Myrmecia

Myrmecia
Fabricius, 1804
Robotnica Myrmecia gulosa
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	błonkoskrzydłe
Podrząd	trzonkówki
Infrarząd	żądłówki
Nadrodzina	osy
Rodzina	mrówkowate
Podrodzina	Myrmeciinae
Plemię	Myrmeciini
Rodzaj	Myrmecia

Myrmecia - Rodzaj mrówek po raz pierwszy zauważony przez duńskiego zoologa Johiana Christiana Fabriciusa w 1804 roku. Rodzaj jest członkiem podrodziny Myrmeciinae z rodziny Formicidae. Myrmecia to duży rodzaj mrówek, obejmujący co najmniej 94 gatunki występujące w całej Australii i na wyspach przybrzeżnych, podczas gdy pojedynczy gatunek znany jest tylko z Nowej Kaledonii. Jeden gatunek został wprowadzony z naturalnej dystrybucji i został znaleziony w Nowej Zelandii w 1940 r., Ale mrówka była ostatnio widziana w 1981 r. Mrówki te są powszechnie znane jako mrówki buldoga lub mrówki Jack Jack i są również kojarzone z wieloma innymi popularnymi nazwami. Charakteryzują się ekstremalną agresywnością, okrucieństwem i bolesnymi użądleniami. Niektóre gatunki są znane ze skakania, które wykazują, gdy są pobudzone.

Gatunki tego rodzaju charakteryzują się również wydłużonymi żuwaczkami i dużymi złożonymi oczami, które zapewniają doskonałą widoczność. Różnią się kolorem i rozmiarem, od 8 do 40 milimetrów (od 0,31 do 1,57 cala). Chociaż robotnice i królowe są trudne do odróżnienia od siebie ze względu na ich podobny wygląd, samce są rozpoznawalne dzięki wyczuwalnie mniejszym żuwaczką. Prawie wszystkie gatunki Myrmecia są monomorficzne, z małą zmiennością wśród robotnic danego gatunku. Niektóre królowe są ergatoidalne i nie mają skrzydeł, podczas gdy inne mają skrzydlate lub całkowicie rozwinięte skrzydła. Gniazda najczęściej znajdują się w glebie, ale można je znaleźć w zepsutym drewnie i pod kamieniami. Jeden gatunek w ogóle nie gniazduje w ziemi; jego kolonie można znaleźć tylko w drzewach.

Królowa będzie kopulowała z jednym lub wieloma samcami, a podczas zakładania kolonii będzie polować na jedzenie, dopóki potomstwa nie rozwinie się w pełni. Cykl życia mrówki od jajka do imago trwa kilka miesięcy. Robotnice Myrmecia wykazują większą długowieczność w porównaniu do innych mrówek, a robotnice są również w stanie rozmnażać się z samcami. Myrmecia jest jedną z najbardziej prymitywnych grup mrówek na Ziemi, przejawiającą zróżnicowane zachowania innych mrówek. Robotnice są samotnymi myśliwymi i nie prowadzą innych robotnic do jedzenia. Dorosłe robotnice są wszystkożerne, które żywią się słodkimi substancjami, ale larwy są drapieżnikami żywiącymi się zdobyczą. Bardzo mało drapieżników zjada te mrówki z powodu ich żądeł, ale ich larwy są często spożywane przez ślepe węże i echidny, a wiele pasożytów zaraża zarówno dorosłe robotnice, jak i potomstwo. Niektóre gatunki są również skutecznymi zapylaczami.

Robotnice Myrmecii są bardzo silne, a jad tych mrówek należy do najbardziej toksycznych w świecie owadów. W Tasmanii 3% populacji ludzkiej ma alergię na jad M. pilosula i może cierpieć na zagrażające życiu reakcje anafilaktyczne w przypadku ukąszenia; wiele ludzkich zgonów zostało zarejestrowanych. Osoby podatne na ciężkie reakcje alergiczne można leczyć immunoterapią alergenową (odczulanie).

