Pierścieniowy miotacz ognia
| |
| Państwo |
? |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Obsługa |
2 |
| Dane techniczne | |
| Magazynek |
pojemnik o poj. ~ 9 dm³ |
| Masa | |
| broni |
16,5 kg |
| Inne | |
| Zasięg maks. |
30 kroków |
Pierścieniowy miotacz ognia – plecakowy miotacz ognia, broń wykorzystywana w I wojnie światowej do walki na bliską odległość i przeznaczona do rażenia strumieniem ognia ludzi, zwłaszcza ukrytych w schronach i budynkach, podpalania obiektów i wywoływania pożarów. Po zakończeniu wojny miotacze tego typu weszły do uzbrojenia oddziałów odradzającego się Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Działanie[edytuj | edytuj kod]
Obsługę pierścieniowego miotacza ognia stanowiło dwóch żołnierzy – miotaczowy i pomocnik. Pierwszy nosił miotacz na plecach i kierował ogniem, drugi obsługiwał zawory i nosił koc do gaszenia płomieni[1]. Obsługa wyposażona była w kamizelki skórzane, okulary ochronne i brezentowe rękawice. W czasie strzelania otwierane były zawory, a mieszanka zapalająca była wypychana ze zbiornika przez sprężony gaz. Wystrzeliwany rozpylony strumień zapalał się od palnika zamontowanego u wylotu prądownicy. Paląca się mieszanka była wyrzucana na odległość około 30 kroków[3].
Budowa miotacza pierścieniowego[edytuj | edytuj kod]
Zbiornik na mieszankę[4]
- Zbiornik w kształcie pierścienia o pojemności 9,5 dm³ i pojemności roboczej 9 dm³ był wykonany ze stalowej blachy o grubości 2 mm; w zbiorniku znajdowały się trzy otwory: otwór (zamykany gwintowanym kurkiem) do napełniania mieszanką zapalającą, otwór do wkręcania rurki wysokiego ciśnienia łączącej zbiornik na mieszankę ze zbiornikiem na gaz i otwór wylotowy, połączony na stałe z przyspawaną rurą łącznikową zakończoną zaworem głównym. Zbiornik połączony był za pomocą śrubek ze zbiornikiem na gaz i z plecakiem. Napełniany był materiałem zapalającym – zmieszanymi w odpowiednim stosunku ropą naftową (67–75%) i benzyną (25–33%).
Zbiornik na gaz[5]
- Kulisty zbiornik o pojemności 3 dm³ wykonany był ze stalowej 2-milimetrowej blachy; na zbiorniku mocowano manometr, a w jego górnej części znajdował się gwintowany otwór (zamykany korkiem) służący do napełniania zbiornika cieczą; ze zbiornikiem mieszanki połączony był rurką wysokiego ciśnienia. Ciśnienie robocze gazu wynosiło 2,5 MPa. Wypełniany był azotem lub tlenkiem węgla, przy czym obydwa gazy przechowywano w butlach stalowych: dużych – o pojemności od 40 do 45 dm³ i ciśnieniu roboczym 15 MPa oraz małych 13 dm³ i 12,5 MPa.
Wąż[3]
- Wąż o długości 40 cm łączył zawór głównym z prądownicą; składał się z zewnętrznej 1,5 calowej rury powlekanej parcianym pokrowcem i wewnętrznej elastycznej rury gumowo-płóciennej o średnicy wewnętrznej 1 cala; obydwie strony węża były zakończone kołnierzem i gwintowaną nakrętką. Przed uszkodzeniem chronił go okręcany spiralnie 2,5-milimetrowy drut cynkowy[6].
Prądownica[3]
- Służyła do nadawania kierunku strumieniowi mieszanki palnej i regulowania płomieni; wykonana była z rury o średnicy ¾ cala i długości 70 cm zakończonej mosiężną gwintowaną końcówką; posiadała zawór do regulowania światła średnicy rozpylającej.
Palnik[3]
- Był nakręcany na gwint prądownicy i służył do zapalania mieszanki. W palniku umieszczano knot z pakuł nasycony żywicą, zapalany za pomocą zapalnika tarciowego. W razie braku gotowego knota skręcano go z pakuł, przy czym obsypywano żywicą i nasycano obficie mieszanką.
Plecak[3]
- Składał się ze szkieletu żelaznego, podbitego od wewnątrz wyściółką filcową pokrytą płótnem.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Miotacze ognia–instrukcja 1929 ↓, s. 30.
- ↑ Miotacze ognia–instrukcja 1929 ↓, s. 6.
- ↑ a b c d e Nowak 2001 ↓, s. 27.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 26.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 26–27.
- ↑ Miotacze ognia–instrukcja 1929 ↓, s. 15–16.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.
- Instrukcja saperska. Miotacze ognia. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych. Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1929. [dostęp 2022-10-11].