Szmer Gibsona

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Szmer Gibsona – szmer ciągły (maszynowy), nazwany od nazwiska G.A. Gibsona, typowy objaw przetrwałego przewodu tętniczego (PDA).

Patogeneza[edytuj | edytuj kod]

Szmer spowodowany jest przeciekiem krwi z aorty do pnia płucnego, co powoduje przepływ turbulentny w pniu płucnym.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

  • słyszalny przez cały cykl pracy serca, bez uchwytnej przerwy pomiędzy skurczem a rozkurczem
  • rozpoczyna się w okresie skurczu, a maksimum głośności osiąga w pobliżu II tonu serca
  • najlepiej słyszalny w II lewym międzyżebrzu
  • świadczy o umiarkowanym przecieku (gdy rozwinie się nadciśnienie płucne, może pozostać tylko szmer skurczowy)

Historia[edytuj | edytuj kod]

  • Skoda przetarł szlak opisując ciągły szmer jako cechę przetoki tętniczo-żylnej.
  • Williams i Bernutz w 1847r. jako pierwsi skojarzyli ciągły szmer z obrazem PDA, widocznym podczas sekcji zwłok.
  • Gerhard w 1867r. zaproponował przepływ turbulentny w pniu płucnym jako możliwą przyczynę szmeru ciągłego.
  • Gilbert w 1886r. jako pierwszy przedstawił pełny opis szmeru, porównał go do tego, który towarzyszy przetoce tętniczo-żylnej i, jak Williams, zwrócił uwagę jego wartość diagnostyczną.
  • W 1898r. Gibson, w przeciwieństwie do poprzedników, oparł swój opis szmeru ciągłego na powtarzających się obserwacjach klinicznych. Opisał jego precyzyjny charakter i jasną przyczynę. Ustalił też, że pewna diagnoza PDA może zostać postawiona na podstawie objawów klinicznych, co miało ogromne znaczenie dla diagnostyki i leczenia PDA.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Interna Szczeklika 2012 Podręcznik chorób wewnętrznych wyd. Medycyna Praktyczna ISBN 978-83-7430-335-4
  • European Heart Journal Volume 1, Issue 6, 1980, Pages 465-478
  • Early Human Development 85 (2009) 141