Radiowęzeł: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m lit. |
|||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
* Urządzenia sieci transmisyjnej, przy pomocy której energia przekazywana jest do odbiorców, |
* Urządzenia sieci transmisyjnej, przy pomocy której energia przekazywana jest do odbiorców, |
||
* Urządzenia odbiorcze przetwarzające energię elektryczną na akustyczną: głośniki abonenckie i głośniki uliczne. |
* Urządzenia odbiorcze przetwarzające energię elektryczną na akustyczną: głośniki abonenckie i głośniki uliczne. |
||
[[Radiofonia przewodowa|Radiofonię przewodową]] zaczęto stosować w [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] już w latach 20. XX w. W Polsce pojawiła się w 1945 r., szczyt rozwoju przypadł na rok 1957 a zanikać zaczęła w latach 70. XX wieku. Później "radiowęzłem" zaczęto nazywać |
[[Radiofonia przewodowa|Radiofonię przewodową]] zaczęto stosować w [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] już w latach 20. XX w. W Polsce pojawiła się w 1945 r., szczyt rozwoju przypadł na rok 1957 a zanikać zaczęła w latach 70. XX wieku. Później "radiowęzłem" zaczęto nazywać urządzenia stacyjne wraz z pomieszczeniem, a nie - jak początkowo - całą infrastrukturę dostarczającą program do odbiorców. Obecnie radiowęzły funkcjonują m. in. w szkołach, internatach, domach studenckich, zakładach pracy, hotelach, więzieniach, dworcach, dużych sklepach. |
||
Podstawowym wyposażeniem stacji radiowęzła jest [[wzmacniak]]. Sygnał radiowy z rozgłośni centralnej mógł być dostarczony do radiowęzła przy pomocy linii telefonicznej lub odebrany za pomocą [[Radioodbiornik|odbiornika radiowego]]. W przypadku realizacji własnego programu w skład wyposażenia wchodziły dodatkowo: mikrofon i gramofon, później także magnetofon. W latach 70. XX w. urządzenia elektroniczne dla małego radiowęzła montowane były w jednej obudowie, w ten |
Podstawowym wyposażeniem stacji radiowęzła jest [[wzmacniak]]. Sygnał radiowy z rozgłośni centralnej mógł być dostarczony do radiowęzła przy pomocy linii telefonicznej lub odebrany za pomocą [[Radioodbiornik|odbiornika radiowego]]. W przypadku realizacji własnego programu w skład wyposażenia wchodziły dodatkowo: mikrofon i gramofon, później także magnetofon. W latach 70. XX w. urządzenia elektroniczne dla małego radiowęzła montowane były w jednej obudowie, w ten sposób powstała [[radiola]]. |
||
Do odbioru audycji z radiowęzła służyły [[głośnik]]i zwane popularnie ''[[kołchoźnik]]ami'', zawierające dodatkowo potencjometr lub transformator z odczepami do regulacji głośności. Kołchoźniki często posiadały jedynie |
Do odbioru audycji z radiowęzła służyły [[głośnik]]i zwane popularnie ''[[kołchoźnik]]ami'', zawierające dodatkowo potencjometr lub transformator z odczepami do regulacji głośności. Kołchoźniki często posiadały jedynie możliwość regulacji siły głosu, ale bez możliwości całkowitego wyciszenia. Duże głośniki, służące do nagłaśniania wielkich pomieszczeń i otwartych przestrzeni zwane są megafonami. |
||
Pierwotne plany radiofonizacji w Polsce zakładały także zastosowanie głośników ulicznych. Pojawiły się one (głównie w miastach) w pierwszych latach powojennych, nie przyjęły się jednak i - poza nielicznymi |
Pierwotne plany radiofonizacji w Polsce zakładały także zastosowanie głośników ulicznych. Pojawiły się one (głównie w miastach) w pierwszych latach powojennych, nie przyjęły się jednak i - poza nielicznymi wyjątkami - nie były później stosowane. |
||
[[Kategoria: Radio]] |
[[Kategoria: Radio]] |
||
Wersja z 13:45, 9 paź 2006
Radiowęzeł to zespół urządzeń do przekazywania programów radiowych przewodowo do większej liczby odbiorców, elementarny moduł radiofonii przewodowej.
Urządzenia wchodzące w skład radiowęzła dzielą się na trzy podstawowe grupy:
- Stacja radiowęzła: urządzenia służące do uzyskiwania i wzmacniania programu przekazywanego z rozgłośni centralnej lub innego źródła, niekiedy także do tworzenia własnych programów,
- Urządzenia sieci transmisyjnej, przy pomocy której energia przekazywana jest do odbiorców,
- Urządzenia odbiorcze przetwarzające energię elektryczną na akustyczną: głośniki abonenckie i głośniki uliczne.
Radiofonię przewodową zaczęto stosować w ZSRR już w latach 20. XX w. W Polsce pojawiła się w 1945 r., szczyt rozwoju przypadł na rok 1957 a zanikać zaczęła w latach 70. XX wieku. Później "radiowęzłem" zaczęto nazywać urządzenia stacyjne wraz z pomieszczeniem, a nie - jak początkowo - całą infrastrukturę dostarczającą program do odbiorców. Obecnie radiowęzły funkcjonują m. in. w szkołach, internatach, domach studenckich, zakładach pracy, hotelach, więzieniach, dworcach, dużych sklepach.
Podstawowym wyposażeniem stacji radiowęzła jest wzmacniak. Sygnał radiowy z rozgłośni centralnej mógł być dostarczony do radiowęzła przy pomocy linii telefonicznej lub odebrany za pomocą odbiornika radiowego. W przypadku realizacji własnego programu w skład wyposażenia wchodziły dodatkowo: mikrofon i gramofon, później także magnetofon. W latach 70. XX w. urządzenia elektroniczne dla małego radiowęzła montowane były w jednej obudowie, w ten sposób powstała radiola.
Do odbioru audycji z radiowęzła służyły głośniki zwane popularnie kołchoźnikami, zawierające dodatkowo potencjometr lub transformator z odczepami do regulacji głośności. Kołchoźniki często posiadały jedynie możliwość regulacji siły głosu, ale bez możliwości całkowitego wyciszenia. Duże głośniki, służące do nagłaśniania wielkich pomieszczeń i otwartych przestrzeni zwane są megafonami.
Pierwotne plany radiofonizacji w Polsce zakładały także zastosowanie głośników ulicznych. Pojawiły się one (głównie w miastach) w pierwszych latach powojennych, nie przyjęły się jednak i - poza nielicznymi wyjątkami - nie były później stosowane.