Skalinek czerwonogardły
| Petroica phoenicea[1] | |
| Gould, 1837 | |
 Samiec | |
_(17191139570).jpg) Samica | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
skalinek czerwonogardły |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
| Zasięg występowania | |
| |
Skalinek czerwonogardły[3] (Petroica phoenicea) – gatunek ptaka z rodziny skalinkowatych (Petroicidae). Nie wyróżnia się podgatunków[4][5].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Wygląd
Mały, pulchny ptak. Samiec ciemnoszary z białą plamką nad dziobem i białym pasem na skrzydle, ogon biało obrzeżony, podgardle po dolną część tułowia płomiennoczerwone, niższa część brzucha biała. U samicy górna część korpusu szarobrązowa z jasnoszarą plamką nad dziobem i jasnoszarymi pręgami na skrzydłach: dolna część tułowia szarawa, ciemniejsza na piersi, czasem z zabarwieniem czerwonawopomarańczowym.
- Rozmiary
długość ciała 12–14 cm[4]
- Masa ciała
11–14,5 g[4]
Zasięg[edytuj | edytuj kod]
Żyje w lasach eukaliptusowych i w zalesionych okolicach u podnóża wzgórz w południowo-wschodniej Australii, Tasmanii i na wyspach w Cieśninie Bassa, zimę spędza na bardziej otwartych terenach nizinnych.
Rozród[edytuj | edytuj kod]
Wrzesień do stycznia. W dziupli, szczelinie w korze, na skałach lub w budynkach buduje z połączonych pajęczyną pasków kory i trawy gniazdo w kształcie pękatej filiżanki. Dekoruje je mchem, porostami lub korą. We wnętrzu mości włosiem, futrem i puchem roślinnym. Składa 3–4 jaja zielonkawobiałe, czerwonobrązowo lub fioletowo nakrapiane, wysiadywane przez 12–14 dni.
Status[edytuj | edytuj kod]
IUCN od 2022 roku uznaje skalinka czerwonogardłego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern); wcześniej, od 2004 roku klasyfikowano go jako gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened), a od 1988 roku jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Jest to ptak lokalnie pospolity, liczebność populacji szacuje się na około milion dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy[2].
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Petroica phoenicea, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Petroica phoenicea, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Petroicinae Mathews, 1919-20 - skalinki (wersja: 2020-05-25). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-02-16].
- ↑ a b c Boles, W.: South Flame Robin (Petroica phoenicea). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2019. [dostęp 2020-01-07].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Australasian robins, rockfowl, rockjumpers, Rail-babbler. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-02-16]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jill Bailey Mini kompendium ptaki.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).