Paradoks Leontiefa

Paradoks Leontiefa (ang. Leontief's paradox) - zaprzeczenie twierdzeniu Heckschera-Ohlina, znanemu także jako teoria obfitości zasobów, którego dokonał Wassily Leontief w latach czterdziestych XX wieku, stosując metodę przepływów międzygałęziowych, w celu weryfikacji empirycznej wyżej wspomnianego twierdzenia. Leontief starał się sprawdzić, czy w strukturze handlu zagranicznego USA teoria Heckschera-Ohlina znajduje odbicie, czyli prościej rzecz ujmując, czy w eksporcie tego kraju dominują wyroby kapitałochłonne, a w imporcie pracochłonne, jako że przecież USA to państwo bardziej dysponujące pieniędzmi, niż siłą roboczą.

Leontief dysponował danymi empirycznymi tylko jeżeli chodzi o kapitałochłonność i pracochłonność eksportu amerykańskiego, natomiast w stosunku do importu posiłkował się danymi statystycznymi.

Wyniki badań wskazały na fakt, że eksport amerykański w 1947 roku okazał się o około 1/3 bardziej pracochłonny niż produkcja w branżach konkurujących z importem. Czyli wbrew założeniom teorii obfitości zasobów Stany Zjednoczone eksportują produkty, dla których produkcji potrzeba relatywnie więcej zasobów pracy, a importują te, do których zużywa się relatywnie więcej czynnika produkcji, którego państwo to ma pod dostatkiem. Powtórne badania na początku lat pięćdziesiątych także wskazały na tę właściwość gospodarki amerykańskiej, tyle że z mniejszą intensywnością.

Zważywszy na to, że teoria obfitości zasobów Heckschera-Ohlina była w owym czasie powszechnie akceptowana przez środowiska naukowe, wyniki badań empirycznych Leontiefa spowodowały dwie czynności: po pierwsze, próbowano jakoś wyjaśnić ten paradoks, a po drugie, rozpoczęły się kolejne badania empiryczne.

Bibliografia

• "Międzynarodowe stosunki gospodarcze" Adam Budnikowski, PWE Warszawa 2006

Linki zewnętrzne

• Manfred Borchert: Das Leontief-Paradoxon