Dyskusja:Joanna Żubr

Dyskusja: Joanna Żubr.JOANNA ŻUBR.Pierwsza Polka udekorowana za zasługi wojenne krzyżem Virtuti Militari. Joanna Pasławska, córka porucznika kawalerii narodowej Jana Pasławskiego herbu Jastrzębiec i Anny Piaseckiej, urodziła się w roku 1786 w Berdyczowie. Zmarła 1852 roku w Wieluniu.Biografia.Joanna Pasławska poślubiła w roku 1801 Jana Domosławskiego, pracownika w sądzie powiatowym w Żytomierzu, byłego porucznika w Regimencie Gwardii Krajowej Koronnej zwanej mirowską. Małżonek zmarł po trzech latach. Po roku wdowieństwa Joanna powtórnie wyszła za mąż za Macieja Żubra, pracującego w żytomierskim sądzie powiatowym w kancelarii mecenasa Dobielewskiego. Maciej, syn Macieja Żubra herbu Sas oraz Wiktorii Dobrowolskiej, urodził się w 1781 roku w miasteczku Łuhiny w powiecie Owrucz, około 120 km na północ od Żytomierza.Od 1806 r. na Ukrainę napływały wieści o rosnącej potędze i zwycięstwach Napoleona. Major Kamiński sformował w powiecie latyczowskim oddział ochotników, których zadaniem było dotarcie do Warszawy i wstąpienie do armii Księstwa Warszawskiego. Maciej i Joanna Żubrowie sprzedali swój dobytek, kupili bryczkę, konia i z resztą gotówki próbowali dołączyć do oddziału. Spóźnili się i do Warszawy wyruszyli na własną rękę.W 1808 roku Macieja przyjęto do 7 kompanii 2 pułku piechoty pod dowództwem pułkownika Stanisława Potockiego, gdzie przyznano mu podoficerski stopień kaprala. Joanna chcąc również zostać żołnierzem, musiała uciec się do podstępu. Przebrała się w żołnierski mundur i z rekomendacji Macieja przyjęto ją, jako jego brata, do tego samego pułku, pod jego dowództwo. Po jakimś czasie mistyfikacja się wydała, ale determinacja i odwaga Joanny spowodowała, że pozwolono jej pozostać w wojsku.Maciej i Joanna pierwszy raz wzięli udział w bitwie 19 kwietnia 1809 r. z Austriakami pod Raszynem. Potem wraz z armią Księstwa Warszawskiego maszerowali przez Warszawę, Pragę, Modlin i Serock; wzięli udział w bitwie pod Górą Kalwarią, a stamtąd wojenny szlak powiódł ich przez Lublin do twierdzy Zamość. W Zamościu Joanna dokonała wielkiego wyczynu wojskowego, gdy prowadząc garstkę żołnierzy, jako pierwsza wdarła się sekretną furtką za wały twierdzy, torując drogę głównym siłom. Po zwycięskim szturmie na Zamość, płk S. Potocki gratulował Joannie, jej mężowi i innym żołnierzom zwycięstwa i obiecał udekorować ich krzyżami. Jednak książę Józef Poniatowski tego krzyża nie zatwierdził, uznając, że kobiecie lepiej dać w zamian wynagrodzenie pieniężne. Joanna odczuła z boleścią tę „nikczemną propozycję, bo nie walczyła za pieniądze, ale za honor ojczyzny”. Maciejowi również obiecanego krzyża nie przyznano.Nieprzyznanie odznaczeń tak zniechęciło Żubrów do dotychczasowego pułku, że wystąpili o przeniesienie do 17 pułku piechoty, pod dowództwo pułkownika Józefa Hornowskiego. Macieja awansowano wtedy na podporucznika, zaś Joannie nadano stopień furiera [1] .Po kilkutygodniowym pobycie w Warszawie, pułk otrzymał rozkaz udania się przez Modlin, Płock do Torunia, gdzie wojsko pracowało przy budowie fortyfikacji. Maciej dowodził tam kompanią. Pogoda była szkaradna, zimno, deszcz, a furier Joanna dostała od swego męża rozkaz, aby z pomocą kilku żołnierzy znaleźć dla wojska