Przejdź do zawartości

Niwelacja trygonometryczna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zasada niwelacji trygonometrycznej

Niwelacja trygonometryczna – jeden z rodzajów niwelacji. Pomiar różnic wysokości punktów wykonywany na podstawie pomierzonych odległości poziomych oraz kątów pionowych[1].

Polega na wyznaczeniu różnicy wysokości między dwoma punktami terenowymi korzystając z zasad trygonometrii. Do wyznaczenia różnicy wysokości należy dokonać pomiaru długości poziomej między punktami terenowymi, kąta pochylenia odcinka zawartego między punktami terenowymi.

Dokładność wyznaczenia różnicy wysokości z użyciem niwelacji trygonometrycznej jest wyższa niż dokładność wyznaczenia z użyciem niwelacji barometrycznej, a przy wykorzystaniu współczesnych precyzyjnych instrumentów porównywalna z dokładnością wyznaczenia tej różnicy z użyciem niwelacji geometrycznej.

Zasadę obliczania wysokości przy użyciu niwelacji trygonometrycznej przedstawia rysunek.

  • A – stanowisko obserwacyjne,
  • BC – tyczka lub łata niwelacyjna o znanej długości,
  • DE – mierzona wysokość obiektu,
  • α – kąt pomiaru,
  • AB i AD – odległości znane (pomierzone).

Wysokość DE obliczyć możemy na dwa sposoby:

  1. z pomiarem kąta α bez konieczności użycia tyczki:
  2. z użyciem tyczki bez pomiaru kąta:


Minimalne wymagania dokładnościowe wykonywania niwelacji trygonometrycznej[1]:

  • pomiar odległości z błędem średnim ≤ 0,01 m
  • pomiar kąta pionowego z błędem średnim ≤ 0,0030 g

Minimalne wymagania dokładnościowe wykonywania niwelacji trygonometrycznej przy zakładaniu osnowy pomiarowej[1]:

  • długość celowych ≤ 250 m
  • błąd pomiaru wysokości instrumentu oraz lustra ≤ 0,002 m

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]