Tętno naprzemienne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Tętno naprzemienne (łac. pulsus alternans) – tętno, którego fala jest wyczuwalna na przemian słabo i mocno (tętno o małej i dużej amplitudzie)[1][2]. Najczęściej świadczy o lewokomorowej niewydolności serca i prawdopodobnie związane jest z dalszym złym rokowaniem choroby[2].

Patofizjologia[edytuj | edytuj kod]

W niewydolności lewokomorowej osłabiony mięsień sercowy nie jest w stanie wypompować z prawidłowo napełnionej komory odpowiednio dużej ilości krwi[2]. Z tego też powodu pierwsze uderzenie fali tętna w tętnicach jest słabe[2]. W drugim skurczu zgodnie z prawem Franka-Starlinga dochodzi do wzrostu kurczliwości mięśnia sercowego, spowodowanego nadmiernym rozciągnięciem przez krew lewej komory, a tym samym wzrostu uderzenia fali krwi w tętnicach[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wojciech Szczeklik, Wiktoria Leśniak, Tętno tętnicze, nieprawidłowe [online], mp.pl, 6 sierpnia 2018 [dostęp 2020-06-19].
  2. a b c d e David E. Euler, Cardiac alternans: mechanisms and pathophysiological significance, „Cardiovascular Research”, 42 (3), 1999, s. 583–590, DOI10.1016/S0008-6363(99)00011-5, ISSN 0008-6363 [dostęp 2020-06-19] (ang.).