Wieża Biała w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m Poprawiam szablon cytowania |
→Historia: prośba o źródła |
||
| Linia 35: | Linia 35: | ||
== Historia == |
== Historia == |
||
Wieża Biała, zwana też Rybacką i Wiślaną, pierwotnie była prostokątną basztą, wybudowaną po roku 1379. Jej bok miał 4,5 metra szerokości; wiodący ku niej odcinek ul. [[Ulica Kamienne Schodki w Warszawie|Kamienne Schodki]] - jedynie 3,5. Z roku 1496 pochodzi wzmianka o przejściu z Kamiennych Schodków na [[Ulica Rybaki w Warszawie|Rybaki]], które wiodło zapewne przez Wieżę Białą lub istniejący obok niej prześwit w murze. |
Wieża Biała, zwana też Rybacką i Wiślaną, pierwotnie była prostokątną basztą, wybudowaną po roku 1379. Jej bok miał 4,5 metra szerokości; wiodący ku niej odcinek ul. [[Ulica Kamienne Schodki w Warszawie|Kamienne Schodki]] - jedynie 3,5. Z roku 1496 pochodzi wzmianka o przejściu z Kamiennych Schodków na [[Ulica Rybaki w Warszawie|Rybaki]], które wiodło zapewne przez Wieżę Białą lub istniejący obok niej prześwit w murze{{Fakt|data=2019-02}}. |
||
W roku 1560 basztę przebudowano na bramę dla pieszych i podwyższono; otrzymała postać otynkowanej wieży o prostokątnym rzucie kondygnacji przyziemia, i ośmiobocznej, dobudowanej górnej części. |
W roku 1560 basztę przebudowano na bramę dla pieszych i podwyższono{{Fakt|data=2019-02}}; otrzymała postać otynkowanej wieży o prostokątnym rzucie kondygnacji przyziemia, i ośmiobocznej, dobudowanej górnej części. |
||
Wiadomo, że w końcu XVI wieku mieściła więzienie, oraz że przeszła remont w roku 1786. Ostatecznie Wieżę Białą rozebrano w połowie XIX wieku. |
Wiadomo{{Fakt|data=2019-02}}, że w końcu XVI wieku mieściła więzienie, oraz że przeszła remont w roku 1786. Ostatecznie Wieżę Białą rozebrano w połowie XIX wieku{{Fakt|data=2019-02}}. |
||
Dolne partie pierwotnej wieży odkryto podczas badań archeologicznych w latach 1952 i ok. 1960, i większości zniszczono podczas późniejszych remontów nawierzchni ulicy Kamienne Schodki – ostatni miał miejsce w roku 2002. |
Dolne partie pierwotnej wieży odkryto podczas badań archeologicznych w latach 1952 i ok. 1960, i większości zniszczono{{Fakt|data=2019-02}} podczas późniejszych remontów nawierzchni ulicy Kamienne Schodki – ostatni miał miejsce w roku 2002. |
||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
Wersja z 13:13, 9 lut 2019
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Ukończenie budowy |
po 1379 |
| Ważniejsze przebudowy |
1560 |
| Zniszczono |
poł. XIX w. (rozbiórka) |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°15′02,39″N 21°00′44,98″E/52,250664 21,012494
| |
Wieża Biała – nieistniejący element murów obronnych warszawskiego Starego Miasta, zlokalizowany niegdyś u wylotu ul. Kamienne Schodki.
Historia
Wieża Biała, zwana też Rybacką i Wiślaną, pierwotnie była prostokątną basztą, wybudowaną po roku 1379. Jej bok miał 4,5 metra szerokości; wiodący ku niej odcinek ul. Kamienne Schodki - jedynie 3,5. Z roku 1496 pochodzi wzmianka o przejściu z Kamiennych Schodków na Rybaki, które wiodło zapewne przez Wieżę Białą lub istniejący obok niej prześwit w murze[potrzebny przypis]. W roku 1560 basztę przebudowano na bramę dla pieszych i podwyższono[potrzebny przypis]; otrzymała postać otynkowanej wieży o prostokątnym rzucie kondygnacji przyziemia, i ośmiobocznej, dobudowanej górnej części. Wiadomo[potrzebny przypis], że w końcu XVI wieku mieściła więzienie, oraz że przeszła remont w roku 1786. Ostatecznie Wieżę Białą rozebrano w połowie XIX wieku[potrzebny przypis].
Dolne partie pierwotnej wieży odkryto podczas badań archeologicznych w latach 1952 i ok. 1960, i większości zniszczono[potrzebny przypis] podczas późniejszych remontów nawierzchni ulicy Kamienne Schodki – ostatni miał miejsce w roku 2002.
Bibliografia
- Jarosław Zieliński: Atlas Dawnej Architektury Ulic i Placów Warszawy, tom 5. Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 1995, s. 191. ISBN 83-902793-5-5.
- Praca Zbiorowa: Katalog Zabytków Sztuki tom XI część 1: Stare Miasto. Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1993, s. 123. ISBN 83-221-0628-9.