Thunder (1967)

Thunder
	; NNS „Thunder” w 2013
Typ	Hamilton
	Historia
Stocznia	Avondale Shipyards, Nowy Orlean
Położenie stępki	27 października 1966
Wodowanie	20 maja 1967
	US Coast Guard
Nazwa	USCGC „Chase” (WHEC-718)
Wejście do służby	1 marca 1968
Wycofanie ze służby	maj 2011
	Nigeryjska Marynarka Wojenna
Nazwa	NNS „Thunder”
Wejście do służby	23 stycznia 2012
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	3100 ts pełna
Długość	115,2 m
Szerokość	13,1 m
Zanurzenie	6,1 m
	Napęd
	CODOG: 2 turbiny gazowe o mocy 36.000 hp, 2 silniki wysokoprężne o mocy 7000 hp, 2 śruby
Prędkość	29 węzłów
Zasięg	9000 mil morskich przy 15 w
	Uzbrojenie
	1 armata uniwersalna 76 mm
	Wyposażenie lotnicze
	1 śmigłowiec
Załoga	162
	Multimedia w Wikimedia Commons

NNS Thunder (F 90), poprzednio USCGC Chase (WHEC-718) – amerykański okręt patrolowy typu Hamilton Straży Wybrzeża Stanów Zjednoczonych, od 2012 roku służący w Nigeryjskiej Marynarce Wojennej.

Budowa

Oceaniczny okręt patrolowy USCGC „Chase” (WHEC-718) był jednym z 12 okrętów typu Hamilton, zbudowanych dla Straży Wybrzeża Stanów Zjednoczonych (US Coast Guard) i klasyfikowanych tam oficjalnie jako „kutry dalekiego zasięgu” (ang. high endurance cutter)^[1]. Budowane były w stoczni Avondale Shipyards w Nowym Orleanie^[1].

Stępkę pod budowę USCGC „Chase” położono 27 października 1966 roku, a okręt wodowano 20 maja 1967 roku^[2]. Wszedł do służby amerykańskiej 1 marca 1968 roku^[2].

Opis

Architektura i kadłub

Okręty typu Hamilton mają gładkopokładowy kadłub z silnie wychyloną, lekko wygiętą (kliprową) dziobnicą^[1]. Po modernizacji w ramach programu FRAM (między 1985 a 1992) na pokładzie dziobowym mają długą pokładówkę, na której przednim skraju zamontowana jest wieża armaty uniwersalnej 76 mm OTO Melara Compact^[3]. Dalej znajduje się wysoka i szeroka nadbudówka z pomostem nawigacyjnym^[3]. Nadbudówka wykonana jest głównie ze stopów aluminium dla zmniejszenia masy^[1]. Pokład pierwszej kondygnacji nadbudówki rozciąga się na całą szerokość kadłuba, podparty skośnymi filarami na równej płaszczyźnie z burtami, i ciągnie się prawie do rufy, kończąc się lądowiskiem dla śmigłowca^[3]. Lądowisko ma wymiary: 26,8 × 12,2 m^[2]. W tylnej części śródokręcia okręty mają dwa kominy obok siebie, a po modernizacji między nimi umieszczony jest rozkładany teleskopowo hangar dla śmigłowca, półokrągły w przekroju poprzecznym^[1]. Rufa jest pawężowa^[3]. Okręty mają dwa maszty, stanowiące podstawy do anten: za nadbudówką dziobową i przed kominami^[3].

Wyporność pełna wynosi 3100 ts (ton angielskich), długość 115,2 m, szerokość 13,1 m, a zanurzenie 6,1 m^[2]. Załoga wynosi w służbie nigeryjskiej 162 osoby, w tym 19 oficerów^[2].

Uzbrojenie

Uzbrojenie główne początkowo stanowiła armata uniwersalna kalibru 127 mm o długości lufy 38 kalibrów (L/38), zamieniona na przełomie lat 80/90 na armatę automatyczną OTO Melara 76 mm Mk 75 Compact L/62 w wieży na dziobie^[1]. Jej szybkostrzelność wynosi do 85 strz./min, zasięg przeciw celom nawodnym do 16 km, a przeciw powietrznym do 12 km^[1]. Strzela pociskami o masie 6 kg^[1].

W służbie amerykańskiej uzbrojenie ponadto stanowiły dwa działka kalibru 20 mm Mk 67, zamienione w latach 90. na 25 mm Mk 83 Bushmaster, jeden zestaw artyleryjski obrony bezpośredniej Phalanx CIWS Mk 15 kalibru 20 mm (dodany w latach 1992-93) i cztery karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm^[1]. Przed przekazaniem Nigerii usunięto działka Phalanx i Bushmaster, pozostawiając karabiny maszynowe^[2].

Na rufie okręt ma lądowisko dla śmigłowca i rozkładany teleskopowo hangar. W służbie amerykańskiej stacjonował na nim śmigłowiec H-60 lub H-65^[1].

Napęd

Napęd okrętu stanowią dwie turbiny gazowe Pratt & Whitney FT4A-6 i dwa silniki wysokoprężne Fairbanks-Morse 38TD8-1/8-12 w układzie CODOG^[1]. Turbiny gazowe rozwijają łączną moc 36 000 hp (26 860 kW), a silniki wysokoprężne rozwijają łączną moc 7000 hp (5220 kW)^[1]. Turbiny albo silniki napędzają dwie śruby o zmiennym skoku^[1]. Ponadto okręty tego typu mają wciągany pędnik dziobowy o mocy 350 hp (261 kW)^[1]. Prędkość maksymalna wynosi 29 węzłów, a zasięg 9000 mil morskich przy prędkości 15 węzłów^[1].

Służba

13 maja 2011 roku okręt wycofano ze służby w Coast Guardzie i przekazano Nigerii^[2]. Wszedł do służby w Nigeryjskiej Marynarce Wojennej 23 stycznia 2012 roku^[2]. Nadano mu nazwę „Thunder” i numer burtowy F 90^[2]. Stał się pierwszym dużym okrętem przyjętym do służby w nigeryjskiej marynarce od czasu fregaty rakietowej „Aradu” w 1982 roku, pozwalającym na odzyskanie przez nią zdolności oceanicznych^[4]. W 2013 roku uczestniczył w rewii floty w Australii^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 583, 978
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 583
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Na podstawie fotografii w Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 583, 978
↑ Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 581-583.

Bibliografia

IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).

[jane-usa-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 583, 978

[jane15-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 583

[fot-3] Na podstawie fotografii w Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 583, 978

[CITEREF''_Jane’s_Fighting_Ships_2015–2016''581-583-4] Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 581-583.

[1]

[2]

[3]

[4]