Rozgorzenie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Efekt rozgorzenia widziany w trenażerze pożarowym

Rozgorzenie, flashover – gwałtowne przejście rosnącego pożaru w pożar w pełni rozwinięty, czyli zapalenie się powierzchni wszystkich palnych przedmiotów w wyniku nagrzania się ich powierzchni od płomieni, nagrzanych powierzchni i gazów pożarowych gromadzących się w górnej części pomieszczenia.

Mechanizm powstawania[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym etapem pożaru w przestrzeni zamkniętej, nie będącego wynikiem podpalenia, może być faza inkubacji, w czasie której jakiś palny obiekt tli się, zazwyczaj bez występowania płomienia. Po jego pojawieniu się pożar wchodzi w fazę wzrostu, w której pożar obejmuje część pomieszczenia i powoli obejmuje inne elementy wyposażenia w wyniku czego zaczynają one ulegać pirolizie i zapalać się. W pomieszczeniu zamkniętym z ograniczonym odpływem gazów, gorące gazy pożarowe zbierają się pod sufitem. Gdy temperatura gazów pożarowych pod stropem osiągnie 500-600 °C, co odpowiada w przybliżeniu temu że gęstość strumienia promieniowania cieplnego przy posadzce przekroczy 15-20 kW/m2. Następuje nagrzanie górnych powierzchni przedmiotów, wówczas może nastąpić niemal jednoczesne zapalenie się wszystkich palnych powierzchni zwane rozgorzeniem w wyniku którego pożar osiąga stan rozwinięty[1].

Rozwój pożaru w fazie wzrostu może być ograniczany przez ograniczony dopływ powietrza, zwanym pożarem kontrolowanym przez wentylację. W takich sytuacjach rozgorzenie może wystąpić, gdy pojawi się wystarczający dopływ powietrza, zapewniający niezbędny do spalania tlen[1].

Rozgorzenie stwarza poważne ryzyko dla strażaków działających w obszarze pożaru, narażając ich na działanie wysokiej temperatury i silnego promieniowania cieplnego[1].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Andrzej Krauze, Adam Krasuski, Bartłomiej Ślęczkowski, Studium teoretyczne przewidywania ryzyka wystąpienia rozgorzenia, wstecznego ciągu płomieni oraz zapalenia gazów pożarowych, „Bezpieczeństwo i Technika Pożarnicza”, 42 (2), 2016, s. 87-94, DOI10.12845/bitp.42.2.2016.8.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]