Spaghetti code: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
→Przykłady: styl |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{dopracować|styl}} |
{{dopracować|styl}} |
||
'''Spaghetti code'''- terminem tym przyjęto określać skomplikowany, trudny do zrozumienia [[kod źródłowy]] programu. |
'''Spaghetti code'''- terminem tym przyjęto określać skomplikowany, trudny do zrozumienia [[kod źródłowy]] programu. Z takiego kodu skompilowano wiele programów w starszych [[język_proceduralny|językach proceduralnych]], typu [[Fortran]] czy [[Basic]]. Było to jeszcze przed powstaniem metody [[programowanie strukturalne|programowania strukturalnego]]. |
||
Używano wielu [[instrukcja_warunkowa|instrukcji warunkowych]] i następnych w nich zagnieżdżonych, |
Używano wielu [[instrukcja_warunkowa|instrukcji warunkowych]] i następnych w nich zagnieżdżonych, konstrukcji [[GOTO]], [[wyjątek|wyjątków]], które dalej powodowały wykonanie pewnych [[instrukcja (informatyka)|instrukcji]]. Droga przez kolejne rozkazy była tak poplątana, że odczytanie takiego kodu i zrozumienie go było bardzo uciążliwe, a ewentualne modyfikacje zwykle prowadziły do błędów w programie. |
||
Programowanie strukturalne, w myśl zasady ''od ogółu do szczegółu'', wprowadziło znaczne uporządkowanie w procesie tworzenia programów. |
Programowanie strukturalne, w myśl zasady ''od ogółu do szczegółu'', wprowadziło znaczne uporządkowanie w procesie tworzenia programów. |
||
W skrócie |
W skrócie taka metodologia programowania polega na dzieleniu zadania do wykonania na mniejsze, aż do uzyskania wystarczająco prostych fragmentów do zrealizowania. Łatwiej wtedy jest [[implementacja|zaimplementować]] w poszczególnych modułach [[podprogram|procedury]], które w całości dadzą pożądany efekt. |
||
W praktyce zazwyczaj dzieli się program na [[funkcja_(informatyka)|funkcje]], z których każda realizuje określony cel i może być wywoływana wielokrotnie. Tak napisany kod jest już znacznie bardziej czytelny. |
W praktyce zazwyczaj dzieli się program na [[funkcja_(informatyka)|funkcje]], z których każda realizuje określony cel i może być wywoływana wielokrotnie. Tak napisany kod jest już znacznie bardziej czytelny. |
||
Linia 25: | Linia 25: | ||
Program wyświetla podaną przez użytkownika ilość pierwszych wyrazów ciągu Fibonacciego. |
Program wyświetla podaną przez użytkownika ilość pierwszych wyrazów ciągu Fibonacciego. |
||
W kilku liniach trywialnego programu |
W kilku liniach trywialnego programu dwukrotne użyto bezwarunkowej instrukcji |
||
skoku - [[GOTO]]. Przy bardziej złożonym kodzie i większej liczbie skoków pojawi się problem z jego zrozumieniem |
skoku - [[GOTO]]. Przy bardziej złożonym kodzie i większej liczbie skoków pojawi się problem z jego zrozumieniem. |
||
Ten sam cel zrealizowany przez programowanie strukturalne (w [[C (język programowania)|C]]): |
Ten sam cel zrealizowany przez programowanie strukturalne (w [[C (język programowania)|C]]): |
Wersja z 12:41, 5 mar 2007
|
Ten artykuł należy dopracować |
Spaghetti code- terminem tym przyjęto określać skomplikowany, trudny do zrozumienia kod źródłowy programu. Z takiego kodu skompilowano wiele programów w starszych językach proceduralnych, typu Fortran czy Basic. Było to jeszcze przed powstaniem metody programowania strukturalnego.
Używano wielu instrukcji warunkowych i następnych w nich zagnieżdżonych, konstrukcji GOTO, wyjątków, które dalej powodowały wykonanie pewnych instrukcji. Droga przez kolejne rozkazy była tak poplątana, że odczytanie takiego kodu i zrozumienie go było bardzo uciążliwe, a ewentualne modyfikacje zwykle prowadziły do błędów w programie.
Programowanie strukturalne, w myśl zasady od ogółu do szczegółu, wprowadziło znaczne uporządkowanie w procesie tworzenia programów.
W skrócie taka metodologia programowania polega na dzieleniu zadania do wykonania na mniejsze, aż do uzyskania wystarczająco prostych fragmentów do zrealizowania. Łatwiej wtedy jest zaimplementować w poszczególnych modułach procedury, które w całości dadzą pożądany efekt.
W praktyce zazwyczaj dzieli się program na funkcje, z których każda realizuje określony cel i może być wywoływana wielokrotnie. Tak napisany kod jest już znacznie bardziej czytelny.
Przykłady
10 INPUT count 20 LET steps = count; bbk = 0; bk = 1 30 IF count < 1 THEN GOTO 70 40 LET k = bbk + bk 50 bbk = bk: bk = k 60 count = count - 1 70 PRINT "Wyraz nr "; steps - count; "ciagu Fibonacci'ego wynosi: "; k 80 IF count > 0 THEN GOTO 30 90 END
Program wyświetla podaną przez użytkownika ilość pierwszych wyrazów ciągu Fibonacciego. W kilku liniach trywialnego programu dwukrotne użyto bezwarunkowej instrukcji skoku - GOTO. Przy bardziej złożonym kodzie i większej liczbie skoków pojawi się problem z jego zrozumieniem.
Ten sam cel zrealizowany przez programowanie strukturalne (w C):
scanf ("%d",&steps); for (count = 0; count < steps; count++){ static int bbk = 0, bk = 1; int k = bbk + bk; bbk = bk; bk = k; printf ("Wyraz nr %d ciagu Fibonacci'ego wynosi: %d\n", steps - count,k); }
Poszczególne kroki wykonywane są w przejrzystej i formalnej pętli. Ciąg instrukcji do wykonania w programowaniu strukturalnym nie może być dowolnie zmieniany, "przejścia" do poszczególnych bloków są obsługiwane przez zaimplementowane konstrukcje (np. for, while, do while czy if else).