Pelham (jeździectwo)
Pelham – w jeździectwie rodzaj wędzidła, którego działanie wspomagane jest przez zastosowanie dźwigni (przy pomocy czanki). Pehlam jest kiełznem podobnym do munsztuka, lecz łagodniejszym w działaniu, a jednocześnie silniejszym od wędzidła zwykłego.[1] Do jego stosowania nie jest potrzebne specjalne ogłowie, ale w odróżnieniu od zwykłego wędzidła, paski przypina się do specjalnych czanek (górnych i dolnych)[2].
Budowa pelhamu[edytuj | edytuj kod]
Pelham składa się z :
- czanek, do których przypina się wodze,
- ścięgierza (wędzidła) różnych rodzajów,
- łańcuszka (lub paska) zapinanego pod szczęką konia[3].
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Pelham w jeździectwie klasycznym[edytuj | edytuj kod]
Pehlam stosuje się wraz z jedną lub z dwiem parami wodzy. Przy zastosowaniu dwóch par wodzy, możliwe jest osobne działanie częścią wędzidłową i czankami. Przy zastosowaniu jednej wodzy, działanie łączy i uśrednia oba elementy[2][3].
Przy stosowaniu pelhamu, ważne jest właściwe dopasowanie łańcuszka. Powinien on być ułożony pod szczęką konia płasko na całej długości i nie wywierać żadnego nacisku, gdy wodze nie są napięte[3].
Nie należy używać go przy szkoleniu młodych koni ani podczas nauki jazdy.
Pelham do jazdy western[edytuj | edytuj kod]
Pelham do jazdy western jest rodzajem stosowanego w niej munsztuka. Wyróżnia się tym, że przy części wkładanej do końskiego pyska występują dodatkowe pierścienie do mocowania dodatkowych wodzy[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Arleta Witek, Wędzidła, ogłowia, czapraki, derki, czyli o sprzęcie jeździeckim słów kilka, „Planeta koni” (6/2018), ISSN 2543-7208.
- ↑ a b zob. Tim Hawcroft: Koń. Rasy, Pielęgnacja, Wychowanie, Tresura.. Warszawa: Wyd. Ania, 1983. ISBN 83-902474-2-9.
- ↑ a b c zob. Jarosław Suchorski: Jeździectwo. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1979. ISBN 83-09-00177-0.
- ↑ Informacja za Wikipedią w jez. angielskim, hasło "Pelham bit".