Jednoroczny ochotnik: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne
drobne merytoryczne
Linia 1: Linia 1:
'''Jednoroczny ochotnik''' - pojęcie funkcjonujące w [[armia austro-węgierska|armii austro-węgierskiej]]. Osoba, posiadająca wykształcenie średnie lub wyższe, która zgłosiła się samodzielnie do służby wojskowej. Służba trwała jeden rok i mogła być przedłużona, zarówno przez ochotnika jak i przez armię. Później, gdy nasiliło się (szczególnie w [[Galicja|Galicji]]) uchylanie od służby wojskowej, w charakterze jednorocznych ochotników wcielano także przymusowo.
'''Jednoroczny ochotnik''' ( z niem. Der Einjährig-Freiwilliger, wcześniej der Einjährige)- pojęcie funkcjonujące w [[armia austro-węgierska|armii austro-węgierskiej]]. Osoba, posiadająca wykształcenie średnie (matura) lub wyższe, która zgłosiła się samodzielnie do służby wojskowej. Służba trwała jeden rok (tzw. Präsenzdienst) w wybranym przez ochotnika rodzaju broni (w Austro-Węgrzech) była to rezerwa oficerska). Służba mogła być przedłużona z inicjatywy ochotnika jak i armii, za zgodą ochotnika. Później, gdy nasiliło się (szczególnie w [[Galicja|Galicji]]) uchylanie od służby wojskowej, zdarzały się przypadki przymusowego wcielania do armii w charakterze jednorocznych ochotników.


Zgłoszenie się do służby wojskowej w charakterze jednorocznego ochotnika dawało wiele możliwości – między innymi: wybór rodzaju broni, miejsca służby, a także stanowiło szansę szybkiego uzyskania awansu, ponieważ roczna służba zakończona była egzaminem na stopień podoficerski. Przykładem awansu jednorocznego ochotnika jest kariera w [[armia austro-węgierska|armii austro-węgierskiej]] [[Władysław Sikorski|Władysława Sikorskiego]].
Zgłoszenie się do służby wojskowej w charakterze jednorocznego ochotnika dawało wiele możliwości – między innymi: wybór rodzaju broni, miejsca służby, a także stanowiło szansę szybkiego uzyskania awansu w wojsku, ponieważ roczna służba zakończona była egzaminem na stopień podoficerski. Przykładem awansu jednorocznego ochotnika jest kariera w [[armia austro-węgierska|armii austro-węgierskiej]] [[Władysław Sikorski|Władysława Sikorskiego]].


W [[Cesarstwo Austro-Węgierskie|Cesarstwie Austro-Węgierskim]] powszechny obowiązek służby wojskowej nakładała na obywateli „[[Ustawa o powszechnym obowiązku wojskowym]]” ([[Wehrgesetz]]) wprowadzona w życie w 1868 roku. Ustawa ta określiła czas trwania służby w różnych formacjach:
W [[Cesarstwo Austro-Węgierskie|Cesarstwie Austro-Węgierskim]] powszechny obowiązek służby wojskowej nakładała na obywateli „[[Ustawa o powszechnym obowiązku wojskowym]]” ([[Wehrgesetz]]) wprowadzona w życie w 1868 roku. Ustawa ta określiła czas trwania służby w różnych formacjach:

Wersja z 23:45, 5 sie 2007

Jednoroczny ochotnik ( z niem. Der Einjährig-Freiwilliger, wcześniej der Einjährige)- pojęcie funkcjonujące w armii austro-węgierskiej. Osoba, posiadająca wykształcenie średnie (matura) lub wyższe, która zgłosiła się samodzielnie do służby wojskowej. Służba trwała jeden rok (tzw. Präsenzdienst) w wybranym przez ochotnika rodzaju broni (w Austro-Węgrzech) była to rezerwa oficerska). Służba mogła być przedłużona z inicjatywy ochotnika jak i armii, za zgodą ochotnika. Później, gdy nasiliło się (szczególnie w Galicji) uchylanie od służby wojskowej, zdarzały się przypadki przymusowego wcielania do armii w charakterze jednorocznych ochotników.

Zgłoszenie się do służby wojskowej w charakterze jednorocznego ochotnika dawało wiele możliwości – między innymi: wybór rodzaju broni, miejsca służby, a także stanowiło szansę szybkiego uzyskania awansu w wojsku, ponieważ roczna służba zakończona była egzaminem na stopień podoficerski. Przykładem awansu jednorocznego ochotnika jest kariera w armii austro-węgierskiej Władysława Sikorskiego.

W Cesarstwie Austro-Węgierskim powszechny obowiązek służby wojskowej nakładała na obywateli „Ustawa o powszechnym obowiązku wojskowym” (Wehrgesetz) wprowadzona w życie w 1868 roku. Ustawa ta określiła czas trwania służby w różnych formacjach:

w armii lądowej: 2 lata w służbie czynnej, 10 lat w rezerwie uzupełniającej, 3 lata w linii i 7 lat w kawalerii i artylerii konnej;

w marynarce wojennej: 4 lata w linii, 5 lat w rezerwie i 3 lata w obronie morskiej;

w rezerwie uzupełniającej: 12 lat.

Ustawa ta regulowała również uprawnienia jednorocznych ochotników.