kwatery. Joanna, zamiast szukać kwater, zabałamuciła na jakimś miłym przyjęciu i bawiła się aż do nocy, podczas gdy kompania zbłądziła i mokła na deszczu. W końcu Maciej, jako zwierzchnik, dopadł ją i – jak sama wspomina w pamiętniku – „w zdenerwowaniu chciał przebić mnie szpadą jak psa”. W końcu jednak nie uczynił tego, ale w pamiętniku znalazła się notatka następującej treści: „przez parę dni nie mogłam głową ruszyć, bo mi karku nadkręcił”.W 1812 r. rozpoczęła się kolejna wojna Napoleona z Rosją. W skład kilkusettysięcznej, wielonarodowościowej armii Napoleona, wchodziła także stutysięczna armia Księstwa Warszawskiego. Maciej i Joanna Żubrowie służyli w tym czasie w kompanii fizylierskiej pod dowództwem kpt. Grzegorza Plucińskiego, wchodzącej w skład 17 pułku piechoty, stanowiącego część składową 17 dywizji generała Jana Henryka Dąbrowskiego. Koło Bychowa Starego [2] nad Dniestrem Joanna po raz drugi dała świadectwo swej waleczności. Ppor. Maciej Żubr z częścią swojego oddziału został wysłany na nocny zwiad. Znienacka otoczył ich oddział Kozaków. Potyczka niechybnie skończyłaby się śmiercią Macieja i jego żołnierzy, gdyby nie odsiecz sierżanta Joanny, która słysząc odgłosy przedłużającej się strzelaniny, błyskawicznie zebrała pozostałą część oddziału, pośpieszyła na teren potyczki i rozgromiła Kozaków. Po walce zarządca Bychowa wydał bankiet na cześć walecznego sierżanta, na którym gen. Edward Żółtowski przedstawił jej zasługi i udekorował upragnionym krzyżem Virtuti Militari [3].Jednostka przemianowana na Dywizję Wielkopolską, brała udział w 1812 roku w kampanii rosyjskiej. Po klęsce Napoleona w 1813 roku, Maciej i Joanna przedostali się wraz z polskim wojskiem do Krakowa. Po utracie Krakowa przez Poniatowskiego, Joanna i Maciej Żubrowie zgłosili się do polskich oddziałów w Saksonii, gdzie służyli aż do traktatu pokojowego w Fontainebleau. Brali udział w siedemnastu bitwach i oblężeniach [4], W 1814 roku Joanna i Maciej Żubrowie powrócili z Francji do Księstwa Warszawskiego. Maciej, po półtorarocznej służbie w armii pod dowództwem Wielkiego Księcia Konstantego, wniósł prośbę o zwolnienie go ze służby. Car Aleksander udzielając zwolnienia, zgodził się na zatrudnienie Macieja w Leśnictwie Wieluń na stanowisku nadleśniczego. Maciej z małżonką Joanną zamieszkali we wsi Popowice. Na tej służbie Maciej pozostawał przeszło 20 lat. U schyłku życia przeszedł na emeryturę. Maciej zmarł w Popowicach dnia 5 lipca 1849 r. o godzinie 6 rano. Pochowany, prawdopodobnie w Kadłubie. Joanna po śmierci męża zamieszkała w Wieluniu, gdzie zmarła 9 sierpnia 1852 roku podczas szalejącej epidemii cholery. Na cmentarzu w Wieluniu jest jej grobowiec.Przypisy. [1] Był to stopień podoficerski. Furierzy byli w składzie każdej kompanii i zajmowali się kwaterowaniem i zaopatrzeniem. [2] W rejonie Bychowa Starego i Bychowa Nowego dywizja gen. J. H. Dąbrowskiego działała na początku sierpnia 1812, a później – w przededniu bitwy nad Berezyną – w połowie listopada 1812 r. Por.: J. Pachoński, Generał Jan Henryk Dąbrowski 1755-1818, Warszawa 1981, s. 422-423, 438. [3] Roman Zuber, Dzieje Rodu Zubrów, str. 40 – 48, wydane w 2012 r. przez Historia Iagellonica. [4] M. Kukiel, Dzieje oręża..., s.393.

