Technika karate
Technika karate (ang. foot-in-the-face) – w psychologii społecznej: jedna z sekwencyjnych technik wpływu społecznego, która polega na poprzedzeniu prośby zasadniczej, wstępną o podobnym stopniu trudności[1]. Twórcą metody jest Dariusz Doliński, polski psycholog społeczny, inspirowany wynikami badań nad efektywnością dwóch innych technik wpływu: stopy w drzwiach oraz drzwi zatrzaśniętych przed nosem. W obu metodach zakłada się sekwencyjne użycie próśb, choć w przebiegu pierwszej wstępna prośba powinna być mniejsza od zasadniczej, a w drugiej – znacznie większa. Badania nad techniką karate wykazują, że użycie wstępnej prośby o podobnym stopniu trudności może być lepszym rozwiązaniem, niż sformułowanie tylko jednej prośby (choć nie powinny mieć one zbyt podobnego charakteru). Reakcja proszącego musi być elastyczna: w wypadku, gdy podmiot nie zgodzi się na spełnienie pierwszej prośby, to druga powinna nastąpić natychmiast po niej – jeśli jednak proszony spełni pierwszą prośbę, to z kolejną lepiej odczekać[2][3].
Istnieje bardzo ograniczona ilość badań dotyczących skuteczności metody. Nie wiadomo również, czy jest bardziej efektywna niż inne techniki sekwencyjne[2][3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dariusz Doliński, Między młotem a kowadłem: technika karate jako narzędzie wpływu społecznego, „Przegląd Psychologiczny”, 49 (4), 2006, s. 387-398.
- ↑ a b Dariusz Doliński, A rock or a hard place: the foot-in-the-face technique for inducing compliance without pressure, „Journal of Applied Social Psychology”, 41 (6), 2011, s. 1514–1537, DOI: 10.1111/j.1559-1816.2011.00758.x.
- ↑ a b Dariusz Doliński, Techniques of social influence: the psychology of gaining compliance, London: Routledge, 2016, ISBN 978-1-138-81517-9, OCLC 904335788.