Osmussaar: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
m populacja podana za de.wiki |
m Poprawka |
||
Linia 21: | Linia 21: | ||
[[Plik:Osmussaar30.jpg|200px|thumb|left|Kaksikud]] |
[[Plik:Osmussaar30.jpg|200px|thumb|left|Kaksikud]] |
||
Nazwa wyspy pochodzi od [[Odyn]]a, [[Bogowie nordyccy|nordyckiego boga]] wojny, który, według legendy został tu pochowany. Osmussaar przed [[I wojna światowa|I wojną światową]] liczyła 130 mieszkańców, głównie [[Szwedzi|Szwedów]]. [[26 sierpnia]] [[1914]], w gęstej mgle niemiecki [[pancernik]] ''SMS Magdeburg'' osiadł na mieliźnie w pobliżu latarni morskiej na Osmussaar, a następnie zniszczony przez rosyjskie [[krążownik]]i ''Bogatyr'' i ''Pałłada''. Pamięci marynarzy poświęcono pomnik postawiony w pobliżu latarni morskiej. W [[1940]] roku wszyscy mieszkańcy wyspy zostali zmuszeni przez [[Armia Czerwona|Armię Czerwoną]] do jej opuszczenia. Kiedy rok później do Estonii wkroczyli [[Niemcy]], Osmussaar poddała się najpóźniej. Po [[II wojna światowa| |
Nazwa wyspy pochodzi od [[Odyn]]a, [[Bogowie nordyccy|nordyckiego boga]] wojny, który, według legendy został tu pochowany. Osmussaar przed [[I wojna światowa|I wojną światową]] liczyła 130 mieszkańców, głównie [[Szwedzi|Szwedów]]. [[26 sierpnia]] [[1914]], w gęstej mgle niemiecki [[pancernik]] ''SMS Magdeburg'' osiadł na mieliźnie w pobliżu latarni morskiej na Osmussaar, a następnie zniszczony przez rosyjskie [[krążownik]]i ''Bogatyr'' i ''Pałłada''. Pamięci marynarzy poświęcono pomnik postawiony w pobliżu latarni morskiej. W [[1940]] roku wszyscy mieszkańcy wyspy zostali zmuszeni przez [[Armia Czerwona|Armię Czerwoną]] do jej opuszczenia. Kiedy rok później do Estonii wkroczyli [[Niemcy]], Osmussaar poddała się najpóźniej. Po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] na wyspie istniała baza radzieckiej armii. Ruiny koszar są dziś jedyną pozostałością po Armii Czerwonej. W [[1994]] wyspę uznano za rezerwat przyrody. |
||
Północne i wschodnie wybrzeże wyspy jest wysokie, [[klif]]owe (do 6 m), zachodnie niskie i zabagnione. Ciekawostką są głazy narzutowe, pochodzące z dna [[Zatoka Fińska|Zatoki Fińskiej]], z których największe są ''Kaksikud'' i ''Skarvan''. |
Północne i wschodnie wybrzeże wyspy jest wysokie, [[klif]]owe (do 6 m), zachodnie niskie i zabagnione. Ciekawostką są głazy narzutowe, pochodzące z dna [[Zatoka Fińska|Zatoki Fińskiej]], z których największe są ''Kaksikud'' i ''Skarvan''. |
Wersja z 01:11, 6 maj 2011
Nieprawidłowe parametry: {59|18|13|N|23|21|40.3|E}
{{{opis zdjęcia}}} | |
Kontynent |
Europa |
---|---|
Państwo | |
Akwen |
{{{akwen}}} |
Archipelag |
{{{archipelag}}} |
Powierzchnia |
{{{powierzchnia}}} km² |
Długość linii brzegowej |
{{{długość brzegu}}} |
Najwyższy punkt |
{{{najwyższy punkt}}} m n.p.m. |
Populacja • liczba ludności • gęstość |
|
Położenie na mapie świata Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|} | |
[[Plik:{{{mapa wyspy}}}|240x240px|alt=Mapa wyspy|]] {{{opis mapy wyspy}}} |
Osmussaar (szw. Odensholm) to estońska wyspa położona w Zatoce Fińskiej, około 7,5 kilometra na północ od przylądka Põõsaspea i portu Dirhami. Administracyjnie należy do Gminy Noarootsi w Prowincji Lääne. Wyspa ma powierzchnię 4,7 km², a długość linii brzegowej wynosi 14 km. Osmussaar nie posiada stałej ludności.
Nazwa wyspy pochodzi od Odyna, nordyckiego boga wojny, który, według legendy został tu pochowany. Osmussaar przed I wojną światową liczyła 130 mieszkańców, głównie Szwedów. 26 sierpnia 1914, w gęstej mgle niemiecki pancernik SMS Magdeburg osiadł na mieliźnie w pobliżu latarni morskiej na Osmussaar, a następnie zniszczony przez rosyjskie krążowniki Bogatyr i Pałłada. Pamięci marynarzy poświęcono pomnik postawiony w pobliżu latarni morskiej. W 1940 roku wszyscy mieszkańcy wyspy zostali zmuszeni przez Armię Czerwoną do jej opuszczenia. Kiedy rok później do Estonii wkroczyli Niemcy, Osmussaar poddała się najpóźniej. Po II wojnie światowej na wyspie istniała baza radzieckiej armii. Ruiny koszar są dziś jedyną pozostałością po Armii Czerwonej. W 1994 wyspę uznano za rezerwat przyrody.
Północne i wschodnie wybrzeże wyspy jest wysokie, klifowe (do 6 m), zachodnie niskie i zabagnione. Ciekawostką są głazy narzutowe, pochodzące z dna Zatoki Fińskiej, z których największe są Kaksikud i Skarvan.
Latarnia morska
Pierwsza latarnia morska na wyspie została zbudowana w 1766 roku. Na jej miejscu w 1804 roku postawiono kolejną, następnie przebudowaną w 1850, która została zniszczona podczas wojny w 1941. Obecna latarnia pochodzi z 1954 roku. Położona jest na północnym skrawku wyspy. Wieża cylindryczna, biała w czarne pasy, z piętrową podbudówką (mieszkanie latarnika i maszynownia) i podwójną galerią na górze.
Dane techniczne
- Położenie: 59°18.216' N 23°21.671' E
- Wysokość wieży: 35 m
- Wysokość światła: 39 m n.p.m.
- Zasięg światła: 11 Mm, 0° - 360°
- Charakterystyka światła
- światło: 1 s
- przerwa: 2 s
- światło: 2 s
- przerwa: 13 s
- okres: 18 s
- Źródło: Estonian Maritime Navigation