Tomasz Judym: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
zbędny jest Andrzej Spoljar |
m Ortografia, interpunkcja i styl. |
||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
== Charakterystyka == |
== Charakterystyka == |
||
Z zawodu lekarz, na początku utworu przedstawiony jako dwudziestosześcio lub dwudziestoośmioletni absolwent studiów medycznych. |
Z zawodu lekarz, na początku utworu przedstawiony jako dwudziestosześcio- lub dwudziestoośmioletni absolwent studiów medycznych. |
||
Cechuje go postawa aktywnego działania, co uwidacznia się przy odczytaniu referatu dotyczącego higieny, w którym pokazał wytyczne dla innych lekarzy. Wywodził się z biednej rodziny, co było przyczyną jego kompleksów i zarazem uwielbienia dla manier i wyglądu kobiet z wyższych sfer. |
Cechuje go postawa aktywnego działania, co uwidacznia się przy odczytaniu referatu dotyczącego higieny, w którym pokazał wytyczne dla innych lekarzy. Wywodził się z biednej rodziny, co było przyczyną jego kompleksów i zarazem uwielbienia dla manier i wyglądu kobiet z wyższych sfer. |
||
Stefan Żeromski kreuje go na postać rozdartą, z jednej strony nieobojętną na otaczającą go nędzę i biedę, a z drugiej strony borykającą się z własnymi problemami miłosnymi. Rozdarcie to jest zarazem jawnym symbolem ścierania i wzajemnego przenikania sfer i idei epok [[Romantyzm|romantyzmu]] i [[Pozytywizm (literatura)|pozytywizmu]]. Judym bowiem wierzy w wielkość nauki, [[altruizm]] |
Stefan Żeromski kreuje go na postać rozdartą, z jednej strony nieobojętną na otaczającą go nędzę i biedę, a z drugiej strony borykającą się z własnymi problemami miłosnymi. Rozdarcie to jest zarazem jawnym symbolem ścierania i wzajemnego przenikania sfer i idei epok [[Romantyzm|romantyzmu]] i [[Pozytywizm (literatura)|pozytywizmu]]. Judym bowiem wierzy w wielkość nauki, [[altruizm]] oraz idee pozytywistycznego [[Organicyzm|organicyzmu]] i [[Praca u podstaw|pracy u podstaw]], jednak, nie znajdując uznania i zrozumienia ze strony innych lekarzy, niczym romantyczny indywidualista buntuje się wobec panującego stanu rzeczy. Tym samym godzi się na wyobcowanie i samotność. Do zachwiania równowagi duchowej głównego bohatera przyczynia się też postać [[Joanna Podborska|Joanny Podborskiej]]. Przeżywający [[konflikt tragiczny]] Judym mimo szczerej miłości do niej dochodzi do wniosku, iż szczęście wynikające z miłości i posiadania rodziny znieczuli go na cudze cierpienie. |
||
Po wyjeździe do [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębia Dąbrowskiego]] lekarz na własne oczy widzi ciężkie warunki pracy górników. Przeświadczony o konieczności pomocy innym bohater przeżywa równocześnie coraz większy ból spowodowany rozłąką z ukochaną. Na końcu książki dokonuje ostatecznego wyboru – rezygnuje z osobistego szczęścia i porzuca Joannę, aby móc w całości poświęcić swoje życie potrzebującym. |
|||
[[Kategoria:Postacie_z_utworów_Stefana_Żeromskiego]] |
[[Kategoria:Postacie_z_utworów_Stefana_Żeromskiego]] |
||
Wersja z 14:47, 25 cze 2020
Tomasz Judym – fikcyjna postać literacka, główny bohater powieści Stefana Żeromskiego pt. „Ludzie bezdomni”.
Charakterystyka
Z zawodu lekarz, na początku utworu przedstawiony jako dwudziestosześcio- lub dwudziestoośmioletni absolwent studiów medycznych. Cechuje go postawa aktywnego działania, co uwidacznia się przy odczytaniu referatu dotyczącego higieny, w którym pokazał wytyczne dla innych lekarzy. Wywodził się z biednej rodziny, co było przyczyną jego kompleksów i zarazem uwielbienia dla manier i wyglądu kobiet z wyższych sfer.
Stefan Żeromski kreuje go na postać rozdartą, z jednej strony nieobojętną na otaczającą go nędzę i biedę, a z drugiej strony borykającą się z własnymi problemami miłosnymi. Rozdarcie to jest zarazem jawnym symbolem ścierania i wzajemnego przenikania sfer i idei epok romantyzmu i pozytywizmu. Judym bowiem wierzy w wielkość nauki, altruizm oraz idee pozytywistycznego organicyzmu i pracy u podstaw, jednak, nie znajdując uznania i zrozumienia ze strony innych lekarzy, niczym romantyczny indywidualista buntuje się wobec panującego stanu rzeczy. Tym samym godzi się na wyobcowanie i samotność. Do zachwiania równowagi duchowej głównego bohatera przyczynia się też postać Joanny Podborskiej. Przeżywający konflikt tragiczny Judym mimo szczerej miłości do niej dochodzi do wniosku, iż szczęście wynikające z miłości i posiadania rodziny znieczuli go na cudze cierpienie.
Po wyjeździe do Zagłębia Dąbrowskiego lekarz na własne oczy widzi ciężkie warunki pracy górników. Przeświadczony o konieczności pomocy innym bohater przeżywa równocześnie coraz większy ból spowodowany rozłąką z ukochaną. Na końcu książki dokonuje ostatecznego wyboru – rezygnuje z osobistego szczęścia i porzuca Joannę, aby móc w całości poświęcić swoje życie potrzebującym.