |
Czczony przez | |
Kanonizacja |
1994 |
Wspomnienie |
14/27 sierpnia |
Nazariusz, imię świeckie Josif[1] lub Nikołaj[2] Leżawa (ur. 1869[2] lub 1871[1] w Didi Dżichaiszi, zm. 28 sierpnia 1924 w Simoneti) – gruziński biskup i święty prawosławny.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem kapłana prawosławnego[2], wielu spośród jego przodków było duchownymi[1]. Ukończył szkołę duchowną w Kutaisi, a następnie seminarium duchowne w Tbilisi (1892). W roku uzyskania dyplomu został wyświęcony na diakona, a następnie 22 stycznia 1893 kapłana, będąc mężczyzną żonatym[2]. W 1901 podjął studia w Kijowskiej Akademii Duchownej[2]. W 1904 stracił kolejno żonę, a następnie dwie córki, co skłoniło go do złożenia 26 kwietnia tego roku[2] wieczystych ślubów mniszych[1]. W 1905 ukończył Akademię z tytułem kandydata nauk teologicznych i został zatrudniony w seminarium duchownym w Żytomierzu jako wykładowca homiletyki. Następnie pracował w szkole duchownej w Klewaniu[2].
W maju 1910 otrzymał godność igumena, zaś w roku następnym został przełożonym podlegającej Egzarchatowi Gruzińskiemu pustelni św. Jana Chrzciciela. Otrzymał wówczas godność archimandryty. Od roku następnego był dziekanem wszystkich klasztorów Egzarchatu[2].
17 listopada 1918, po przywróceniu autokefalii Gruzińskiego Kościoła Prawosławnego, miała miejsce jego chirotonia na metropolitę Kutaisi[1]. Po upadku Demokratycznej Republiki Gruzji i opanowaniu kraju przez bolszewików nowe władze podjęły prześladowania Gruzińskiego Kościoła Prawosławnego. W lutym 1921 do Kutaisi przewieziono najcenniejsze elementy wyposażenia katedr Sioni i Sweti Cchoweli, by uchronić je przed zniszczeniem. W 1922 władze bolszewickie dowiedziały się o tym fakcie i uwięziły metropolitę Nazariusza pod zarzutami ukrywania kosztowności cerkiewnych oraz agitacji antyradzieckiej. Duchowny przyznał się do ukrywania cennych przedmiotów i stwierdził, iż przechowywał je dla całego narodu gruzińskiego. Został skazany na rozstrzelanie, jednak wyrok zamieniono na karę więzienia i konfiskatę majątku[1]. W więzieniu przebywał do 1924, gdy został zwolniony na mocy amnestii. Wrócił następnie do Kutaisi i zamieszkał w domu brata (rezydencja biskupia została zamieniona w magazyn). 27 sierpnia 1924 do hierarchy przybyli wierni ze wsi Simoneti, prosząc go o udanie się do wsi i poświęcenie miejscowej cerkwi. Metropolita udał się we wskazane miejsce, gdzie po ceremonii konsekracji świątyni został aresztowany i skazany na śmierć przez miejscowy wydział Czeki razem z towarzyszącymi mu duchownymi: Szymonem Mczedlidze, Hermanem Dżadżanidze, Jeroteuszem Nikoladze i diakonem Wissarionem Kuchianidze[1]. Wojciech Materski łączy jego śmierć z tłumieniem gruzińskiego niepodległościowego powstania sierpniowego[3].
Wszyscy zamordowani w Simoneti zostali kanonizowani w 1994 przez Sobór Biskupów Gruzińskiego Kościoła Prawosławnego pod przewodnictwem Katolikosa-Patriarchy Eliasza II[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h Jarosław Charkiewicz , Gruzińscy święci, Warszawa: Warszawska Metropolia Prawosławna, 2005, s. 160-161, ISBN 83-920093-7-1, OCLC 749745166 .
- ↑ a b c d e f g h Назарий (Лежава). [dostęp 2012-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-22)].
- ↑ W. Materski: Gruzja. Warszawa: TRIO, 2010, s. 147. ISBN 978-83-7436-219-1.