Nazwy zwyczajowe

Nazwa rodzajowa Myrmecia pochodzi od greckiego słowa Myrmec- (+ -ia), oznaczającego "mrówkę". W Australii Zachodniej australijscy Aborygeni nazywali te mrówki kallili lub killal, co oznacza "lew-mrówka".

Mrówki tego rodzaju znane są powszechnie jako mrówki buldoga, mrówki byka lub mrówki jack-skoczka. Wynika to z ich okrucieństwa i sposobu, w jaki trzymają się swoich ofiar za pomocą żuwaczki, a także z powodu zachowań skaczących niektórych gatunków. Inne popularne nazwy to mrówki calowe, mrówki sierżantów i mrówki żołnierzy. Jack skoczek mrówka i inni członkowie grupy gatunków Myrmecia pilosuli są powszechnie znani jako "czarni skoczkowie", "mrówki skokowe", "mrówki skaczące", "skaczące mrówki", "skaczące konie" i "mrówki szyperów".

Ewolucja

Dowody genetyczne sugerują, że Myrmecia oddzieliła się od powiązanych grup około 100 milionów lat temu. Uważa się, że podrodzina Myrmeciinae, do której należy Myrmecia, znajduje się w zapisie kopalnym sprzed 110 milionów lat. Jednak jedno z badań sugeruje, że wiek ostatniego wspólnego przodka Myrmecia i Nothomyrmecia wynosi 74 miliony lat temu, a podrodzina jest prawdopodobnie młodsza niż wcześniej sądzono. Mrówki wymarłego rodzaju Archimyrmex mogą być prawdopodobnie przodkami Myrmecii. W scenie vespoidów Evansa, Myrmecia i inne prymitywne rodzaje mrówek, takie jak Amblyopone i Nothomyrmecia, wykazują zachowanie podobne do kladu zamieszkujących glebę rodzin os fauny vespoid. Cztery grupy gatunków tworzą zespół parafiletyczny, podczas gdy pięć grup gatunkowych tworzy monofiliczny zespół.

Klasyfikacja

Myrmecia została po raz pierwszy odkryta przez duńskiego zoologa Johiana Christiana Fabriciusa w jego publikacji Systema Piezatorum z 1804 r., W której siedem gatunków z rodzaju Formica zostało umieszczonych w tym rodzaju wraz z opisem czterech nowych gatunków. Myrmecia została sklasyfikowana jako liczne rodziny i podrodziny; w 1858 r. brytyjski entomolog Frederick Smith umieścił go w rodzinie Poneridae, podrodzina Myrmicidae. Został umieszczony w podrodzinie Ponerinae przez austriackiego entomologa Gustava Mayra w 1862 roku. Klasyfikacja ta była krótkotrwała, ponieważ Mayr przeklasyfikował rodzaj do podrodziny Myrmicinae trzy lata później. W 1877 r. Włoski entomolog Carlo Emery sklasyfikował rodzaj do nowo powstałej podrodziny Myrmeciidae, rodzina Myrmicidae. Smith, który pierwotnie założył Myrmicidae jako rodzinę w 1851 roku, przeklasyfikował go jako podrodzinę w 1858 roku. Ponownie potraktuje to jako rodzinę w 1871 roku Szwajcarski myrmekolog Auguste Forel początkowo traktował Poneridae jako podrodzinę i zaklasyfikował Myrmecię jako jeden z jej rodzajów, ale później umieścił ją w Ponerinae. William H. Ashemad umieścił rodzaj w podrodziny Myrmeciinae w 1905 roku, ale został później umieszczony w Ponerinae w 1910 roku przez amerykańskiego entomologa Williama Mortona Wheelera. W 1954 r. Myrmecia została umieszczona w Myrmeciinae; byłby to ostatni raz, gdy rodzaj zostałby umieszczony w innej podrodzinie mrówek.

