Resurrecturis
| |
| Autor |
Zygmunt Krasiński |
|---|---|
| Typ utworu | |
| Data powstania |
1846-1847 |
| Wydanie oryginalne | |
| Język |
polski |
| Data wydania |
1851 |
Resurrecturis – poemat Zygmunta Krasińskiego napisany w latach 1846-1847 stanowiący rodzaj katechizmu dotyczącego narzędzi i zasad postępowania w życiu publicznym.
O utworze[edytuj | edytuj kod]
Chronologia poematu jest niejasna. Najczęściej wskazuje się jako czas jego powstania rok 1846 lub przełom 1846 i 1847. Pomysł utworu nurtował autora długo. Jego koncepcja zrodziła się prawdopodobnie na wiosnę 1846. Proces pisania był jednak niełatwy. Niezadowolony z wyniku swojej pracy, Krasiński ogłosił poemat dopiero w 1851, po dokonaniu nieznacznych poprawek[1].
Resurrecturis został napisany z myślą stworzeniu swego rodzaju katechizmu narzędzi i zasad postępowania w życiu publicznym i określenia cnót prowadzących do szczęścia pojedynczych ludzi jak i całych zbiorowości. Utwór jest przepełniony nakazem odrzucenia pychy i egoizmu, powstrzymania się od niemoralnych środków postępowania, kierowania się ofiarnością, cierpliwością i miłością. Utwór kończy się zapowiedzią zmartwychwstania i nadejścia sprawiedliwości. Poemat obfituje we fragmenty utrzymane w spokojnym rytmie, przemawiające etycznym pięknem. Całość została napisana językiem zwięzłym, skonstruowana jasno i logicznie. Współcześni wysoko oceniali ten utwór. Józef Bohdan Zaleski mówił o nim jako o przepysznym kawałku, napisanym stylem już zasiadłym, nakamiennym, wieszczym[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Sudolski 1974 ↓, s. 252-254.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zygmunt Krasiński: Dzieła literackie. T. 1. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1973.
- Zygmunt Krasiński: Pisma Zygmunta Krasińskiego. T. 3. Mikołów, Częstochowa: Karol Miarka, 1912.
- Zbigniew Sudolski: Zygmunt Krasiński. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1974.