Szattuara II: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy |
drobne redakcyjne |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[File:Moyen Orient 13e siècle.png|thumb|350px|Mapa starożytnego Bliskiego Wschodu w XIII w. p.n.e. z zaznaczonym położeniem kraju Hanigalbat po zaanektowaniu go przez Asyrię]] |
[[File:Moyen Orient 13e siècle.png|thumb|350px|Mapa starożytnego Bliskiego Wschodu w XIII w. p.n.e. z zaznaczonym położeniem kraju Hanigalbat po zaanektowaniu go przez Asyrię]] |
||
'''Szattuara II''' (w transliteracji z [[pismo klinowe|pisma klinowego]] zapisywane <sup>m</sup>''šat-tu-a-ra'')<ref>Grayson A.K., ''Assyrian Rulers...'', s. 184.</ref> – władca [[Huryci|huryckiego]] królestwa [[Hanigalbat]], kontynuującego tradycje państwa [[Mitanni]]; współczesny [[Asyria|asyryjskiemu]] królowi [[Salmanasar I|Salmanasarowi I]] ( |
'''Szattuara II''' (w transliteracji z [[pismo klinowe|pisma klinowego]] zapisywane <sup>m</sup>''šat-tu-a-ra'')<ref>Grayson A.K., ''Assyrian Rulers...'', s. 184.</ref> – władca [[Huryci|huryckiego]] królestwa [[Hanigalbat]], kontynuującego tradycje państwa [[Mitanni]]; współczesny [[Asyria|asyryjskiemu]] królowi [[Salmanasar I|Salmanasarowi I]] (1273–1244 p.n.e.); był synem lub siostrzeńcem [[Wasaszatta|Wasaszatty]]. |
||
Około 1270 r. p.n.e. Szattuara II z pomocą [[Hetyci|Hetytów]] oraz nomadycznych plemion [[Ahlamu]] wzniecił powstanie przeciwko Asyryjczykom. W odpowiedzi Salmanasar I najechał Hanigalbat i odniósł nad nim miażdżące zwycięstwo, pokonując jego armię, biorąc tysiące jeńców i obracając w ruiny dziesiątki miast. Wydarzenia te tak opisane zostały w jednej z inskrypcji królewskiej Salmanasara I: |
Około 1270 r. p.n.e. Szattuara II z pomocą [[Hetyci|Hetytów]] oraz nomadycznych plemion [[Ahlamu]] wzniecił powstanie przeciwko Asyryjczykom. W odpowiedzi Salmanasar I najechał Hanigalbat i odniósł nad nim miażdżące zwycięstwo, pokonując jego armię, biorąc tysiące jeńców i obracając w ruiny dziesiątki miast. Wydarzenia te tak opisane zostały w jednej z inskrypcji królewskiej Salmanasara I: |
||
:„Gdy z rozkazu wielkich bogów, (wsparty) wielką potęgą [[Aszur (bóg)|Aszura]], mego pana, pomaszerowałem do kraju Hanigalbat, prrzedostałem się przez najcięższe do przebycia (górskie) drogi i przejścia. Szattuara, król kraju Hanigalbat, z pomocą armii Hetytów i Ahlamu, zajął przejścia i studnie (na) mej (drodze). Gdy moja armia była spragniona i zmęczona ich armia zaatakowała wszystkimi siłami. Ale ja uderzyłem (na nich) i sprowadziłem na nich klęskę. Uśmierciłem niezliczoną liczbę ludzi z ich wielkiej armii. Jeżeli chodzi o niego (tj. Szattuarę II), to ścigałem go (...) aż do zachodu słońca. Dokonałem rzezi ich hord, (ale) 14400 z nich, (którzy pozostali) żywi, oślepiłem (...). Zdobyłem dziewięć jego ufortyfikowanych świętych miast, a także miasto z którego rządził. Zamieniłem 180 jego miast we wzgórza ruin. Zarżnąłem jak owce armie Hetytów i Ahlamu, jego sprzymierzeńców”<ref>Grayson A.K., ''Assyrian Rulers...'', s. |
