Al-Mutawakkil: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
WP:SK, drobne techniczne |
|||
Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Al-Mutawakkil''' (ur. w [[821]], zm. w [[861]]) – [[kalif]] z dynastii [[Abbasydzi|Abbasydów]], syn kalifa [[Al-Mutasim]]a i brat [[Al-Wasik]]a. |
'''Al-Mutawakkil''' (ur. w [[821]], zm. w [[861]]) – [[kalif]] z dynastii [[Abbasydzi|Abbasydów]], syn kalifa [[Al-Mutasim]]a i brat [[Al-Wasik]]a. |
||
===Miłośnik wina, kobiet i róż=== |
=== Miłośnik wina, kobiet i róż === |
||
Podczas jego panowania pogłębiło się osłabienie kalifatu. Sam kalif dał się poznać jako zwolennik wina i kobiet. Według relacji [[Al-Masudi]]ego jego harem liczył podobno |
Podczas jego panowania pogłębiło się osłabienie kalifatu. Sam kalif dał się poznać jako zwolennik wina i kobiet. Według relacji [[Al-Masudi]]ego jego harem liczył podobno 4000 kobiet. Był miłośnikiem kwiatów, zwłaszcza róż. |
||
===Wielki budowniczy=== |
=== Wielki budowniczy === |
||
Dołożył wiele starań do rozbudowy tymczasowej stolicy Abbasydów – [[Samarra|Samarry]]. Kazał tam wznieść pałac Al-Aszik, oraz przepiękną rezydencję, figurującą w większości źródeł pod nazwą Al-Dżafarijja. |
Dołożył wiele starań do rozbudowy tymczasowej stolicy Abbasydów – [[Samarra|Samarry]]. Kazał tam wznieść pałac Al-Aszik, oraz przepiękną rezydencję, figurującą w większości źródeł pod nazwą Al-Dżafarijja. |
||
===Obrońca islamu sunnickiego=== |
=== Obrońca islamu sunnickiego === |
||
Za jego panowania islam [[sunnici|sunnicki]] stał się na powrót wyznaniem oficjalnym w kalifacie, w miejsce [[mutazylizm]]u; zlikwidowano inkwizycję muzułmańską – mihnę. Rehabilitowano prześladowanego za poprzednich kalifów obrońcę ortodoksyjnego islamu, [[Ahmad Ibn Hanbal|Ahmada Ibn Hanbala]]. W [[851]] wydał rozkaz zrównania z ziemią mauzoleum syna kalifa [[Ali ibn Abi Talib|Alego]], imama [[Husajn ibn Ali|Al-Husajna]] w [[Karbala|Karbali]]. Rozkazał sprowadzić z [[Medyna (Arabia Saudyjska)|Medyny]] do Samarry imama szyickiego, [[Alidzi|Alidę]] Alego al-Hadiego, który do śmierci przebywał w areszcie domowym. Alidzi z Iraku zostali internowani, egipscy zaś deportowani do [[Hidżaz|Al-Hidżazu]]. Jednocześnie wydał wiele dekretów dyskryminujących żydów i chrześcijan, mimo że były to wyznania chronione według przepisów koranicznych ([[dhimmi]]). Nakazano im nie tylko nosić znaki rozpoznawcze w miejscach publicznych, ale zburzono też ich kościoły, skonfiskowano 1/10 nieruchomości, zakazano organizowania procesji w Wielki Tydzień, a dzieciom zakazano uczyć się u nauczycieli muzułmańskich. |
Za jego panowania islam [[sunnici|sunnicki]] stał się na powrót wyznaniem oficjalnym w kalifacie, w miejsce [[mutazylizm]]u; zlikwidowano inkwizycję muzułmańską – mihnę. Rehabilitowano prześladowanego za poprzednich kalifów obrońcę ortodoksyjnego islamu, [[Ahmad Ibn Hanbal|Ahmada Ibn Hanbala]]. W [[851]] wydał rozkaz zrównania z ziemią mauzoleum syna kalifa [[Ali ibn Abi Talib|Alego]], imama [[Husajn ibn Ali|Al-Husajna]] w [[Karbala|Karbali]]. Rozkazał sprowadzić z [[Medyna (Arabia Saudyjska)|Medyny]] do Samarry imama szyickiego, [[Alidzi|Alidę]] Alego al-Hadiego, który do śmierci przebywał w areszcie domowym. Alidzi z Iraku zostali internowani, egipscy zaś deportowani do [[Hidżaz|Al-Hidżazu]]. Jednocześnie wydał wiele dekretów dyskryminujących żydów i chrześcijan, mimo że były to wyznania chronione według przepisów koranicznych ([[dhimmi]]). Nakazano im nie tylko nosić znaki rozpoznawcze w miejscach publicznych, ale zburzono też ich kościoły, skonfiskowano 1/10 nieruchomości, zakazano organizowania procesji w Wielki Tydzień, a dzieciom zakazano uczyć się u nauczycieli muzułmańskich. |
