Radiostacja 13R
Radiostacja 13-R – krótkofalowa telefoniczno-telegraficzna radiostacja nadawczo-odbiorcza stosowana w Wojsku Polskim.
Radiostacja produkcji ZSRR (1942-1945) przeznaczona była do utrzymania dwustronnej łączności w dywizyjnych i pułkowych sieciach radiowych. Jest sprzętem o budowie uproszczonej, zaprojektowanym podczas wojny. Wykorzystano wystandartyzowane części domowych odbiorników. Po wojnie, do lat 50., 13-R zostały wykorzystane do szkolenia uczniów w szkołach radiowych DOSARM/DOSAAF (Ochotnicze Towarzystwo Pomocy dla Armii, Lotnictwa i Marynarki Wojennej ZSRR, analog LOK).
Zakres fal 171,43 – 70,59 m wyskalowany w numerach 70—170, posiadała dwa podzakresy: kolor czerwony: nr 70-90, kolor żółty: nr 80-170[1].
W zależności od rodzaju zastosowanej anteny, zapewniała dwustronną łączność przy antenie prętowej 2,65 m — mikrofonem do 10 km, kluczem 17 km, przy antenie promieniowej - 11 km mikrofonem do 18 km, kluczem 25 km[1].
Masa radiostacji ok. 20 kg[1].
Makietę radiostacji 13-R, dzięki której szybciej i lepiej mogli szkolić się przyszli specjaliści, wykonał własnoręcznie Polak, Kapral Edward Koperek (widoczny na zdjęciu).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Ways 1967 ↓, s. 62.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Władysław Ways: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek artylerii. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
- Справочник по войсковым и танковым радиостанциям. — М.:Военное издательство Народного комиссариата обороны, 1943, с. 14-21 (ros.)
- Foreign Military Weapons And Equipment. Vol. VII. Signal Equipment. Dept. of the Army Pamphlet 30-11-1. — Washington, D. C., 1951. P. 15-16 (ang.)