Południowe Liang
 Mapa pokazująca rozbicie polityczne Chin, stan na rok 402; Południowe Liang („Southern Liang”) ze stolicą w Guzang | |||||||||
| Nazwa chińska | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
Południowe Liang (397–414) – jedno z licznych, krótkotrwałych państw w północnych Chinach, powstałych w okresie podziału po upadku dynastii Han i po nieudanej unifikacji kraju przez Dynastię Jin, w tak zwanym okresie Szesnastu Królestw.
Południowe Liang zostało założone w południowej części Gansu przez odłam turkijskiego ludu Xianbei. Zachodni odłam Xianbei, Tuoba Xianbei, dominował w III w. tereny wokół północnego łuku Huanghe; jeden z ich wodzów przeniósł się ze swymi podwładnymi dalej na zachód, na pogranicze Gansu i Qinghai. Tam z końcem IV wieku założył Południowe Liang; jego wodzowie byli znani jako Tufa (禿髮) Xianbei[1].
Państwo to miało charakter pół-chiński a pół-nomadyczny, podobnie jak inne państwa Liang w tym okresie i na tych terenach (które dzieliły nazwę, ale były rządzone przez różne grupy etniczne)[2]. Ustanowiło administrację i rytuał dynastyczny w chińskim stylu, a nawet ustanowiło szkołę konfucjańską dla dzieci rządzącej elity. Nie mniej pojawiały się w nim głosy nawołujące do ściślejszego rozgraniczania rządzonych Chińczyków, którzy mieli mieszkać w miastach i uprawiać ziemię, a rządzącą elitą Xianbei, która winna pielęgnować etos wojowników i być gotowa do karania wypowiadających posłuszeństwo[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Charles Holcombe. The Xianbei in Chinese History. „Early Medieval China”. 19, s. 1–38, 2013. DOI: 10.1179/1529910413Z.0000000006. ISSN 1946-7842. (ang.).
- ↑ Mark Edward Lewis: China Between Empires. The Northern and Southern Dynasties. Cambridge, Massachusetts, London, England: The Belknap Press of Harvard University Press, 2009, s. 74. ISBN 0-674-02605-5. (ang.).