Petersburg

	Petersburg; Санкт-Петербург
	Petersburg; Санкт-Петербург
	; twierdza Pietropawłowska, gmach Sztabu Głównego, sobór monasteru Smolnego, sobór Świętej Trójcy, pomnik Piotra Wielkiego, pałac Zimowy
Herb	Flaga
Państwo	Rosja
Gubernator	Gieorgij Połtawczenko
Powierzchnia	1399 km²
Wysokość	3 m n.p.m.
Populacja (2010); • liczba ludności; • gęstość	; 5,323,300 (2017); 3541 os./km²
Nr kierunkowy	7812
Kod pocztowy	190000-199406
Tablice rejestracyjne	78, 98 w prawym górnym rogu nad flagą Rosji i literami RUS
Podział miasta	20 rejonów
	Położenie na mapie Rosji Petersburg
	59°56′N 30°16′E/59,933333 30,266667
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach
	Hasło w Wikisłowniku
	Informacje w Wikipodróżach
	Strona internetowa
	Portal Rosja

Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „Leningrad”. Zobacz też: inne znaczenia słów Leningrad, Petersburg.

Petersburg (forma zalecana)^[1], Sankt Petersburg (egzonim wariantowy)^[2] (ros. Санкт-Петербург, Sankt-Pietierburg, potocznie Петербург, Pietierburg, Пи́тер, Pitier; dawniej Piotrogród, ros. Петроград, Leningrad, ros. Ленинград) – miasto w Rosji, położone w delcie Newy nad Zatoką Fińską na terytorium zawierającym m.in. ponad 40 wysp. W latach 1712–1918 stolica Imperium Rosyjskiego. Powierzchnia 1439 km², liczba ludności 5 323 300^[3].

Petersburg jest miastem wydzielonym Federacji Rosyjskiej i stanowi jej odrębny podmiot. Jest stolicą Północno-Zachodniego Okręgu Federalnego i obwodu leningradzkiego, chociaż sam do niego nie należy.

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Nazwa miasta w ciągu wieków ulegała zmianie. Pierwotnie na cześć św. Piotra miasto nazywało się Сан(к)тпитербурхъ, co było wzorowane na niderlandzkiej wymowie Sint Petersburg, a wynikało z faktu, iż car Piotr I w młodości przebywał przez pewien czas w Holandii. Później ustabilizowała się nazwa w obecnym odniemieckim brzmieniu.

Po wybuchu I wojny światowej, 31 sierpnia 1914 roku^[4] niemiecko brzmiącą nazwę zamieniono ze względów patriotycznych na jej rosyjskie tłumaczenie Piotrogród (Петроград). Prawie dziesięć lat później, 26 stycznia 1924 Piotrogród stał się Leningradem – w ten sposób uczczono pamięć Włodzimierza Lenina, zmarłego przywódcy Rosji Radzieckiej. 6 września 1991 miastu przywrócono dawną nazwę^[5]^[6].

Piter (Пи́тер) – to z kolei nieoficjalna, pieszczotliwa, potoczna nazwa miasta, która funkcjonowała już w XIX wieku, było używane zarówno w czasach radzieckich, jak też obecnie. Stosuje się też określenia Культурная столица (Stolica Kultury), Северная столица (Północna Stolica), Вторая столица (Druga Stolica), Северная Венеция (Wenecja Północy), Северная Пальмира (Palmyra Północy), Петрополь (Pietropolis), Невоград (Newograd), Окно в Европу (Okno do Europy).

Zalecaną polską nazwą miasta (egzonimem), zgodnie z ustaleniami Komisji Standaryzacji Nazw Geograficznych jest tradycyjna forma Petersburg^[1]. W 2006 Komisja dopuściła używanie egzonimu wariantowego Sankt Petersburg, w dalszym ciągu zalecając w języku polskim używanie nazwy Petersburg^[2].

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Petersburg jest największym po Moskwie ośrodkiem gospodarczym, kulturalnym i naukowym Rosji, jednak pod względem odwiedzin turystów przewyższa stolicę, i tak np. w 2004 było ich 3,4 mln. Przez UNESCO został ogłoszony ósmym najbardziej atrakcyjnym turystycznie miastem świata, m.in. w związku z opiniami, że jest jednym z najwspanialszych zespołów urbanistycznych świata.

