Pan & scan: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m lit. |
m lit., int. |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
Technika polegająca na dopasowaniu [[Obraz panoramiczny|obrazu panoramicznego]] (np. w [[Format_obrazu|proporcjach]] [[16:9]]) na ekranie o innych [[Format_obrazu|proporcjach]] (np. 4:3) poprzez obcinanie bocznych fragmentów obrazu. Najczęściej pozostawiany jest fragment centralny, jednak czasami stosuje |
Technika polegająca na dopasowaniu [[Obraz panoramiczny|obrazu panoramicznego]] (np. w [[Format_obrazu|proporcjach]] [[16:9]]) na ekranie o innych [[Format_obrazu|proporcjach]] (np. 4:3) poprzez obcinanie bocznych fragmentów obrazu. Najczęściej pozostawiany jest fragment centralny, jednak czasami stosuje się ustawienie, który dokładnie fragment pozostawić w każdej scenie, a czasami również fragment porusza się w celu dopasowania dynamicznego kadrowania. Najczęściej stosuje się tę technikę przy przenoszeniu materiału przystosowanego do wyświetlania w kinie do emisji w telewizji. |
||
Szeroko stosowana w Stanach Zjednoczonych, gdzie standard wyświetlania telewizji NTSC posiada małą rozdzielczość poziomą, rzadziej stosowana w europejskim standardzie PAL. Wzrost popularności szerokich ekranów komputerowych i telewizyjnych powoduje, że technika jest coraz rzadziej stosowana. Wielu reżyserów zabrania stosowania w ich filmach używania tej techniki ponieważ poprzez usunięcie części obrazu zmienia to przekaz autora. |
Szeroko stosowana w Stanach Zjednoczonych, gdzie standard wyświetlania telewizji NTSC posiada małą rozdzielczość poziomą, rzadziej stosowana w europejskim standardzie PAL. Wzrost popularności szerokich ekranów komputerowych i telewizyjnych powoduje, że technika jest coraz rzadziej stosowana. Wielu reżyserów zabrania stosowania w ich filmach używania tej techniki ponieważ poprzez usunięcie części obrazu zmienia to przekaz autora. |
||
Wersja z 18:25, 5 maj 2010
Technika polegająca na dopasowaniu obrazu panoramicznego (np. w proporcjach 16:9) na ekranie o innych proporcjach (np. 4:3) poprzez obcinanie bocznych fragmentów obrazu. Najczęściej pozostawiany jest fragment centralny, jednak czasami stosuje się ustawienie, który dokładnie fragment pozostawić w każdej scenie, a czasami również fragment porusza się w celu dopasowania dynamicznego kadrowania. Najczęściej stosuje się tę technikę przy przenoszeniu materiału przystosowanego do wyświetlania w kinie do emisji w telewizji.
Szeroko stosowana w Stanach Zjednoczonych, gdzie standard wyświetlania telewizji NTSC posiada małą rozdzielczość poziomą, rzadziej stosowana w europejskim standardzie PAL. Wzrost popularności szerokich ekranów komputerowych i telewizyjnych powoduje, że technika jest coraz rzadziej stosowana. Wielu reżyserów zabrania stosowania w ich filmach używania tej techniki ponieważ poprzez usunięcie części obrazu zmienia to przekaz autora.
