Sekretarz gromadzki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Sekretarz gromadzki – stanowisko pracy w gromadzie, ustanowione w związku ustawą z 1958 r. o radach narodowych. Zostało powołane z zadaniem kierowania biurem prezydium gromadzkiej rady narodowej. Stanowisko sekretarza gromadzkiego istniało w latach 1958-1972. Do sekretarza gromadzkiego stosowane były przepisy o mianowanych pracownikach państwowych.

Powołanie sekretarza[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie rozporządzenie Rady Ministrów z 1958 r. w sprawie zasad i trybu powoływania sekretarza gromadzkiego oraz jego obowiązków i praw ustanowiono stanowisko sekretarza gromadzkiego[1]. Ustanowienie stanowiska sekretarza gromadzkiego pozostawało w ścisłym związku z ustawą z 1958 r. o radach narodowych[2].

Sekretarza gromadzkiego powoływał i odwoływał przewodniczący gromadzkiej rady narodowej, po zatwierdzeniu przez prezydium powiatowej rady narodowej.

Obowiązki sekretarza[edytuj | edytuj kod]

Do obowiązków sekretarza gromadzkiego należało:

  • opracowywanie projektu budżetu i planu gospodarczego przy współudziale komisji gromadzkiej rady narodowej,
  • opracowywanie projektów uchwal gromadzkiej rady narodowej i jej prezydium oraz przygotowywanie spraw do decyzji przewodniczącego gromadzkiej rady narodowej,
  • przygotowywanie narad z sołtysami,
  • podejmowanie czynności wykonawczych z zakresu zarządzania mieniem gromadzkim,
  • prowadzenie spraw w zakresie ewidencji i ruchu ludno­ści oraz akt stanu cywilnego,
  • rachunkowość gromadzkiej rady narodowej,
  • sprawy wymiaru i poboru  podatków oraz opłat w zakresie ustalonym obowiązującymi przepisami,
  • sprawy wymiaru obowiązkowych dostaw,
  • dokonywanie czynności notarialnych w ramach uprawnień prezydium gromadzkiej rady narodowej,
  • podejmowanie czynności wykonawczych w zakresie uprawnień prezydium gromadzkiej rady narodowej w stosunku do podległych przedsiębiorstw, zakładów i instytucji,
  • inne sprawy, zlecone przez prezydium i przewodniczącego gromadzkiej rady narodowej.

Skład biura[edytuj | edytuj kod]

W skład biura wchodzili:

  • referent administracyjny,
  • rachmistrz,
  • inni pracownicy,
  • praktykant.

Wymagania stawiane sekretarzowi[edytuj | edytuj kod]

Powołanie na stanowisko sekretarza poprzedzone było egzaminem z zakresu wymagań fachowych i umiejętności praktycznych przez komisją kwalifikacyjną[3]. Komisja kwalifikacyjna powoływana była przez prezydium wojewódzkiej rady narodowej.

Na stanowisko sekretarza gromadzkiego mogły być powołane osoby, które:

  • posiadały średnie wykształcenie i odbyły dwuletnią pracę w organach państwowej,
  • lub posiadały wykształcenie w zakresie szkoły podstawowej, odbyły co najmniej trzyletnią pracę w organach administracji państwowej i złożyły egzamin z zakresu wymagań fachowych i umiejętności praktycznych,
  • albo w ciągu trzech lat pełniły funkcje stale urzędujących członków prezydiów powiatowych, miejskich i gromadzkich rad narodowych oraz rad narodowych osiedli.

Zniesienie sekretarza gromadzkiego[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie rozporządzenie Rady Ministrów z 1972 r. w sprawie zakresu działania naczelnika gminy, organizacji i zadań urzędu gminy oraz niektórych spraw pracowniczych zlikwidowano stanowisko sekretarza gromadzkiego[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 lutego 1958 r. w sprawie zasad i trybu powoływania sekretarza gromadzkiego oraz jego obowiązków i praw (Dz.U. z 1958 r. nr 10, poz. 34)
  2. Ustawa z dnia 25 stycznia 1958 r. o radach narodowych. (Dz.U. z 1958 r. nr 5, poz. 16)
  3. Zarządzenie nr 46 Prezesa Rady Ministrów z dnia 10 marca 1958 r. w sprawie egzaminów dla kandydatów na sekretarzy gromadzkich (M.P. z 1958 r. nr 23, poz. 137)
  4. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 listopada 1972 r. w sprawie zakresu działania naczelnika gminy, organizacji i zadań urzędu gminy oraz niektórych spraw pracowniczych (Dz.U. z 1972 r. nr 49, poz. 315)