Norma odniesienia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Norma odniesienia – norma, które stwierdza, że w warunkach faktycznie przewidzianych w danej normie powinno nastąpić określone zachowanie[1]. Zachowania te dzieli się na:

  • zwykłe
  • kompetencyjne.

Ma spore znaczenie przy formułowaniu zwrotu stosunkowego, lecz w przypadku zachowań kompetencyjnych, oprócz norm kompetencyjnych, zachowania te muszą spełniać też normy dopełnienia.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Woś T., Knysiak-Molczyk H., Romańska M., Postępowanie sądowo-administracyjne, Warszawa 2009, s. 220.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Woś T., Knysiak-Molczyk H., Romańska M., Postępowanie sądowo-administracyjne, Warszawa 2009.