z Wikipedia:Zgłoś błąd w artykule

Status:	niezałatwione

Zgłoszenie zostało przeniesione z Wikipedia:Zgłoś błąd w artykule ponieważ prawdopodobnie nie zostało rozwiązane w ciągu 45 dni.

Joanna, córka porucznika kawalerii narodowej Jana Pasławskiego herbu Jastrzębiec oraz Anny Piaseckiej, urodziła się w 1786 roku w Berdyczowie. W wieku 15 lat poślubiła Jana Domosławskiego, byłego porucznika w regimencie gwardii mirowskiej, z którym zamieszkała w Żytomierzu, gdzie jej małżonek był urzędnikiem przy sądzie powiatowym. Małżonek Jan zmarł po trzech latach małżeństwa i został pochowany w Żytomierzu. Po roku wdowieństwa, Joanna weszła w związek małżeński z Maciejem Żubrem herbu Pomian, który był prawnikiem przy mecenasie Dobielewskim i trudnił się tłumaczeniem z języka polskiego na ruski. Maciej Żubr syn Macieja i Wiktorii z Dobrowolskich urodził się w 1781 roku w miasteczku Łuhiny w powiecie Owruckim, około 120 km. na północ od Żytomierza.

Od 1806 r. na Ukrainę napływały wieści o rosnącej potędze i zwycięstwach Napoleona oraz o utworzeniu Księstwa Warszawskiego. Maciej i Joanna Żubrowie wyruszyli do Warszawy. Maciej pragnął wstąpić do kawalerii, ale w Warszawie formowano tylko piechotę, zaś kawalerię w Poznaniu. Nie mając innego wyjścia (ani pieniędzy) Maciej wstąpił do piechoty, gdzie przyznano mu podoficerski stopień kaprala. Joanna też chciała być żołnierzem. Ponieważ wtedy kobiety w wojsku nie służyły, musiała uciec się do podstępu. Przebrała się w żołnierski mundur i z rekomendacji Macieja przyjęto ją, jako jego brata. W Zamościu Joanna dokonała wielkiego wyczynu wojskowego, gdy prowadząc garstkę żołnierzy, jako pierwsza wdarła się sekretną furtką za wały twierdzy, torując drogę głównym siłom. Po zwycięskim szturmie na Zamość, płk S. Potocki gratulował Joannie, jej mężowi i innym żołnierzom zwycięstwa i obiecał udekorować ich krzyżami. Jednak książę Józef Poniatowski Joannie krzyża nie zatwierdził, uznając, że kobiecie lepiej dać w zamian wynagrodzenie pieniężne. Joanna odczuła z boleścią tę „nikczemną propozycję, bo nie walczyła za pieniądze, ale za honor ojczyzny”. W 1812 r. rozpoczęła się kolejna wojna – tym razem Napoleon postanowił wyprawić się przeciwko Rosji. W tym celu sformował kilkusettysięczną, wielonarodowościową armię, w skład której wchodziła także stutysięczna armia Księstwa Warszawskiego. Nie zabrakło w niej Macieja i Joanny Żubrów, którzy w tym czasie służyli w kompanii fizylierskiej pod dowództwem kpt. Grzegorza Plucińskiego, wchodzącej w skład 17. pułku piechoty, stanowiącego część składową 17. dywizji gen. Jana Henryka Dąbrowskiego. Koło Bychowa Starego nad Dniestrem Joanna po raz drugi dała świadectwo swej waleczności. Ppor. Maciej Żubr z częścią swojego oddziału został wysłany na nocny zwiad. Znienacka otoczył ich oddział Kozaków. Potyczka niechybnie skończyłaby się śmiercią Macieja i jego żołnierzy, gdyby nie odsiecz sierżanta Joanny, która słysząc odgłosy przedłużającej się strzelaniny, błyskawicznie zebrała pozostałą część oddziału, pośpieszyła na teren potyczki i rozgromiła Kozaków. Po walce zarządca Bychowa wydał bankiet na cześć walecznego sierżanta, na którym gen. Edward Żółtowski przedstawił jej zasługi i udekorował upragnionym krzyżem Virtuti Militari. W 1816 roku Maciej Żubr ukończył służbę w wojsku i został nadleśniczym w Korpusie Leśnym w Wieluniu, gdzie pracował przeszło 20 lat. Przeszedł na emeryturę, uzyskując wraz z małżonką Joanną pensję roczną w wysokości 6052 zł. Maciej zmarł 5 lipca 1849 roku o godz. 6.00 rano we wsi Popowice, zostawiwszy po sobie małżonkę Joannę, która zmarła w 1852 roku w Wieluniu.