W 1911 r. Emery zaklasyfikował podgrupę Myrmecia, Pristomyrmecia i Promyrmecia, w oparciu o kształt żuwaczek. Wheeler ustalił podrodzinę Halmamyrmecia, a umieszczone w niej mrówki charakteryzowały się zachowaniem skaczącym. Tytułu, o którym pisał Wheeler, nie wspominają jego późniejsze publikacje, a rodzaje Halmamyrmecia i Pristomyrmecia były synonimizowane przez Johna Clarka. W tym samym czasie Clark przeklasyfikował podrodzaj Promyrmecia jako pełny rodzaj. Zrewidował całą podrodzinę Myrmeciinae w 1951 roku, uznając 118 gatunków i podgatunków w Myrmecia i Promyrmecia; pięć grup gatunków zostało przydzielonych do Myrmecia i ośmiu grup gatunkowych do Promyrmecia. Ta rewizja została odrzucona przez entomologa Williama Browna z powodu braku dowodów morfologicznych, które spowodowałyby, że te dwa rodzaje różniłyby się od siebie. W związku z tym Brown zaklasyfikował Promyrmecia jako synonim Myrmecia w 1953 r. Rewizja Clarka była ostatnim ważnym badaniem taksonomicznym na rodzaju przed 1991 r. I tylko jeden gatunek został opisany w międzyczasie. W 2015 r. Cztery nowe mrówki Myrmecia zostały opisane przez Roberta Taylora, wszystkie dostępne wyłącznie w Australii. Obecnie 94 gatunki są opisane w rodzaju, ale może istnieć aż 130 gatunków.

Zgodnie z obecną klasyfikacją, Myrmecia jest jedynym istniejącym rodzajem w plemieniu Myrmeciini, podrodzaju Myrmeciinae. Jest członkiem rodziny Formicidae, należącym do rzędu Hymenoptera. Gatunkiem typowym dla rodzaju jest M. gulosa, odkryta przez Josepha Banksa w 1770 r. Podczas jego wyprawy z Jamesem Cookiem na HMS Endeavour. M. gulosa należy do najwcześniejszych australijskich owadów, które można opisać, a próbki zebrane mieszczą się w kolekcji Joseph Banks'a w Muzeum Historii Naturalnej w Londynie. M. gulosa została opisana przez Fabriciusa w 1775 r. Pod nazwą Formica gulosa, a następnie nazwana gatunkiem rodzaju Myrmecia w 1840 r.

Genetyka

Liczba chromosomów na osobnika waha się od jednego do ponad 70 gatunków z rodzaju. Genom M. pilosuli znajduje się na pojedynczej parze chromosomów (samce mają tylko jeden chromosom, ponieważ są haploidami). Jest to najniższa liczba dla każdego zwierzęcia, a robotnice tego gatunku są homogeniczne. Podobnie jak M. pilosula, M. croslandi zawiera również pojedynczy chromosom. Podczas gdy te mrówki mają tylko jeden chromosom, M. pyriformis zawiera 41 chromosomów, podczas gdy M. brevinoda zawiera 42. Liczba chromosomów dla M. piliventris i M. fulvipes wynosi odpowiednio 2 i 12. Rodzaj Myrmecia zachowuje wiele cech, które są uważane za podstawowe dla wszystkich mrówek (tj. Robotnice samodzielnie poszukują pożywienia i polegają na wizualnych wskazówkach).

Grupy gatunków

Myrmecia zawiera łącznie dziewięć grup gatunkowych. Pierwotnie w 1911 r. Utworzono siedem grup gatunkowych, ale w 1951 r. Podniesiono je do 13; Promyrmecia miała w sumie osiem, podczas gdy Myrmecia miała tylko pięć. M. maxima nie występuje w grupie gatunków, ponieważ nie jest dostępny żaden typ próbki.

