Michaił Sałtykow-Szczedrin

Portret wykonany przez Iwana Kramskoja

Michaił Jewgrafowicz Sałtykow-Szczedrin, właściwie Michaił Sałtykow, ros. Михаил Евграфович Салтыков-Щедрин, ur. 15 stycznia (27 stycznia nowego stylu) 1826, zm. 28 kwietnia (10 maja) 1889 – rosyjski pisarz, satyryk i publicysta.

Wywodził się z rodziny arystokratycznej. Sytuacja rodzinna odzwierciedla się w jego utworach. Otrzymywał domowe wykształcenie, w wieku 10 lat wyjechał do Moskwy do instytutu dla synów szlacheckich; spędził tam dwa lata i został (jako jeden z najzdolniejszych uczniów) przeniesiony do Carskiego Sioła.

W 1844 zakończył tam edukację, w trakcie której próbował swych sił literackich. Zaczynał od wierszy naśladowczych. Po ukończeniu w 1844 roku szkoły nigdy więcej nie tworzył wierszy, a nawet wyśmiewał swoje utwory. Jego debiut literacki przypadł na rok 1847 utworem Sprzeczności.

Przez 7 i pół roku służył jako urzędnik we Wiatce, miejscu zsyłek wrogów politycznych.

Po powrocie z Wiatki ożenił się z córką gubernatora. W latach 1856–1857 napisał Szkice gubernialne Przedstawione w nich miasto Krytogorod (tak naprawdę Wiatka) stało się symbolem prowincjonalnej Rosji. Aleksander II mianuje go na stanowisko wicegubernatora.

W 1863 roku napisał Niewinne opowieści i Satyry w prozie. Od 1863 roku przez dwa lata zajmował się wraz z Niekrasowem redakcją pisma Sowriemiennik. Wszystko, co pisał w tym czasie, drukował w tym piśmie.

Inne dzieła:

• 1867–1870 Dzieje pewnego miasta satyryczna historia Rosji
• 1875–1880 Państwo Gołowlewowie
• 1883 Surowa satyra na współczesność

Jest autorem 32 bajek – bajki polityczno-społeczne – Jak jeden chłop udomowił dwóch generałów, Zginęło sumienie, Dzieki dziedzic pozostałe 29 bajek napisał w podczas, gdy zamknięte było czasopismo Sowriemiennik: Liberał; Garon suplikant; Oficjalny zając.

Nazywano go prokuratorem życia społecznego. Od roku 1857 (rok wydania Szkicy Gubernialnych) podpisywał swoje utwory pseudonimem Szczedrin.