Jednoroczny ochotnik

Jednoroczny ochotnik - pojęcie funkcjonujące w armii austro-węgierskiej. Osoba, posiadająca wykształcenie średnie lub wyższe, która zgłosiła się samodzielnie do służby wojskowej. Służba trwała jeden rok i mogła być przedłużona, zarówno przez ochotnika jak i przez armię. Później, gdy nasiliło się (szczególnie w Galicji) uchylanie od służby wojskowej, w charakterze jednorocznych ochotników wcielano także przymusowo.

Zgłoszenie się do służby wojskowej w charakterze jednorocznego ochotnika dawało wiele możliwości – między innymi: wybór rodzaju broni, miejsca służby, a także stanowiło szansę szybkiego uzyskania awansu, ponieważ roczna służba zakończona była egzaminem na stopień podoficerski. Przykładem awansu jednorocznego ochotnika jest kariera w armii austro-węgierskiej Władysława Sikorskiego.

W Cesarstwie Austro-Węgierskim powszechny obowiązek służby wojskowej nakładała na obywateli „Ustawa o powszechnym obowiązku wojskowym” (Wehrgesetz) wprowadzona w życie w 1868 roku. Ustawa ta określiła czas trwania służby w różnych formacjach:

w armii lądowej: 2 lata w służbie czynnej, 10 lat w rezerwie uzupełniającej, 3 lata w linii i 7 lat w kawalerii i artylerii konnej;

w marynarce wojennej: 4 lata w linii, 5 lat w rezerwie i 3 lata w obronie morskiej;

w rezerwie uzupełniającej: 12 lat.

Ustawa ta regulowała również uprawnienia jednorocznych ochotników.