Przęśl dwukłosowa

Przęśl dwukłosowa
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	telomowe
Gromada	naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	nagonasienne
Klasa	gniotowe
Rząd	gniotowce
Rodzina	przęślowate
Rodzaj	przęśl
Gatunek	przęśl dwukłosowa
	Nazwa systematyczna
	Ephedra distachya L.; Sp. Pl. 1040 1753
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przęśl dwukłosowa (Ephedra distachya L.) – gatunek z rodziny przęślowatych Ephedraceae. Krzew występujący w zachodniej Azji^[6], Kaukazie, Syberii Zachodniej, Azji Środkowej^[7] i Europie południowej.

Biologia[edytuj | edytuj kod]

Przęśl dwukłosowa jest rośliną wieloletnią. Kwitnie w czerwcu i lipcu^[7].

Uprawa[edytuj | edytuj kod]

Przęśl dwukłosowa uprawiana była w Europie od XVI w. jako roślina lecznicza. Obecnie jest rzadko uprawiana. Jest to roślina ciepłolubna, aczkolwiek odporna na mrozy i przesuszenie. Wymaga uprawy w słonecznym miejscu, najlepiej na piaszczystym lub gliniasto-piaszczystym podłożu. Przy wyborze stanowisk dla przęśli należy unikać miejsc cienistych z glebą podmokłą i zimną. Rozmnaża się generatywnie poprzez nasiona oraz wegetatywnie poprzez sadzonki zielne. Jest możliwa do uprawienia w polskich warunkach. Przęśl charakteryzuje się silnym wzrostem, szczególnie przy sprzyjających warunkach i odpowiednio dobranym stanowisku^[7].

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Zielarstwo: roślina lecznicza.
Roślina ozdobna: Przęśl polecana jest do ogródków przydomowych i skalnych^[7].
Farmakologia: produkcja leków^[6].

Zielarstwo[edytuj | edytuj kod]

Surowcem jest ziele przęśli (Herba Ephedrae), zawierające efedrynę, która ma podobne działanie do adrenaliny. Działa pobudzająco na układ sympatyczny, wpływa na układ oddechowy i naczyniowo-ruchowy, rozszerza źrenice, hamuje skurcze żołądka, jelit i oskrzeli^[6].

Leki / Mieszanki[edytuj | edytuj kod]

Ephedrini hydrochloridum – opisana w Farmakopei Polskiej, wskazana jest w zaburzeniach krążenia (zapaści), alergiach, dychawicy oskrzelowej, gorączce siennej, zapaleniu płuc, zatruciu morfiną, skopolaminą i innymi substancjami psychodepresyjnymi oraz jako środek wybudzający po znieczuleniu ogólnym^[6].

Tussipect – lek na kaszel.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-02-28] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Gnetales, [w:] Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2020-07-05] (ang.).
↑ M.J.M.M.J.M. Christenhusz M.J.M.M.J.M. i inni, A new classification and linear sequence of extant gymnosperms, „Phytotaxa”, 19 (1), 2011, s. 55–70, DOI: 10.11646/phytotaxa.19.1.3 (ang.).
↑ Ephedra distachya L.. [w:] The Plant List. Version 1.1 [on-line]. [dostęp 2020-07-05].
↑ Ephedra distachya, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Marian Koczwara: Farmakognozja. Kraków: Akademia Medyczna, 1978, s. 290.
↑ ^a ^b ^c ^d Bugała W.: Drzewa i krzewy dla terenów zieleni. Warszawa: PWRiL, 1991.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-02-28] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Gnetales, [w:] Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2020-07-05] (ang.).

[Christenhusz-3] M.J.M.M.J.M. Christenhusz M.J.M.M.J.M. i inni, A new classification and linear sequence of extant gymnosperms, „Phytotaxa”, 19 (1), 2011, s. 55–70, DOI: 10.11646/phytotaxa.19.1.3 (ang.).

[tpl-4] Ephedra distachya L.. [w:] The Plant List. Version 1.1 [on-line]. [dostęp 2020-07-05].

[iucn-5] Ephedra distachya, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[:0-6] Marian Koczwara: Farmakognozja. Kraków: Akademia Medyczna, 1978, s. 290.

[:1-7] Bugała W.: Drzewa i krzewy dla terenów zieleni. Warszawa: PWRiL, 1991.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]