:„Gdy z rozkazu wielkich bogów, (wsparty) wielką potęgą [[Aszur (bóg)|Aszura]], mego pana, pomaszerowałem do kraju Hanigalbat, prrzedostałem się przez najcięższe do przebycia (górskie) drogi i przejścia. Szattuara, król kraju Hanigalbat, z pomocą armii Hetytów i Ahlamu, zajął przejścia i studnie (na) mej (drodze). Gdy moja armia była spragniona i zmęczona ich armia zaatakowała wszystkimi siłami. Ale ja uderzyłem (na nich) i sprowadziłem na nich klęskę. Uśmierciłem niezliczoną liczbę ludzi z ich wielkiej armii. Jeżeli chodzi o niego (tj. Szattuarę II), to ścigałem go (...) aż do zachodu słońca. Dokonałem rzezi ich hord, (ale) 14400 z nich, (którzy pozostali) żywi, oślepiłem (...). Zdobyłem dziewięć jego ufortyfikowanych świętych miast, a także miasto z którego rządził. Zamieniłem 180 jego miast we wzgórza ruin. Zarżnąłem jak owce armie Hetytów i Ahlamu, jego sprzymierzeńców”<ref>Grayson A.K., ''Assyrian Rulers...'', s. 183–184.</ref> |
||
Po przegranej rebelii Szattuary II tereny Hanigalbatu wcielono do Asyrii, zaś Hanigalbat jako niezależne królestwo przestał istnieć. |
Po przegranej rebelii Szattuary II tereny Hanigalbatu wcielono do Asyrii, zaś Hanigalbat jako niezależne królestwo przestał istnieć. |
||
Wersja z 15:19, 26 cze 2020
Szattuara II (w transliteracji z pisma klinowego zapisywane mšat-tu-a-ra)[1] – władca huryckiego królestwa Hanigalbat, kontynuującego tradycje państwa Mitanni; współczesny asyryjskiemu królowi Salmanasarowi I (1273–1244 p.n.e.); był synem lub siostrzeńcem Wasaszatty.
Około 1270 r. p.n.e. Szattuara II z pomocą Hetytów oraz nomadycznych plemion Ahlamu wzniecił powstanie przeciwko Asyryjczykom. W odpowiedzi Salmanasar I najechał Hanigalbat i odniósł nad nim miażdżące zwycięstwo, pokonując jego armię, biorąc tysiące jeńców i obracając w ruiny dziesiątki miast. Wydarzenia te tak opisane zostały w jednej z inskrypcji królewskiej Salmanasara I:
- „Gdy z rozkazu wielkich bogów, (wsparty) wielką potęgą Aszura, mego pana, pomaszerowałem do kraju Hanigalbat, prrzedostałem się przez najcięższe do przebycia (górskie) drogi i przejścia. Szattuara, król kraju Hanigalbat, z pomocą armii Hetytów i Ahlamu, zajął przejścia i studnie (na) mej (drodze). Gdy moja armia była spragniona i zmęczona ich armia zaatakowała wszystkimi siłami. Ale ja uderzyłem (na nich) i sprowadziłem na nich klęskę. Uśmierciłem niezliczoną liczbę ludzi z ich wielkiej armii. Jeżeli chodzi o niego (tj. Szattuarę II), to ścigałem go (...) aż do zachodu słońca. Dokonałem rzezi ich hord, (ale) 14400 z nich, (którzy pozostali) żywi, oślepiłem (...). Zdobyłem dziewięć jego ufortyfikowanych świętych miast, a także miasto z którego rządził. Zamieniłem 180 jego miast we wzgórza ruin. Zarżnąłem jak owce armie Hetytów i Ahlamu, jego sprzymierzeńców”[2]
Po przegranej rebelii Szattuary II tereny Hanigalbatu wcielono do Asyrii, zaś Hanigalbat jako niezależne królestwo przestał istnieć.
Przypisy
Bibliografia
- Grayson A.K., Assyrian Rulers of the Third and Second Millennia B.C. ( to 1115 B.C.), „The Royal Inscriptions of Mesopotamia. Assyrian Periods” 1 (RIMA 1), University of Toronto Press, 2002.