Skryboniusze Kurionowie
Skryboniusze Kurionowie (Scribonii Curio) – to gałąź rzymskiego rodu plebejskiego Skryboniuszy. Przydomek (cognomen) Curio w rodzinie Skryboniuszy prawdopodobnie pochodzi od urzędu głównego kuriona (curio maximus), który sprawował Gajusz Skryboniusz Kurion[1]. Z rodziny Skryboniuszy Kurionów wywodziło się trzech utalentowanych mówców, których umiejętności opisał Cyceron w swoich pismach[2].
Przedstawiciele rodu[edytuj | edytuj kod]
- Gajusz Skryboniusz Kurion – edyl plebejski z 196 p.n.e.
- Gajusz Skryboniusz Kurion – prawdopodobnie wnuk poprzedniego, pretor z 121 p.n.e.
- Gajusz Skryboniusz Kurion – syn poprzedniego, konsul 76 p.n.e.
- Gajusz Skryboniusz Kurion – syn poprzedniego, trybun ludowy 50 p.n.e.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Broughton 1951 ↓, s. 407.
- ↑ Nowak 2004 ↓, s. 203-230. Tekst rozdziału na stronie Fundacji "Traditio Europae". [dostęp 2014-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-01)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Magdalena Nowak: Mówcy z rodu Skryboniuszy w dialogu Brutus Marka Tulliusza Cycerona. W: Ireneusz Mikołajczak (red.): Sapere aude: księga pamiątkowa ofiarowana profesorowi dr. hab. Marianowi Szarmachowi z okazji 65 rocznicy urodzin. Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2004. ISBN 83-231-1788-8.
- Mała encyklopedia kultury antycznej. Warszawa: PWN, 1988, s. 666. ISBN 83-01-03529-3.
- Thomas Robert Shannon Broughton: The Magistrates of the Roman Republic. T. 1. New York: American Philological Association, 1951. (ang.). Hathi Trust Digital Library