||
===Zgładzony przez własne straże=== |
=== Zgładzony przez własne straże === |
||
Został zamordowany w Samarze przez swoich gwardzistów tureckich. |
Został zamordowany w Samarze przez swoich gwardzistów tureckich. |
||
===Bibliografia=== |
=== Bibliografia === |
||
* {{cytuj książkę |nazwisko= Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona|imię= |autor link |
* {{cytuj książkę |nazwisko= Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona|imię= |autor link= |tytuł= Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza|wydanie= |tom= 4|wydawca= Oficyna Wydawnicza FOGRA|miejsce= |rok= 2005|strony= 553|isbn= 83-85719-85-7}} |
||
* Hauziński J.: Burzliwe dzieje kalifatu bagdadzkiego, PWN Warszawa-Kraków 1993 |
* Hauziński J.: Burzliwe dzieje kalifatu bagdadzkiego, PWN Warszawa-Kraków 1993 |
||
⚫ | |||
⚫ | |||
[[Kategoria:Kalifowie z dynastii Abbasydów]] |
[[Kategoria:Kalifowie z dynastii Abbasydów]] |
Wersja z 18:13, 19 wrz 2014
Al-Mutawakkil (ur. w 821, zm. w 861) – kalif z dynastii Abbasydów, syn kalifa Al-Mutasima i brat Al-Wasika.
Miłośnik wina, kobiet i róż
Podczas jego panowania pogłębiło się osłabienie kalifatu. Sam kalif dał się poznać jako zwolennik wina i kobiet. Według relacji Al-Masudiego jego harem liczył podobno 4000 kobiet. Był miłośnikiem kwiatów, zwłaszcza róż.
Wielki budowniczy
Dołożył wiele starań do rozbudowy tymczasowej stolicy Abbasydów – Samarry. Kazał tam wznieść pałac Al-Aszik, oraz przepiękną rezydencję, figurującą w większości źródeł pod nazwą Al-Dżafarijja.
Obrońca islamu sunnickiego
Za jego panowania islam sunnicki stał się na powrót wyznaniem oficjalnym w kalifacie, w miejsce mutazylizmu; zlikwidowano inkwizycję muzułmańską – mihnę. Rehabilitowano prześladowanego za poprzednich kalifów obrońcę ortodoksyjnego islamu, Ahmada Ibn Hanbala. W 851 wydał rozkaz zrównania z ziemią mauzoleum syna kalifa Alego, imama Al-Husajna w Karbali. Rozkazał sprowadzić z Medyny do Samarry imama szyickiego, Alidę Alego al-Hadiego, który do śmierci przebywał w areszcie domowym. Alidzi z Iraku zostali internowani, egipscy zaś deportowani do Al-Hidżazu. Jednocześnie wydał wiele dekretów dyskryminujących żydów i chrześcijan, mimo że były to wyznania chronione według przepisów koranicznych (dhimmi). Nakazano im nie tylko nosić znaki rozpoznawcze w miejscach publicznych, ale zburzono też ich kościoły, skonfiskowano 1/10 nieruchomości, zakazano organizowania procesji w Wielki Tydzień, a dzieciom zakazano uczyć się u nauczycieli muzułmańskich.
Zgładzony przez własne straże
Został zamordowany w Samarze przez swoich gwardzistów tureckich.
Bibliografia
- Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona: Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza. T. 4. Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 553. ISBN 83-85719-85-7.
- Hauziński J.: Burzliwe dzieje kalifatu bagdadzkiego, PWN Warszawa-Kraków 1993