Ogień zaporowy
Ogień zaporowy – sposób prowadzenia ognia przez pododdziały (oddziały) wojskowe.
- artyleryjski ogień obronny
Celem jest stworzenie zapory ogniowej, która ma uniemożliwić szturm na bronione pozycje. Ogień wykonywany jest przez, w miarę możliwości, ciągły ostrzał artyleryjski pasa ziemi pomiędzy pozycjami obrony a pozycjami nieprzyjaciela. Ogień zaporowy wykorzystywany był przede wszystkim w I wojnie światowej na froncie zachodnim.
- ogień obronny z broni maszynowej
Podobnie jak w przypadku ognia artyleryjskiego chodzi o stworzenie zapory ogniowej, jednak na mniejszą skalę. Zazwyczaj używane wtedy, gdy trzeba osłonić kogoś (np. medyka, rannego) lub coś (np. beczki z chemikaliami). Tworzony przez ciągły ostrzał z broni maszynowej w danym kierunku.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 272. ISBN 83-11-06229-3.
- Stanisław Koziej: "Teoria sztuki wojennej". Warszawa 1993.