< ref> (1) Pamiętnik Joanny Żubrowej, którego pierwsza część została opublikowana w czasopiśmie "Księgi Świata" z 1860 r. (2) Akt zgonu Macieja Żubra 15/1849 parafii Kadłub, pow. Wieluń (3) List Macieja Żubra do bratanka Mikołaja Żubra z dnia 22 sierpnia 1842 r. pisany z Brasta w powiecie Wieluń i inne. Zgłasza: Roman Zuber, Wrocław, al. Kasztanowa 28/30 m. 4 e-mail < roman_zuber@wp.pl > 78.8.6.34 (dyskusja) 14:48, 5 lip 2012 (CEST)

• Ale na czym polega błąd? Ciacho5 (dyskusja) 15:24, 5 lip 2012 (CEST)
  • Autor zgłoszenia podał informacje nieuwzględnione w biogramie zamieszczonym na Wikipedii; a do tego i źródła. Picus viridis Odpowiedz zoilowi 01:00, 7 lip 2012 (CEST)

z Wikipedia:Zgłoś błąd w artykule

Status:	niezałatwione

Zgłoszenie zostało przeniesione z Wikipedia:Zgłoś błąd w artykule ponieważ prawdopodobnie nie zostało rozwiązane w ciągu 45 dni.

Szanowni Państwo. Czytając w Internecie informacje o Joannie Żubr „Joanna Żubr – Wikipedia, wolna encyklopedia” zauważyłem kilka błędnych informacji: a)Joanna Żubr (ur. 1761[1], zm. 1852[2] w Wieluniu) b)Po powstaniu Księstwa Warszawskiego, w roku 1808 Joanna Żubr wraz ze swoim mężem Maciejem Żubrem, przyjechała ze wschodniej Galicji, będącej pod zaborem austriackim. Z licznych dokumentów, jakie odszukałem w kilku archiwach: (1) Pamiętnik Joanny Żubrowej, którego pierwsza część została opublikowana w czasopiśmie "Księgi Świata" z 1860 r. (2) Akt zgonu Macieja Żubra 15/1849 parafii Kadłub, pow. Wieluń (3) List Macieja Żubra do bratanka Mikołaja Żubra z dnia 22 sierpnia 1842 r. pisany z Brasta w powiecie Wieluń i inne. Dowiadujemy się, że: Joanna, córka porucznika kawalerii narodowej Jana Pasławskiego herbu Jastrzębiec oraz Anny Piaseckiej, urodziła się w 1786 roku w Berdyczowie. W wieku 15 lat poślubiła Jana Domosławskiego, byłego porucznika w regimencie gwardii mirowskiej, z którym zamieszkała w Żytomierzu, gdzie jej małżonek był urzędnikiem przy sądzie powiatowym. Małżonek Jan zmarł po trzech latach małżeństwa i został pochowany w Żytomierzu. Po roku wdowieństwa, Joanna weszła w związek małżeński z Maciejem Żubrem herbu Pomian, który był prawnikiem przy mecenasie Dobielewskim i trudnił się tłumaczeniem z języka polskiego na ruski. Maciej Żubr syn Macieja i Wiktorii z Dobrowolskich urodził się w 1781 roku w miasteczku Łuhiny w powiecie Owruckim, około 120 km. na północ od Żytomierza. Od 1806 r. na Ukrainę napływały wieści o rosnącej