Przejdź do zawartości

Stylik glonów

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Stylik – występująca u wielu mikroskopijnych glonów podłużna struktura, na której osadzone są komórki.

Okrzemki Cymbella z komórkami osadzonymi na stylikach
Kolonia Gomphosphaeria aponina utrzymująca się dzięki galaretowatym stylikom

W polskiej literaturze fykologicznej stylikiem nazywane są struktury określane w języku angielskim czy łacinie różnymi terminami. Z kolei w polskiej literaturze ogólnobotanicznej twory te mogą być określane inaczej, np. jako trzoneczki[1].

Kolonijne glony wolno pływające

[edytuj | edytuj kod]

U wielu glonów fitoplanktonowych tworzących w przybliżeniu kuliste kolonie styliki to słupkowate lub nitkowate, często galaretowate, twory łączące komórki i utrzymujące je razem. Często rozchodzą się promieniście od środka kolonii. U niektórych gatunków są rozgałęzione. W obrazie mikroskopowym mają różne stopnie wyraźności[2]. Takie styliki występują u różnych sinic. U Gomphosphaeria styliki są węższe niż komórki i rozszerzają się na końcu, obejmując komórkę otoczką. Komórki po podziale długo pozostają w parze na tym samym styliku. Z kolei u Woronichinia styliki są równie szerokie jak komórki i dzielą się podłużnie zaraz po podziale komórki, przez co zawsze przyczepione są do nich pojedyncze komórki. Przez gęste upakowanie ich obraz mikroskopowy sprawia wrażenie warstwowania galaretki kolonii[3]. W anglojęzycznej literaturze określane jako stalk[4].

Podobną funkcję mają galaretowate styliki niektórych zielenic. U niektórych przedstawicieli rodziny Botryococcaceae[5] czy u Dichotomococcus[6] są to pozostałości ścian komórkowych. Styliki złotowiciowców mają różną postać. U Chrysoxys stylik jest wydłużoną częścią komórki i jest kurczliwy[7]. Podobnie jest u Dinobryon, przy czym komórka przyczepia się nim nie do innych komórek kolonii, a do ściany domku tworzącego kolonię[8]. Również są określane jako stalk[9][10]. Podobnymi stylikami łączą się komórki Chrysosphaerella[11] czy Synura[12]. Natomiast u Uroglena styliki są galaretowate i widlasto rozgałęzione[13] (określane jako strands)[14].

Glony osiadłe

[edytuj | edytuj kod]

U innych glonów, fitobentosowych lub epibiontycznych, to struktura, przy pomocy której komórka jest przytwierdzona do podłoża. U Korshikoviella stylik jest zakończony kotwiczką, którą przyczepia się do ciał skorupiaków[15]. U innych zielenic z rodziny Characiaceae, np. Characium, także występują dłuższe styliki lub krótsze stopki, przy pomocy których komórki utrzymują się przy podłożu[16]. W anglojęzycznej literaturze taka struktura nazywana jest stipe[17]. Podobne galaretowate styliki występują u osiadłych lub rzadko odrywających się od podłoża (tychoplanktonowych) okrzemek[18].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Richard Harder: Systematyka. W: Botanika: podręcznik dla szkół wyższych. Eduard Strasburger (red.). Wyd. 2 pol. według 28 oryg. Warszawa: PWRiL, 1967, s. 562. (pol.).
  2. Picińska-Fałtynowicz i Błachuta 2012 ↓, s. 15.
  3. Picińska-Fałtynowicz i Błachuta 2012 ↓, s. 20.
  4. Woronichinia A.A.Elenkin, 1933 [online], AlgaeBase.
  5. Picińska-Fałtynowicz i Błachuta 2012 ↓, s. 72.
  6. Picińska-Fałtynowicz i Błachuta 2012 ↓, s. 170.
  7. Picińska-Fałtynowicz i Błachuta 2012 ↓, s. 158.
  8. Picińska-Fałtynowicz i Błachuta 2012 ↓, s. 160.
  9. Chrysoxys Skuja, 1948 [online], AlgaeBase (ang.).
  10. Dinobryon Ehrenberg, 1834 [online], AlgaeBase (ang.).
  11. Picińska-Fałtynowicz i Błachuta 2012 ↓, s. 162.
  12. Picińska-Fałtynowicz i Błachuta 2012 ↓, s. 163.
  13. Picińska-Fałtynowicz i Błachuta 2012 ↓, s. 159.
  14. Uroglena Ehrenberg, 1834 [online], AlgaeBase (ang.).
  15. Picińska-Fałtynowicz i Błachuta 2012 ↓, s. 67.
  16. Picińska-Fałtynowicz i Błachuta 2012 ↓, s. 66.
  17. Characium A. Braun, 1849 [online], AlgaeBase (ang.).
  18. Picińska-Fałtynowicz i Błachuta 2012 ↓, s. 136.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]