Okręty desantowe typu Albion
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Wejście do służby |
2003–2005 |
| Zbudowane okręty |
2 |
| Okręty w służbie |
2 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
14 600 t (standardowa) |
| Długość |
176 m |
| Szerokość |
28,9 m |
| Zanurzenie |
7,1 m |
| Napęd |
4 silniki wysokoprężne Wärtsilä; dwa Wärtsilä Vasa 16V 32LNE o łącznej mocy 17 000 KM, dwa Wärtsilä Vasa 4R 32LNE o mocy 4216 KM każdy, dwa silniki elektryczne o mocy 6000 kW, 2 śruby |
| Prędkość |
18 w. |
| Załoga |
325 |
| Uzbrojenie |
2 × Phalanx CIWS |
| Wyposażenie lotnicze | |
Okręty desantowe typu Albion – brytyjskie okręty desantowe-doki (LPD, ang. Landing Platform Dock), które zaczęły wchodzić do służby w Royal Navy w 2003 roku. Zbudowano dwa okręty tego typu.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
W 1985 roku na zlecenie Royal Navy rozpoczęły się prace koncepcyjne nad przyszłością dużych okrętów desantowych. Wybrano wariant, w którym istniejące udane okręty desantowe typu Fearless zostaną zastąpione przez nowo zbudowane okręty desantowe o zbliżonej charakterystyce. Ze względów finansowych w 1988 roku przesunięto decyzję o budowie nowych jednostek. Dodatkowo w 1990 roku HMS „Fearless” został skierowany na remont w celu tymczasowego przywrócenia go do służby[1].
W 1991 roku brytyjski rząd ogłosił decyzję o budowie dwóch nowych okrętów desantowych-doków i przystąpił do opracowywania szczegółowej koncepcji nowych okrętów. Po zakończeniu tych prac w 1994 roku, wysłano zapytania ofertowe do trzech stoczni, z których możliwą do przyjęcia odpowiedź przysłała stocznia Vickers Shipbuilding and Engineering Limited (obecnie BAE Systems Marine) mieszcząca się w Barrow-in-Furness. 18 lipca 1996 roku został podpisany kontrakt na opracowanie projektu konstrukcyjnego i budowę dwóch jednostek, z których pierwsza miała wejść do służby w 2000 roku. Stocznia w celu realizacji kontraktu musiała zostać przebudowana. Istniejąca hala montażowa wykorzystywana do budowy okrętów podwodnych była zbyt mała i należało zbudować nową pochylnię. W hali miały powstawać bloki nowych okrętów, które miały być następnie montowane na pochylni. Pierwszy z budowanych okrętów miał otrzymać imię HMS „Albion” i numer taktyczny L14, drugi zaś miał otrzymać nazwę HMS „Bulwark” i numer taktyczny L15[2].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Kadłub[edytuj | edytuj kod]
Kadłub okrętów o długości 176 metrów charakteryzował się wysoką wolną burtą, krótkim pokładem dziobowym wyposażonym w artyleryjski zestaw obrony bezpośredniej, dwukondygnacyjną nadbudówką na śródokręciu i lądowiskiem dla śmigłowców w rejonie pokładu rufowego. Na nadbudówce posadowiono trzy maszty będące podstawami pod urządzenia radarowe, łącznościowe i rozpoznawcze. Dwa kominy umieszczono na prawej burcie. W tylnej części nadbudówki znalazło się centrum kierowania ruchem powietrznym. Nadbudówkę wyposażono w instalację wodną, która w razie konieczności mogła być wykorzystana do automatycznego spłukiwania opadu radioaktywnego w przypadku ataku jądrowego[3].
W dolnym rejonie części rufowej umieszczono studnię dokową, służącą do transportu kutrów i barek desantowych. Nad studnią dokową umieszczono pomieszczenia dla desantu. Dolna część kadłuba w rejonie śródokręcia mieści magazyny sprzętu wojskowego. Pomieszczenia dla załogi znajdują się na śródokręciu, nad pokładem samochodowym oraz na prawej burcie w okolicy pokładu śmigłowcowego. Ogólnodostępne pomieszczenia socjalne znajdują się głównie w części dziobowej oraz w przyburtowych częściach śródokręcia. 20% kabin załogi zostało przystosowanych dla potrzeb kobiet. Kabiny te zostały zgrupowane w jednej części okrętu i tworzą wydzieloną strefę[3].
Okręty mają wyporność standardową 14 600 ton i pełną 18 500 ton. Po zalaniu przestrzeni dokowej wyporność wzrasta do 21 500 ton[3].
Napęd[edytuj | edytuj kod]
Okręty posiadają spalinowo-elektryczny układ napędowy, w którym silniki wysokoprężne zintegrowane są z generatorami produkującymi prąd elektryczny. Generatory napędzane są przez cztery silniki wysokoprężne: dwa Wärtsilä Vasa 16V 32LNE o łącznej mocy 17 000 KM oraz dwa Wärtsilä Vasa 4R 32LNE o mocy 4216 KM każdy. Generatory wytwarzają prąd o napięciu 6,6 kV, który napędza dwa silniki elektryczne prądu przemiennego o mocy 6000 kW. Przenoszą one moc na dwie pięciołopatowe śruby o stałym skoku. W celu polepszenia własności manewrowych okręty zostały wyposażone w dziobowy ster strumieniowy o mocy 1176 KM. Przy średniej prędkości 15 węzłów zasięg wynosi 8000 Mm[4].
Dzięki napędowi spalinowo elektrycznemu udało się uprościć konstrukcję siłowni okrętowej i zmniejszyć jej załogę w porównaniu z okrętami desantowymi typu Fearless o 65%[5].
Uzbrojenie[edytuj | edytuj kod]
Głównym uzbrojeniem okrętów są dwa artyleryjskie zestawy obrony bezpośredniej. Przez pierwsze lata służby były to zestawy o kalibrze 30 mm Goalkeeper. W 2017 roku rozpoczął się proces przezbrajania na zestawy Phalanx o kalibrze 20 mm[6]. Dodatkowo na dachu mostka umieszczono dwa działka GAM-B01 kalibru 20 mm[5].
Okręty[edytuj | edytuj kod]
| Okręt | Stocznia | Rozpoczęcie budowy | Wodowanie | Wejście do służby | Los okrętu |
|---|---|---|---|---|---|
| HMS Albion (L14) | Vickers Shipbuilding and Engineering Limited | 23 maja 1998 | 9 marca 2001 | 19 czerwca 2003 | w służbie |
| HMS Bulwark (L15) | Vickers Shipbuilding and Engineering Limited | 27 stycznia 2000 | 15 listopada 2001 | 28 kwietnia 2005 | w służbie |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nitka 2006 ↓, s. 14.
- ↑ Nitka 2006 ↓, s. 15.
- ↑ a b c Nitka 2006 ↓, s. 16.
- ↑ Nitka 2006 ↓, s. 19.
- ↑ a b Nitka 2006 ↓, s. 20.
- ↑ Last ditch defence – the Phalanx close-in weapon system in focus [online] [dostęp 2023-12-10] (ang.).