Wzmacniacz różnicowy

Schemat prostego wzmacniacza różnicowego

Wzmacniacz różnicowy - jeden z najbardziej powszechnie używanych współczesnych analogowych układów elektronicznych. Wzmacniacz różnicowy jest układem symetrycznym. W najprostszej wersji składa się z dwóch tranzystorów sprzężonych ze sobą za pośrednictwem rezystora Re. Ponadto ten rezystor stabilizuje punkty pracy obu tranzystorów i wymusza on wartość prądu I_e płynącego we wspólnym obwodzie. Przy dużej wartości rezystancji Re prąd I_e nie zmienia się.

Wzmacniacz różnicowy może być sterowany z dwóch źródeł, które dołącza się do baz obu tranzystorów tzw. sterowanie symetryczne, albo z jednego źródła - asymetryczne. Wyjście układu może być symetryczne - z kolektorów obu tranzystorów albo asymetryczne - między kolektorem jednego z tranzystorów a masą. Układ umożliwia więc asymetryczne bądź symetryczne wejście i wyjście w różnych kombinacjach.

Głównymi zastosowaniami są wzmacnianie, mnożenie, ograniczanie, przełączanie oraz jako elementy niektórych układów cyfrowych.

Idealny wzmacniacz różnicowy jest układem o dwu wejściach, który wzmacnia tylko różnicę napięć wejściowych niezależnie od wartości bezwzględnej tych napięć.

We wzmacniaczu różnicowym wyjście może być symetryczne, niesymetryczne lub asymetryczne.

Najprostszy układ wzmacniacza składa się z dwu tranzystorów bipolarnych typu npn, zasilania i trzech oporników. Układ może być sterowany z jednego źródła lub dwóch. Obciążenie może być dołączone do dowolnego wyjścia, może znajdować się między dwoma wyjściami. Przy każdej z możliwych kombinacji uzyskuje się różne parametry. Przy sterowaniu z jednego źródła mamy do czynienia ze sterowaniem asymetrycznym, wyjście sygnału może być symetryczne, lub asymetryczne - między kolektorem tranzystora pierwszego lub drugiego i wspólnym punktem wyjścia i wejścia tj. masą. Szablon:Elektronika stub