Przejdź do zawartości

Odporność roślin na czynniki środowiskowe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Odporność roślin na czynniki środowiskowe – mechanizmy obronne pozwalające przetrwać roślinom w warunkach stresu. Odporność na stres może mieć charakter konstytutywny albo indukowany. W pierwszym przypadku mechanizmy obronne występują trwale przez całe życie rośliny. Odporność indukowana to zespół mechanizmów obronnych pojawiających się na skutek działania czynnika stresowego, stresora[1].

Czynniki stresowe środowiska to stresory abiotyczne i biotyczne. Do czynników abiotycznych zaliczane są[2]:

  • temperatura (wysoka, chłód, mróz),
  • promieniowanie świetlne (wysokie, niskie),
  • susza,
  • niedobór tlenu,
  • czynniki mechaniczne (wiatr, pokrywa śnieżna, pokrywa lodowa),
  • związki chemiczne (zasolenie, toksyny, niedobór minerałów).

Do czynników biotyczne zaliczane są[2]:

Odpowiedź na wymienione wyżej czynniki określana jest jako[3]:

Przystosowanie do niekorzystnych warunków środowiska może mieć charakter adaptacji, cech nabytych w drodze ewolucji podlegających zmianie w genomie kolejnych pokoleń oraz aklimatyzacji, cech nabytych w wyniku przebywania osobnika w warunkach stresowych. Aklimatyzacja to modyfikacje niedziedziczone[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Szweykowska Alicja: Fizjologia Roślin. Poznań: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 1997, s. 231-241. ISBN 83-232-0815-8.
  2. a b c Kacperska Alina: Reakcje roślin na abiotyczne czynniki stresowe. W: Fizjologia roślin (red. Kopcewicz Jan, Lewak Stanisław). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 613-678. ISBN 83-01-13753-3.
  3. red. Zurzycki Jan, Michniewicz Marian: Fizjologia roślin. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1985, s. 666-686. ISBN 83-09-00661-6.