Kilkadziesiąt wysp, na których leży Petersburg, spiętych jest 396 mostami, z których 14 największych jest co noc otwieranych w celu umożliwienia statkom przedostania się na jezioro Ładoga. Z tego względu nazywany bywa Wenecją Północy.

W mieście istnieje 41 szkół wyższych, w tym Petersburski Uniwersytet Państwowy, ponad 170 instytucji naukowo-badawczych, ponad dwa tysiące bibliotek (w tym Biblioteka im. Michaiła Sałtykowa-Szczedrina), obserwatorium astronomiczne Pułkowo, Teatr Maryjski, który w latach 1920–1992 funkcjonował jako Teatr Opery i Baletu im. Sergieja Kirowa. Funkcjonuje ciesząca się światową sławą filharmonia, założona w 1862.

Petersburg jest jednym z głównych centrów muzealnych świata. Swoje zasoby udostępnia jedno z trzech największych muzeów świata – Ermitaż – a ponadto Państwowe Muzeum Rosyjskie, Muzeum Antropologii i Etnografii (Kunstkamera) oraz kilkaset mniejszych. W pobliżu miasta znajdują się liczne miejscowości turystyczno-wypoczynkowe z kompleksami parkowo-pałacowymi byłych carów Rosji: Carskie Sioło, Peterhof, Pawłowsk, Zielenogorsk, Gatczyna.

Części miasta[edytuj | edytuj kod]

Lp.	nazwa rejonu	nazwa rosyjska	mieszkańców: 1 stycznia 2004	mieszkańców: 1 stycznia 2005
1	admirałtiejskij	Адмиралтейский район	184.400	181.704
2	centralnyj	Центральный район	231.100	225.821
3	krasnogwardiejskij	Красногвардейский район	330.200	327.484
4	krasnosielskij	Красносельский район	304.300	302.890
5	frunzienskij	Фрунзенский район	402.700	398.994
6	kalininskij	Калининский район	467.200	464.570
7	kirowskij	Кировский район	336.100	332.413
8	kołpinskij	Колпинский район	174.800	176.213
9	kronsztadskij	Кронштадтский район	43.100	42.992
10	kurortnyj	Курортный район	67.100	67.235
11	łomonosowskij	Ломоносовский район	37.300	37.420
12	moskowskij	Московский район	272.400	268.873
13	niewskij	Невский район	434.500	435.097
14	pawłowskij	Павловский район	16.100	16.006
15	pietrodworcowyj	Петродворцовый район	76.800	77.574
16	pietrogradskij	Петроградский район	131.500	128.469
17	primorskij	Приморский район	397.500	401.609
18	puszkinskij	Пушкинский район	101.000	103.009
19	wasileostrowskij	Василеостровский район	198.700	196.815
20	wyborgskij	Выборгский район	417.300	414.812

Historia miasta[edytuj | edytuj kod]

Wiek XVIII[edytuj | edytuj kod]

Grawiura: St. Petersburg i Newa 1753. Valeriani Joseph i Machaew Michaił Iwanowicz

Twierdza Pietropawłowska

Pomnik Piotra Wielkiego

Sprawą prestiżową dla władców Rosji z dynastii Romanowów było uzyskanie dostępu do Morza Bałtyckiego. Przez ponad sto lat kolejni carowie bezskutecznie starali się osiągnąć wyznaczony cel. Dopiero w okresie rządów Piotra I Rosjanie znaleźli się nad Bałtykiem. Dzięki wojnie północnej, którą toczył ze Szwedami w latach 1701-1721 oraz zwycięstwie w bitwie pod Połtawą w 1709, a także korzystnych ustaleniach pokoju w Nystad (fin. Uusikaupunki), mógł przystąpić do zagospodarowywania nadmorskich obszarów.

Głównym marzeniem cara było zbudowanie od podstaw miasta, które miało świadczyć o narodzinach potęgi państwa rosyjskiego. Prace budowlane, w których brali udział najwybitniejsi architekci ówczesnej Europy, rozpoczęły się już w 1703 na zdobytej rok wcześniej od Szwecji Wyspie Zajęczej (fin. Jänissaari), położonej w Ingrii u ujścia Newy. Był to obszar podmokły i słabo zaludniony, toteż osuszenie tych terenów było podstawowym wyzwaniem dla budowniczych. Pierwszą budowlą wzniesioną na obszarze Wyspy Zajęczej była Twierdza Pietropawłowska, którą rozpoczęto wznosić na mocy rozkazu cara z dnia 16 maja (27 maja według kalendarza gregoriańskiego) 1703. Dzień ten jest uznawany za datę założenia miasta. Na płycie kamiennej specjalnie przygotowanej na tę uroczystość wyryto następujący napis:

Roku pańskiego 1703, 16 maja założone zostało przez cara i wielkiego księcia Piotra Aleksiejewicza miasto Sankt-Petersburg.

