Pheropsophus verticalis
| Pheropsophus verticalis | |||
| (Dejean, 1825)[1] | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Pheropsophus verticalis | ||
| Synonimy | |||
| |||
Pheropsophus verticalis − gatunek chrząszcza z rodziny biegaczowatych (Carabidae). Występuje w Australii[1]. Spędza główną część roku w koloniach pod skałami, polując nocami na małe owady. W lecie osobniki parują się i składają jaja. Każda samica otacza jajo błotem i przykleja je do skał. Następnie jajo przechodzi trzy fazy rozwoju. Po całkowitym rozwoju dorosłego owada dołącza on do reszty i porozumiewa się z nimi za pomocą dobrze wykształconych czułków.
Występują pod kamieniami, skałami i korą. Prowadzą nocny tryb życia. Żywią się innymi owadami. Żyją ok. 3 lata. Owady te są w stanie wystrzeliwać truciznę przez 29 sek. na odległość czterokrotnie dłuższą niż ich ciało. Owady te wypuszczają gęsty płyn oślepiający przeciwnika
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Pheropsophus verticalis ma owalne, spłaszczone ciało o długości od 5 do 13 mm. Powierzchnia pokryw skrzydeł jest w większości matowa, czarna, jednak na całej długości posiada podłużne rowki, które są bardziej błyszczące. Na każdej pokrywie skrzydła jest też duża pomarańczowo-czerwona plama, a na jej końcu wąski pomarańczowo-czerwony pasek. Powierzchnia pancerza głowy i szyi również składa się z pomarańczowo-czerwonych i czarnych plam. Odnóża i czułki są pomarańczowo-czerwone.
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Zarówno osobniki dorosłe, jak i larwy, są drapieżnikami.
Należy do grupy owadów z pełną metamorfozą, którą przechodzi w trakcie rozwoju osobniczego. Larwy bardzo różnią się od dorosłych owadów, zarówno pod względem trybu życia, jak i budowy ciała. Między stadium larwalnym i imago chrząszcz przechodzi stadium poczwarki, okres odpoczynku, kiedy doznaje przebudowy wewnętrznych i zewnętrznych organów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Pheropsophus (Stenaptinus) verticalis (Dejean, 1825). [w:] GBIF Backbone Taxonomy [on-line]. GBIF Secretariat. [dostęp 2022-10-02]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tomasz Wojcieszak: 100 Trujących stworzeń. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11111-93-6.