Podsumowanie dziewięciu grup gatunków opisanych w rodzaju Myrmecia

Nazwa grupy	Przykładowe zdjęcie	Opis	Gatunki obejmujące daną grupę
M. aberrans grupa gatunkowa		Te średnie i duże mrówki są charakterystycznymi członkami rodzaju. Żuwaczki i nogi są krótkie. Występują w południowo-wschodniej części Australii, a ich kolonie są niewielkie. Okazy rzadko były badane.	M. aberrans, M. formosa, M. forggatti, M. maura i M. nobilis
M. cephalotes grupa gatunkowa		Te mrówki charakteryzują się jasnymi kolorami i czarnymi głowami. Gatunki z tej grupy są średniej wielkości i rzadkie. Kolonie mieszkają w głębi lądu i można je znaleźć we wschodnich i zachodnich regionach Australii.	M. callima, M. cephalotes i M. hilli
M. gulosa grupa gatunkowa		Gatunki tej grupy są duże, szczupłe i mają długie nogi. Są powszechnie spotykane w całej Australii, chociaż rzadko występują lub nigdy nie występują na północno-zachodnich obszarach przybrzeżnych i na Tasmanii; jeden gatunek został również wprowadzony do Nowej Zelandii. Żuwaczki różnią się kształtem, a liczba zębów wynosi od trzech do sześciu.	M. analis, M. arnoldi, M. athertonensis, M. auriventris, M. borealis, M. brevinoda, M. browningi, M. comata, M. desertorum, M. dimidiata, M. erecta, M. esuriens, M. eungellensis, M. fabricii, M. ferruginea, M. flavicoma, M. forceps, M. forficata, M. fulgida, M. fuscipes, M. gratiosa, M. gulosa, M. hirsuta, Myrmecia inquilina, M. midas, M. minuscula, M. mjobergi, M. nigriceps, M. nigriscapa, M. pavida, M. picticeps, M. pulchra, M. pyriformis, M. regularis, M. rowlandi, M. rubripes, M. rufinodis, M. simillima, M. subfasciata, M. tarsata, M. tridentata i M. vindex
M. mandibularis grupa gatunkowa		Mrówki z tej grupy są średniej wielkości i można je odróżnić od innych mrówek Myrmecia za pomocą ich dziwacznych kształtek. Podczas gdy ciało jest czarne, ich przydatki mogą różnić się kolorem. Wiadomo, że mieszkają we wschodnich regionach Australii i Tasmanii. Kolonie znaleziono również na południowych obszarach przybrzeżnych i w zachodniej Australii.	M. fulviculis, M. fulvipes, M. gilberti, M. luteiforceps, M. mandibularis, M. piliventris i M. potteri
M. nigrocincta grupa gatunkowa		Te mrówki są średniej wielkości, o smukłych ciałach i długich nogach, zamkniętych na wschód od Australii. Gatunki tej grupy wyglądają podobnie do grupy z gatunku M. gulosa.	M. flammicollis, M. nigrocincta i M. petiolata
M. picta grupa gatunkowa		Te mrówki są małe i można je znaleźć w południowej Australii. Ta grupa gatunkowa ma tylko dwa gatunki, co czyni ją najmniejszą ze wszystkich grup gatunków.	M. fucosa i M. picta
M. pilosula grupa gatunkowa		Większość tych mrówek ma niewielki rozmiar, a ubarwienie jest różne u różnych gatunków. Są one dystrybuowane w całej Australii i Tasmanii, a jeden z gatunków tej grupy jest endemiczny dla Nowej Kaledonii. Grupa gatunkowa znana jest jako heterogeniczna.	M. apicalis, M. banksi, M. chasei, M. chrysogaster, M. croslandi, M. cydista, M. dispar, M. elegans, M. harderi, M. haskinsorum, M. imaii, M. impaternata, M. ludlowi, M. michaelseni, M. occidentalis, M. pilosula, M. queenslandica, M. rugosa i M. varians
M. tepperi grupa gatunkowa		Mrówki te są małe lub średnie i mają cechy podobne do grupy M. pilosula. Występują w południowo-zachodnich i południowo-wschodnich regionach Australii.	M. acuta, M. clarki, M. swalei, M. tepperi i M. testaceipes
M. urens grupa gatunkowa		Gatunki tej grupy są drobne, a ich ubarwienie jest bardzo różne u różnych gatunków. Większość okazów zebranych do tej pory pochodzi z przybrzeżnych regionów Australii.	M. dichospila, M. exigua, M. infima, M. nigra, M. loweryi, M. rubicunda i M. urens

Gatunki

Należą tu 94 gatunki, w tym:

{{Przypisy}} Nieprawidłowe pola: przypisy.