potędze i zwycięstwach Napoleona oraz o utworzeniu Księstwa Warszawskiego. Maciej i Joanna Żubrowie wyruszyli do Warszawy............. W związku z powyzszymi faktami pytam, czy przyjęlibyście Państwo do Wikipedii moje opracowanie o Joannie Pasławskiej i jej mężu Macieju Żubrze na podstawie licznych, wiarygodnych dokumentów. Z poważaniem Roman Zuber, 53-125 Wrocław, al. Kasztanowa 28/30/4. Mój e-mail : roman_zuber@wp.pl .

przeniesione z WP:PdA masti <dyskusja> 14:15, 6 lip 2012 (CEST)

• Tak, jeżeli zostało opublikowane. Jeżeli nie zostało (a tak rozumiem zgłoszenie), jest to, niestety sprzeczne z zasadami Wikipedii. mulat^(napisz) 23:03, 9 lip 2012 (CEST)
  • Zdaje się, że zostało - do sprawdzenia w poniedziałek. Picus viridis Odpowiedz zoilowi 17:47, 14 lip 2012 (CEST)

z Wikipedia:Zgłoś błąd w artykule

Status:	niezałatwione

Zgłoszenie zostało przeniesione z Wikipedia:Zgłoś błąd w artykule ponieważ prawdopodobnie nie zostało rozwiązane w ciągu 45 dni.

Literą W oznaczyłem treści zapisane w Wikipedii, natomiast literą D - treści znajdujące sie w wiarygodnych dokumentach, przede wszystkim w pamiętniku Joanny Żubr. To jest moja kolejna próba przekonania Państwa, że informacje o Joannie Żubr w Wikipedii są w większości fałszywe.

• W1) Joanna Żubr (ur. 1761[1])

D1) Joanna, córka Jana Pasławskiego i Anny z Piaseckich, urodziła się w 1786 roku w Berdyczowie.

• W2) w roku 1808 Joanna Żubr wraz ze swoim mężem Maciejem Żubrem, przyjechała ze wschodniej Galicji, będącej pod zaborem austriackim.

D2) W roku 1808 Joanna Żubr wraz ze swoim mężem Maciejem Żubrem, przyjechała do Warszawy z Żytomierza będącego pod zaborem rosyjskim.

• W3) On wstąpił do wojska. Wkrótce potem ona także wstąpiła do 2 Pułku Piechoty (4. kompania, 2. batalion) jako strzelec, ukrywając swoją płeć przed kolegami i dowództwem, nosząc męski mundur.

D3) Maciej wstąpił do piechoty, gdzie przyznano mu podoficerski stopień kaprala. Joanna też chciała być żołnierzem. Ponieważ wtedy kobiety w wojsku nie służyły, musiała uciec się do podstępu. Przebrała się w żołnierski mundur i z rekomendacji Macieja przyjęto ją, jako jego brata, do tego samego pułku, pod jego dowództwo. Po jakimś czasie mistyfikacja się wydała, ale determinacja, odwaga Joanny i jej odporność na żołnierski trud, spowodowała, że pozwolono jej pozostać w wojsku.Oboje służyli początkowo w 7 kompanii 2 pułku piechoty pod dowództwem płk Stanisława Potockiego.

