Tętnica ślimakowa
Tętnica ślimakowa (łac. arteria cochlearis) – w anatomii człowieka, gałąź tętnicy błędnika unaczyniająca zakręty ślimaka.
Przebieg i zakres unaczynienia[edytuj | edytuj kod]
Tętnica ślimaka odgałęzia się od głównej tętnicy ucha wewnętrznego, tętnicy błędnika (łac. arteria labyrinthi), która przebiegając przez przewód słuchowy wewnętrzny dzieli się tam jeszcze na tętnicę przedsionkową i tętnicę przedsionkowo-ślimakową[1].
Tętnica ślimaka wnika do wrzecionka, oddaje tu najczęściej dwie lub trzy gałązki wijące się spiralnie[1]. Jedna z nich unaczynia część zakrętu podstawnego, pozostałe – uzupełniają zaopatrzenie zakrętu podstawowego i unaczyniają zakręt środkowy i szczytowy[1]. Gałązki te zespalając się z gałęzią ślimakową tętnicy przedsionkowo-ślimakowej tworzą sieć naczyniową ślimaka, blaszki spiralnej, ściany bębenkowej i ściany zewnętrznej przewodu ślimakowego[1].
Synonimy i odmiany[edytuj | edytuj kod]
_(14803529573).jpg)
Tętnica ślimaka bywa nazywana gałęzią ślimakową tętnicy błędnika (łac. ramus cochlearis arteriae labyrinthi), tętnicą spiralną wrzecionka (łac. arteria spiralis modioli) lub tętnicą właściwą ślimaka (łac. arteria cochleae propria)[1].
Podział tętnicy błędnika na trzy gałęzie występuje w ok. 80% przypadków, w pozostałych przypadkach unaczynienie ślimaka przejmuje tętnica przedsionkowo‑ślimakowa, a tętnicy ślimakowej nie wyróżnia się[1]. Wówczas pień tętnicy błędnika po odejściu tętnicy przedsionkowej bywa nazywany tętnicą wspólną ślimaka (łac. arteria cochleae communis)[1].
Spiralny układ tętnic obejmujący wrzecionko w pobliżu nasady blaszki spiralnej kostnej bywa zbiorczo nazywany pasmem tętniczym spiralnym (łac. tractus spiralis arteriosus)[1]. Z sieci tej odchodzą mniejsze tętniczki do blaszki spiralnej, błony podstawnej z narządem spiralnym, więzadła spiralnego, schodów przedsionka i schodów bębenka[1].
