Taras (ogrodnictwo)
Taras – ukształtowanie terenu (naturalne lub sztuczne) nadające ogrodom specyficzny, schodkowy wygląd.
Występowały ogrody jednotarasowe (płaskie) lub zespół tarasów (ogrody tarasowe). Główny taras znajdował się zawsze przy domu[1]. Poziome płaszczyzny często otoczone były balustradą oraz wzmacniane murem oporowym stawianym od strony stoku[2]. Wzmocnienie zabezpieczało płaszczyznę tarasu przed osuwiskiem. W mury oporowe wkomponowywane były schody łączące poszczególne poziomy[3]. Ogrody tarasowe znano w starożytności (Babilon, kraje muzułmańskie, Ameryka Południowa), w czasach nowożytnych najpopularniejsze w okresie renesansu i baroku we Włoszech[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Majdecki 2007 ↓, s. 125.
- ↑ Szolginia 1982 ↓, s. 389.
- ↑ Majdecki 2007 ↓, s. 127.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Witold Szolginia: Architektura i budownictwo. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1982. ISBN 83-204-0291-3.
- Longin Majdecki: Historia ogrodów tom 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-15087-7.