Caryca Elżbieta kazała wybudować sobie w Petersburgu pałac, wzorowany na francuskim Wersalu – tzw. Pałac Zimowy. Jako pierwsza zamieszkała w nim cesarzowa Katarzyna II.

Wiek XIX[edytuj | edytuj kod]

dekabryści

Wiek XX[edytuj | edytuj kod]

krwawa niedziela (Petersburg 1905)
rewolucja lutowa 1917
rewolucja październikowa
zamach na Siergieja Kirowa rozpoczął wielki terror, wiele ofiar pochowano w Lewaszowie
blokada Leningradu
Anatolij Sobczak mer, współpracował z Władimirem Putinem

Demografia[edytuj | edytuj kod]

Skład narodowościowy:

w 1897^[7]:

Rosjanie - 1 094 029 (86,49%)
Niemcy - 50 780 (4,01%)
Polacy - 36 729 (2,90%)
Finowie - 21 006 (1,66%)
Estończycy - 12 238 (0,97%)
Żydzi - 12 037 (0,95%)
Łotysze - 6 277 (0,50%)
Ukraińcy - 5 203 (0,41%)
Tatarzy - 4 942 (0,39%)
Szwedzi - 4 623 (0,37%)

w 1939:

Rosjanie - 2 775 979 (86,99%)
Żydzi - 201 542 (6,32%)
Ukraińcy - 54 660 (1,71%)
Białorusini - 32 353 (1,01%)
Tatarzy - 31 506 (0,99%)
Polacy - 20 605 (0,65%)
Estończycy - 15 161 (0,48%)
Niemcy - 10 104 (0,32%)
Łotysze - 9 554 (0,30%)
Finowie - 7 923 (0,25%)

w 1979^[8]:

Rosjanie - 4 097 629 (89,69%)
Żydzi - 142 730 (3,12%)
Ukraińcy - 117 412 (2,57%)
Białorusini - 81 575 (1,79%)
Tatarzy - 39 403 (0,86%)
Polacy - 9 607 (0,21%)
Ormianie - 7 995 (0,18%)
Estończycy - 6 237 (0,14%)
Czuwasze - 6 057 (0,13%)
Finowie - 5 719 (0,13%)

w 2010:

Rosjanie - 3 908 753 (79,10%)
Ukraińcy - 64 446 (1,32%)
Białorusini - 38 136 (0,78%)
Tatarzy - 30 857 (0,63%)
Żydzi - 24 132 (0,49%)
Uzbecy - 20 345 (0,42%)
Ormianie - 19 971 (0,41%)
Azerowie - 17 717 (0,36%)
Tadżycy - 12 072 (0,25%)
Gruzini - 8 274 (0,17%)

Nauka i kultura[edytuj | edytuj kod]

Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

W Leningradzie funkcjonowała Leningradzka Szkoła Choreografii^[9].

Gospodarka[edytuj | edytuj kod]

Dzięki dogodnemu położeniu geograficznemu rozwinął się w nim przemysł stoczniowy (np. Stocznia Bałtycka), maszynowy (Zakłady Elektrosiła, Zakłady Kirowskie), elektrotechniczny i elektroniczny, hutnictwo żelaza i metali kolorowych, przemysł chemiczny, a zwłaszcza gumowy, włókienniczy, odzieżowy, skórzano-obuwniczy, poligraficzny, drzewny, papierniczy, materiałów budowlanych oraz spożywczy. W Petersburgu znajduje się zatrudniająca 6700 osób fabryka aut, w której produkowany jest model Chevrolet Cruze.

Transport[edytuj | edytuj kod]

Metro – stacja Awtowo

Petersburg jest wielkim węzłem kolejowym i drogowym oraz jednym z największych portów morskich Rosji. Port rzeczny połączony jest drogami wodnymi z morzami: Białym, Azowskim, Kaspijskim i Czarnym. Znajduje się tu także międzynarodowy port lotniczy Pułkowo.