Stanisław Kłosowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Kłosowicz
Ilustracja
Stanisław Kłosowicz
Data i miejsce urodzenia

4 marca 1906
Krasnojarsk

Data i miejsce śmierci

16 października 1955
Radom

Obywatelstwo

Polska

Informacje klubowe
Klub

KS „Broń” Radom

Stanisław Kłosowicz (ur. 4 marca 1906 w Krasnojarsku, zm. 16 października 1955 w Radomiu) – polski kolarz, olimpijczyk z Amsterdamu 1928. Jeden z czołowych polskich kolarzy szosowych okresu międzywojennego.

Trzykrotny zwycięzca wyścigu Kraków – Zakopane (nieoficjalne mistrzostwa Polski) w latach 1927–1929. Mistrz Polski w 1932 w wyścigu szosowym. Dwukrotnie (1931, 1932) uznany najlepszym kolarzem w klasyfikacji Polskiego Związku Kolarskiego i Challengu „Przeglądu Sportowego”. Uczestnik mistrzostw świata w 1932 w Rzymie gdzie w wyścigu szosowym zajął 15. miejsce.

Na igrzyskach olimpijskich w 1928 zajął 57. miejsce w wyścigu ze startu wspólnego oraz 13. miejsce w wyścigu drużynowym.

Karierę zawodniczą rozpoczął około połowy lat 20. XX w. w Towarzystwie Zwolenników Sportu w Łodzi. W barwach tego klubu zdobył m.in. mistrzostwo województwa łódzkiego w kolarstwie szosowym w 192... i 1931. W II poł. 1932[1] ściągnięty do Radomia przez ówczesnego dyrektora tamtejszej fabryki broni – Kazimierza Ołdakowskiego, do zakładowego klubu sportowego „Broń” (powstał w 1926[2]); również jako żywa reklama produkowanych od 1929 r. w tej fabryce rowerów pod marką „Łucznik”, ale zapewne też jako tester i konsultant nowych konstrukcji. Stworzyło to mu doskonałe warunki finansowo–bytowe i treningowe, m.in. na zakładowym torze kolarskim.

Podczas okupacji niemieckiej w czasie II wojny światowej zmuszony został do porzucenia kariery zawodniczej i podjęcia pracy w radomskiej Fabryce Broni jako zwykły robotnik, chociaż ponoć Niemcy zarządzający fabryką znali jego doskonałą przeszłość kolarską i najprawdopodobniej z tego powodu i tego, że był znanym radomianinem został przymusowo wytypowany jako uczestnik jednej z licznych wycieczek do lasu katyńskiego, organizowanych w celach propagandowo–antysowieckich przez Niemców, gdzie pochowano szczątki polskich oficerów zamordowanych przez NKWD, które odkryli w kwietniu 1943, jako „naoczny” świadek tej zbrodni. Z kolei najprawdopodobniej z powodu tej „wycieczki”, gdy Rosjanie zajęli Radom w styczniu 1945 r., został niedługo potem aresztowany i przez doraźny obóz NKWD w Rembertowie wywieziony na Daleki Wschód do Rosji gdzie ponoć pracował przy wyrębach. Powrócił do kraju w 1947. Wycieńczony tamtejszą pracą, napiętnowany pobytem „w łagrze” długo nie mógł znaleźć w Radomiu pracy, aż w końcu kolega z przedwojennego KS „Broń” znalazł mu pracę w miejscowym przedsiębiorstwie transportowym (późniejszy PKS – Państwowa Komunikacja Samochodowa)

Jego żoną była Wanda z d. Maślińska, mieszkanka Radomia. Ślub wzięli w grudniu 1933. Wanda była jedną z najładniejszych radomianek w tym czasie, zdobywając m.in. w pierwszych wyborach miss w 1932 tytuł „Miss Radomia”[3]. On też niezwykle przystojny, porównywany z wyglądu do warszawskiego aktora Igo Syma, tworzyli ładną i jedną z najpopularniejszych par w Radomiu w latach 30. Mieli córkę (ur. 1945) i syna (ur. ok. 195...).

Zginął w niewyjaśnionych okolicznościach podczas rowerowej wycieczki z kolegami do Trablic.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Por. zdjęcie portretowe z rowerem jako zawodnik Tow. Zwolenników Sportu w Łodzi; [w:] „Łódź w Ilustracji” z 24 VII 1932, nr 30, s. 6.
  2. Historia Klubu – Broń Radom [online], bronradom.pl [dostęp 2022-10-11].
  3. Wanda Maślińska – pierwsza w historii Miss Radomia

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]