Człowiek pogryzł psa

{{{tytuł}}}

Język	francuski
Reżyseria	Rémy Belvaux
Scenariusz	Rémy Belvaux, Andre Bonzel, Vincent Tavier
Muzyka	Jean-Marc Chenut
Zdjęcia	Andre Bonzel
Montaż	Rémy Belvaux, Eric Dardill
Produkcja	Les Artistes Anonymes
Dystrybucja	Best Film

{{Film infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | grafika = | przychody brutto = | opis grafiki = | kontynuacja = | rok produkcji = | kraj produkcji = | wikicytaty = | www = | alt grafiki = | gatunek = | data premiery = | commons = | główne role = | wytwórnia = | czas trwania = | oryginalny tytuł = | poprzednik = | tytuł = Nieznane pola: "czas_trwania", "data_premiery", "image", "imdb_id", "oryginalny_tytuł", "role", "od_lat", "gatunek_filmu", "kraj_produkcji", "filmweb_id" oraz "tytuł_filmu". Nieoczekiwana grafika: "dystrybucja".

Człowiek pogryzł psa – belgijski thriller (uważany również za czarną komedię) wyprodukowany w 1992. Zdobywca wielu nagród i nominacji. Premiera filmu odbyła się na Festiwalu w Cannes. Film charakteryzuje się niedbałym montażem, błędami dźwiękowymi i zdjęciowymi, filmowaniem "z ręki". Nagrany jest w technice czarno-białej. Zabiegi te miały stworzyć wrażenie filmu dokumentalnego i realności akcji.

Opowiada o zawodowym mordercy, Benie, zabijającym a następnie okradającym listonoszy, emerytów, ludzi średnio zamożnych, ale nigdy znanych i bogatych. Pełny jest pseudo-filozoficznych monologów głównego bohatera. Uważany za jeden z najbardziej okrutnych filmów w historii kinematografii – polska wersja filmu (VHS) była reklamowana sloganem: Przerażenie i okrucieństwo – do dziś nie wiedziałeś co to znaczy.

Nominacje i nagrody

• 1992 – nagroda SACD za najlepszy film pełnometrażowy na Festiwalu Filmowym w Cannes
• 1992 – nagroda Metro Media na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto (TIFF)
• 1992 – nagrody na Katalońskim Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w kategoriach najlepszy aktor (Benoît Poelvoorde) i najlepszy film
• 1993 – nominacja do Europejskiej Nagrody Filmowej
• 1993 – nagroda Francuskiego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych w kategorii najlepszy film zagraniczny
• 1994 – nominacja do Saturna
• 1999 – nominacja do nagrody Josepha Plateau

Obsada

• Benoît Poelvoorde – Ben
• Rémy Belvaux – Remy (reporter)
• André Bonzel – Andre (kamerzysta)
• Jean-Marc Chenut – Patrick (dźwiękowiec 1)
• Alain Oppezzi – Franco (dźwiękowiec 2)
• Vincent Tavier – Vincent (dźwiękowiec 3)
• Jacqueline Poelvoorde-Pappaert – matka Bena
• Nelly Pappaert – babcia Bena
• Hector Pappaert – dziadek Bena
• Jenny Drye – Jenny
• Malou Madou – Malou
• Willy Vandenbroeck – Boby
• Rachel Deman – Tromblon
• Valérie Parent – Valérie
• Alexandra Fandango – Kalifa
• Olivier Cotica – Benichou
• André Laime – starszy mężczyzna w szpitalu
• Édith Le Merdy – pielęgniarka
• Gina Cotica – matka (ofiara)
• Ricardo Cotica – dziecko (ofiara)
• Pierre Vanbraekel – ojciec (ofiara)
• Sylviane Godé – ofiara gwałtu, Martine
• Zoltan Tobolik – mąż ofiary gwałtu
• Marcel Engels – kamerzysta
• Franco Piscopo – inżynier dźwięku
• Venelin Poikov – listonosz 1
• Fernaud Dubois – listonosz 2
• Alain François – wideoreporter
• Antoine Chapelot – kelner 1
• Hughes Tavier – kelner 2
• Pol Vanderwarren – adwokat Bena
• Anne LaGrange – dziennikarz
• Paul Bottemanne – taksówkarz
• Vincent Merveille – bokser
• Irene Gilissen – kobieta w pociągu
• Sabine Tavier – pani Pipi
• Annamaria Szomolanyiova – skrzypaczka
• Carlos Campo Miranda – stróż nocny
• Laurence D'Hondt – dziennikarz
• Daniel Tursh – dziennikarz
• Benoît Mariage – dziennikarz
• Emmanuelle Bada – dziennikarz
• Stéphane Aubier – dziennikarz
• Jean-Paul Geets – klient Malou
• Pascal Lebrun – ofiara drugoplanowa
• Stephanie Aubier – ofiara drugoplanowa
• Alain Hologne – ofiara drugoplanowa
• Micheline Hologne – ofiara drugoplanowa
• Philippe Blasband – ofiara drugoplanowa
• Aldo Fostier – ofiara drugoplanowa
• Jean-Pol Cavillot – ofiara drugoplanowa
• Anny Nologne – ofiara drugoplanowa
• Elaine Leonard – ofiara drugoplanowa
• Marie Travier – ofiara drugoplanowa
• Bruno Belvaux – ofiara drugoplanowa
• Lucien Belvaux – ofiara drugoplanowa
• Jean-Claude Maschetti – ofiara drugoplanowa

Wersja polska

Polska wersja filmu została wydana przez Best Film na kasecie VHS w 1994. Tekst polski opracowała Monika Kulesza, a czytał Tomasz Knapik.

Linki zewnętrzne

• Obszerna recenzja filmu