Równanie Karplusa
Równanie Karplusa (od nazwiska Martina Karplusa) – równanie opisujące zależność między wicynalną stałą sprzężenia spinowo-spinowego a kątem dwuściennym tworzonym przez łączące sprzężone jądra atomowe wiązania[2]:
gdzie i są parametrami otrzymanymi doświadczalnie, zależnymi od rodzaju sprzężonych jąder oraz podstawników.
Równanie Karplusa można też zapisać w alternatywnej formie:
ale nie niesie ona żadnych nowych informacji (można ją otrzymać z poprzedniej poprzez tożsamości trygonometryczne).
Równanie Karplusa najczęściej stosuje się do stałych sprzężenia 3JH,H w układzie H-C-C-H. Wielkość tych sprzężeń na ogół osiąga minimum dla kątów dwuściennych bliskich 90°, a maksimum dla 0° i 180°. Typowy wykres 3JH,H ma kształt krzywej dzwonowej.
Równanie Karplusa pozwala na określenie lokalnej konformacji na podstawie pomiarów stałych sprzężenia i ma szczególne znaczenie w NMR białek (zwłaszcza w określaniu konformacji łańcucha głównego białka).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ M.J. Minch. Orientational Dependence of Vicinal Proton-Proton NMR Coupling Constants: The Karplus Relationship. „Concepts in Magnetic Resonance”. 6, s. 41–56, 1994.
- ↑ Martin Karplus. Contact Electron-Spin Coupling of Nuclear Magnetic Moments. „Journal of Chemical Physics”. 30, s. 11–15, 1959. DOI: 10.1063/1.1729860.