Sicalis
Wygląd
Sicalis[1] | |||
F. Boie, 1828[2] | |||
Przedstawiciel rodzaju – szafranka złotogłowa (S. flaveola) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Rodzaj |
Sicalis | ||
Typ nomenklatoryczny | |||
Emberiza brasiliensis J.F. Gmelin, 1789 | |||
Synonimy | |||
| |||
Gatunki | |||
|
Sicalis – rodzaj ptaków z podrodziny haczykodziobków (Diglossinae) w rodzinie tanagrowatych (Thraupidae).
Zasięg występowania
[edytuj | edytuj kod]Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Ameryce Południowej i Środkowej oraz w Meksyku[4].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Długość ciała 9,8–15 cm; masa ciała 10,7–59 g[5].
Systematyka
[edytuj | edytuj kod]Etymologia
[edytuj | edytuj kod]- Sicalis: gr. σικαλις sikalis, συκαλλις sukallis lub συκαλις sukalis, συκαλιδος sukalidos – mały, czarnogłowy ptak wspomniany przez Epicharma, Arystotelesa i innych autorów, dotąd niezidentyfikowany, ale najprawdopodobniej był to jakiś gatunek z rodziny pokrzewkowatych, od συκη sukē – figowiec[6]. Friedrich Boie podczas opisu tego taksonu w 1828 roku być może pomyślał, że nazwa ta odnosi się do żółto i czarno upierzonego trznadla czarnogłowego, stąd nadał tę nazwę rodzajową szafrance złotogłowej[2][6].
- Gnathospiza: gr. γναθος gnathos – szczęka; σπιζα spiza – zięba, od σπιζω spizō – ćwierkać[7]. Gatunek typowy: Gnathospiza raimondii Taczanowski, 1877 = Sycalis taczanowskii Sharpe, 1888.
Podział systematyczny
[edytuj | edytuj kod]Do rodzaju należą następujące gatunki[8]:
- Sicalis citrina von Pelzeln, 1870 – szafranka kanarkowa
- Sicalis taczanowskii Sharpe, 1888 – szafranka Taczanowskiego
- Sicalis uropigyalis (d’Orbigny & Lafresnaye, 1838) – szafranka szaroucha
- Sicalis lebruni (Sharpe, 1888) – szafranka patagońska
- Sicalis luteocephala (Oustalet, 1838) – szafranka żółtogłowa
- Sicalis olivascens (d’Orbigny & Lafresnaye, 1838) – szafranka oliwkowa
- Sicalis mendozae (Sharpe, 1888) – szafranka pustynna – takson wyodrębniony z S. olivascens[9]
- Sicalis auriventris Philippi,RA,Sr. & Landbeck, 1864) – szafranka duża
- Sicalis raimondii Taczanowski, 1874 – szafranka peruwiańska
- Sicalis lutea (d’Orbigny & Lafresnaye, 1838) – szafranka żółta
- Sicalis flaveola (Linnaeus, 1766) – szafranka złotogłowa
- Sicalis columbiana Cabanis, 1851 – szafranka czerwonoczelna
- Sicalis luteola (Sparrman, 1789) – szafranka skromna
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Sicalis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b F. Boie. Bemerkungen über mehrere neue Vogelgattungen. „Isis von Oken”. 21, s. kol. 324, 1828. (niem.).
- ↑ W. Taczanowski. Liste des Oiseaux recueillis en 1876 au nord du Perou occidental par MM. Jelski et Stolzmann. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1877, s. 320, 1877. (fr.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Tanagers and allies. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-03-12]. (ang.).
- ↑ S. Hilty: Family Thraupidae (Tanagers). W: J. del Hoyo, A. Elliott & D.A. Christie: Handbook of the Birds of the World. Cz. 16: Tanagers to New World Blackbirds. Barcelona: Lynx Edicions, 2011, s. 631–633, 637. ISBN 978-84-96553-78-1. (ang.).
- ↑ a b Sicalis, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-01-16] (ang.).
- ↑ Gnathospiza, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-01-16] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Diglossinae Sclater,PL, 1875 – haczykodziobki – Highland tanagers (wersja: 2020-07-29). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-03-12].
- ↑ J.I. Areta, M. Pearman & R. Ábalos. Taxonomy and biogeography of the Monte Yellow-Finch (Sicalis mendozae): understanding the endemic avifauna of Argentina's Monte Desert. „The Condor”. 114 (3), s. 654–671, 2012. DOI: 10.1525/cond.2012.110052. (ang.).