Rejon hajworoński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rejon hajworoński
Rejon
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Ukraina

Obwód

 kirowohradzki

Siedziba

Hajworon

Powierzchnia

700 km²

Populacja (2019)
• liczba ludności


36 442[1]

Położenie na mapie
Położenie na mapie
Strona internetowa

Rejon hajworońskijednostka administracyjna wchodząca w skład obwodu kirowohradzkiego Ukrainy.

Rejon utworzony w 1935, ma powierzchnię 695 km² i liczy około 37 tysięcy mieszkańców. Siedzibą władz rejonu jest Hajworon.

Na terenie rejonu znajdują się 1 miejska rada, 2 osiedlowe rady i 16 silskich rad, obejmujących w sumie 26 wsi.

Miejscowości rejonu[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Чисельність населення (за оцінкою) на 1 вересня 2019 року // Головне управління статистики у Кіровоградській області
  2. Berezówka, 3.) wś, powiat hajsyński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 143.
  3. Temna, wś, powiat hajsyński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 290.
  4. Mohylna, wś, powiat hajsyński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 612.
  5. Moszenna w haśle Ternówka 2.), wś, powiat hajsyński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 313.
  6. Oknina, 1.) wś, powiat hajsyński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 426.
  7. Perejampol, wś, powiat hajsyński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 955.
  8. Salków, al. Salkowa, wś, powiat hajsyński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 216.
  9. Ulanówka 1.), wś, powiat hajsyński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 781.
  10. Zawale 2.), wś, powiat hajsyński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 483.