Kopyś: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Luckas-bot (dyskusja | edycje) m r2.7.1) (robot dodaje: sco:Kopys |
drobne merytoryczne |
||
Linia 37: | Linia 37: | ||
'''Kopyś''' ([[język białoruski|biał]]. Копысь) – [[osiedle typu miejskiego]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[obwód witebski|obwodzie witebskim]] w [[rejon orszański|rejonie orszańskim]], nad [[Dniepr]]em, 0,9 tys. mieszkańców (2010). |
'''Kopyś''' ([[język białoruski|biał]]. Копысь) – [[osiedle typu miejskiego]] na [[Białoruś|Białorusi]], w [[obwód witebski|obwodzie witebskim]] w [[rejon orszański|rejonie orszańskim]], nad [[Dniepr]]em, 0,9 tys. mieszkańców (2010). |
||
== Historia == |
|||
⚫ | |||
Pierwsze wzmianki w [[1059]]. Miasto lokowane na [[prawo magdeburskie|prawie magdeburskim]] posiadało swój herb. Wojewoda wileński i hetman wielki litewski [[Krzysztof Radziwiłł Piorun]] włączył Kopyś do swoich włości dzięki małżeństwu z Katarzyną Ostrogską. On też założył tu zbór kalwiński. Miasto posiadało zamek wzmacniający wschodnią granicę Rzeczpospolitej od strony państwa moskiewskiego. W czasie [[Wojna polsko-rosyjska 1609-1618|wojny z Moskwą]], w 1611 roku hetman [[Jan Karol Chodkiewicz]] przyjął na tutejszym zamku pułkownika [[Aleksander Lisowski|Aleksandra Lisowskiego]] (twórcę oddziałów [[Lisowczycy|Lisowczyków]]) i darował mu dawne przewinienia. |
|||
⚫ | |||
Od [[1991]] w Republice Białorusi. |
|||
== Zabytki == |
|||
* Zamczysko z widocznymi ziemnymi wałami. Zamek został zniszczony prawdopodobnie w XVII wieku przez wojska moskiewskie. Obecnie grodzisko Piotrowy Wał. |
|||
== Ciekawostki == |
|||
Miejscowość jest miejscem urodzenia prezydenta Białorusi [[Alaksandar Łukaszenka|Alaksandra Łukaszenki]] i z tego powodu przeżywa ostatnio turystyczny bum<ref>[http://www.interfax.by/?id=14_3_1_4_24 На родину первого президента] Interfax, Białoruś</ref>. W programach wycieczek jest nie tylko zwiedzanie szkoły, miejsca urodzin, ale i wsi Aleksandria po przeciwnej stronie rzeki, gdzie wychował się przyszły prezydent. |
Miejscowość jest miejscem urodzenia prezydenta Białorusi [[Alaksandar Łukaszenka|Alaksandra Łukaszenki]] i z tego powodu przeżywa ostatnio turystyczny bum<ref>[http://www.interfax.by/?id=14_3_1_4_24 На родину первого президента] Interfax, Białoruś</ref>. W programach wycieczek jest nie tylko zwiedzanie szkoły, miejsca urodzin, ale i wsi Aleksandria po przeciwnej stronie rzeki, gdzie wychował się przyszły prezydent. |
||
Wersja z 19:53, 8 mar 2011
Szablon:Miasto zagranica infobox Kopyś (biał. Копысь) – osiedle typu miejskiego na Białorusi, w obwodzie witebskim w rejonie orszańskim, nad Dnieprem, 0,9 tys. mieszkańców (2010).
Historia
Pierwsze wzmianki w 1059. Miasto lokowane na prawie magdeburskim posiadało swój herb. Wojewoda wileński i hetman wielki litewski Krzysztof Radziwiłł Piorun włączył Kopyś do swoich włości dzięki małżeństwu z Katarzyną Ostrogską. On też założył tu zbór kalwiński. Miasto posiadało zamek wzmacniający wschodnią granicę Rzeczpospolitej od strony państwa moskiewskiego. W czasie wojny z Moskwą, w 1611 roku hetman Jan Karol Chodkiewicz przyjął na tutejszym zamku pułkownika Aleksandra Lisowskiego (twórcę oddziałów Lisowczyków) i darował mu dawne przewinienia.
Po rozbiorach Polski w Imperium Rosyjskim. W XIX wieku znane z kafli piecowych. W XVIII i XIX wieku centrum chasydyzmu oraz siedziba parafii ewangelicko-reformowanej. W 2 poł. XIX wieku liczyła 3132 mieszkańców. Od 1991 w Republice Białorusi.
Zabytki
- Zamczysko z widocznymi ziemnymi wałami. Zamek został zniszczony prawdopodobnie w XVII wieku przez wojska moskiewskie. Obecnie grodzisko Piotrowy Wał.
Ciekawostki
Miejscowość jest miejscem urodzenia prezydenta Białorusi Alaksandra Łukaszenki i z tego powodu przeżywa ostatnio turystyczny bum[1]. W programach wycieczek jest nie tylko zwiedzanie szkoły, miejsca urodzin, ale i wsi Aleksandria po przeciwnej stronie rzeki, gdzie wychował się przyszły prezydent.
- ↑ На родину первого президента Interfax, Białoruś
Linki zewnętrzne
- Kopyś w radzima.org
- Kopyś, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 388 .