• 4W) Brała udział w kampanii galicyjskiej przeciw Austrii. Za swe męstwo w czasie walki o Zamość 19 maja 1809 roku, podczas której przedostała się na czele grupy żołnierzy przez sekretną furtę w okolicach Bramy Lwowskiej i wdarła się na mury zdobywając armatę[3], została odznaczona przez księcia Józefa Poniatowskiego krzyżem srebrnym Virtuti Militari (miała wówczas prawie 50 lat[3]). Była jedną z pierwszych kobiet na świecie, która otrzymała order za bohaterstwo w walce oraz pierwszą Polką, która otrzymała to najwyższe odznaczenie bojowe.

4D) Pierwszy raz wzięli udział w bitwie z Austriakami pod Raszynem 19 kwietnia 1809 r. Potem wraz z armią Księstwa Warszawskiego maszerowali przez Warszawę, Pragę, Modlin i Serock; wzięli udział w bitwie pod Górą Kalwarią, a stamtąd wojenny szlak powiódł ich przez Lublin do twierdzy Zamość. W Zamościu Joanna dokonała wielkiego wyczynu wojskowego, gdy prowadząc garstkę żołnierzy, jako pierwsza wdarła się sekretną furtką za wały twierdzy, torując drogę głównym siłom. (Zdobycie armaty przez 26–letnią niewiastę byłoby wydarzeniem kuriozalnym).Po zwycięskim szturmie na Zamość, płk S. Potocki gratulował Joannie, jej mężowi i innym żołnierzom zwycięstwa i obiecał udekorować ich krzyżami. Jednak książę Józef Poniatowski tego krzyża nie zatwierdził, uznając, że kobiecie lepiej dać w zamian wynagrodzenie pieniężne. Joanna odczuła z boleścią tę „nikczemną propozycję, bo nie walczyła za pieniądze, ale za honor ojczyzny”. Maciejowi też obiecanego krzyża nie przyznano.Koło Bychowa Starego nad Dniestrem Joanna po raz drugi dała świadectwo swej waleczności. Ppor. Maciej Żubr z częścią swojego oddziału został wysłany na nocny zwiad. Znienacka otoczył ich oddział Kozaków. Potyczka niechybnie skończyłaby się śmiercią Macieja i jego żołnierzy, gdyby nie odsiecz sierżanta Joanny, która słysząc odgłosy przedłużającej się strzelaniny, błyskawicznie zebrała pozostałą część oddziału, pośpieszyła na teren potyczki i rozgromiła Kozaków. Po walce zarządca Bychowa wydał bankiet na cześć walecznego sierżanta, na którym gen. Edward Żółtowski przedstawił jej zasługi i udekorował upragnionym krzyżem Virtuti Militari. Maciej Żubr został ozdobiony wojskowym Krzyżem Kawalerskim i awansowano go do stopnia podporucznika.Niektóre pozostałe informacje w Wikipedii są również niepewne albo fałszywe.

Zgłasza: Roman Zuber, roman_zuber@wp.pl. 78.8.243.189 (dyskusja) 13:51, 13 lip 2012 (CEST)

• Rozumiem, że wypowiada się Pan jako autor publikacji wydanej niedawno przez "Historia Iagellonica"? Picus viridis Odpowiedz zoilowi 21:50, 13 lip 2012 (CEST)

Tak, oczywiście, jestem autorem wspomnianej ksiązki (Dzieje rodu Zubrów). Tym samym posiadam dokumenty o Joannie (pamiętniki, listy itd).

Popatrzymy, zobaczymy (dostawa z Krakowa do W-wy trwa kilka dni). Szkoda, że nie zaczął Pan od wzmianki o recenzowanej publikacji. Picus viridis Odpowiedz zoilowi 22:38, 16 lip 2012 (CEST)