Palang (1931)
.jpg) Bliźniaczy okręt „Babr” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
listopad 1931 |
 Iran
| |
| Wejście do służby |
1932(?) |
| Zatopiony |
25 sierpnia 1941 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
950 ts |
| Długość |
62,38 m m.p. |
| Szerokość |
9 m |
| Zanurzenie |
3 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o mocy 1900 bhp, 2 śruby | |
| Prędkość |
15 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| • 2 armaty 102 mm (2×I) • 2 armaty plot. 76 mm (2×I) • 2 karabiny maszynowe • 80 min | |
| Załoga |
85 |
Palang – kanonierka typu Babr marynarki wojennej Iranu, z okresu międzywojennego i II wojny światowej. Zbudowana we Włoszech, wodowana w 1931 roku, została zatopiona podczas interwencji brytyjskiej 25 sierpnia 1940 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
20 marca 1928 roku parlament Iranu uchwalił zamówienie budowy nowoczesnych okrętów dla Cesarskiej Marynarki Wojennej we Włoszech[1]. Zamówienie obejmowało od razu budowę dwóch kanonierek typu Babr, czterech dużych okrętów patrolowych typu Charogh, sześciu kutrów motorowych i holownika[2].
Drugą ze zbudowanych kanonierek był „Palang”. Nazwa oznaczała lamparta[3]. Został zbudowany w stoczni Cantieri Navali Riuniti w Palermo[4]. Wodowano go w listopadzie 1931 roku (brak jest bliższych dat dotyczących okrętu w literaturze)[2][4][5]. Okręty te są klasyfikowane w literaturze jako kanonierki lub slupy[5].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Informacje ogólne[edytuj | edytuj kod]
Długość między pionami okrętów wynosiła 62,38 m[2][4]. Szerokość wynosiła 9 m, a zanurzenie 3 m[5]. Wyporność wynosiła 950 ts (ton angielskich), bez bliższego sprecyzowania tej wartości w literaturze[4].
Załoga okrętów składała się z 85 osób[2].
Uzbrojenie[edytuj | edytuj kod]
Główne uzbrojenie artyleryjskie składało się początkowo z trzech pojedynczych armat kalibru 102 mm[a]. Umieszczone były na odkrytych stanowiskach na tej samej wysokości, na pokładzie dziobowym, śródokręciu i na końcu pokładu nadbudówki na rufie, z niewielkimi płaskimi maskami ochronnymi[5]. Trzecie działo artylerii głównej na śródokręciu zamieniono jednak następnie na dwie armaty przeciwlotnicze kalibru 76 mm L/40, ustawione jedna za drugą na pokładzie nadbudówki na śródokręciu za kominem[5]. Uzbrojenie uzupełniały dwa karabiny maszynowe[4]. Według części literatury, okręty mogły ponadto przenosić do 80 min[5].
Napęd[edytuj | edytuj kod]
Okręty napędzane były przez dwa silniki wysokoprężne Fiat o łącznej mocy 1900 bhp, poruszające dwa wały śrub[4][5]. Prędkość maksymalna wynosiła 15 węzłów[2]. Okręty zabierały 120 ton paliwa[4].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Po zbudowaniu, „Palang” został przyjęty do służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej Iranu. Obie kanonierki były największymi jednostkami floty tego kraju u progu II wojny światowej[2].
W trakcie wojny Iran był początkowo neutralny, lecz na skutek obawy niemieckich wpływów, państwa koalicji antyhitlerowskiej dokonały w sierpniu 1941 roku brytyjsko-radzieckiej interwencji w Iranie[5]. „Palang” został zatopiony 25 sierpnia 1941 roku w porcie w Abadanie artylerią brytyjskiego slupa „Shoreham”[2]. Wrak został następnie pocięty[5].
Nazwę „Palang” otrzymał później trałowiec typu Algerine otrzymany w 1949 roku od Brytyjczyków, a następnie niszczyciel otrzymany w 1971 roku od USA[3].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Trzy działa kalibru 4 cale (102 mm) według Jane’s Fighting Ships 1937 ↓, s. 256 i Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946 1980 ↓, s. 409. Odmiennie Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 43 podają trzy, a następnie dwa działa kalibru 120 mm o długości lufy 35 kalibrów (L/35) – co może być omyłką. Fotografie nie sugerują wyposażenia w cięższe działa, jakimi były działa kalibru 120 mm.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Maciej Sobański. Marynarka Wojenna Iranu. „Okręty Wojenne”. Nr 6/2002. XII (56), s. 74, 2002. Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- ↑ a b c d e f g Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946 1980 ↓, s. 409
- ↑ a b Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995, s. 184, 188. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Jane’s Fighting Ships 1937 ↓, s. 256
- ↑ a b c d e f g h i Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 43
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Siergiej Patianin, Michaił Barabanow, Nikołaj Mitiukow. Korabli Wtoroj mirowoj wojny. WMS stran Łatinskoj Amieriki i Azji. „Morskaja Kampanija”. 4/2008(17), 2008. Moskwa: Izdatielstwo Kollekcyja. (ros.).
- Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1937. Francis McMurtrie (red.). Londyn: Sampson Low, Marston & Co, 1937. (ang.).